ตอนนี้กำลังรู้สึกหมดพลังอย่างรุนแรง อยากถอยกลับมาคิดเพื่อตัดสินใจชีวิตในอนาคตของตัวเอง
ทำธุรกิจส่วนตัวของครอบครัวค่ะ ครอบครัวในที่นี้ คือมีแค่เรา พ่อแม่ และลูกน้องอีกคน เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ เพราะฉะนั้นไม่มีตัวช่วยอื่นใดอีก เรารู้สึกเหนื่อยมาก เพราะต้องทำทุกอย่างเองทั้งหมด ตั้งแต่ทำบัญชี ทำสต็อค แบกของ ส่งของ
แต่ปัญหาจริงๆของเราคือเหนื่อยใจมากกว่า เหนื่อยกายนั่นก็เหนื่อยหนักอยู่ล่ะ สาเหตุก็มาจากพ่อกับแม่ของเราเอง เราก็พยายามทำตัวเป็นลูกที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะ แต่บางทีมันเหนื่อยน่ะ รู้สึกทำไมเท่าไหร่ก็ไม่พอใจซะที ทุกวันนี้เราทำงานเฝ้าโกดังโดยไม่ได้ออกไปไหนนอกจากไปส่งของ จันทร์ถึงเสาร์ ไม่ติดต่อเพื่อนฝูงใดๆเพราะนัดแล้วไม่มีปัญญาไป วันอาทิตย์ก็ต้องไปทำธุระกับแม่ตามแต่แม่จะไป เรารู้สึกเฉาลงไปทุกวันๆ รู้สึกเหมือนเป็นทาสยังไงไม่รู้
พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้ายมาก เวลาไม่พอใจก็จะด่า ไล่ อาละวาด ครั้งหลังสุดนี่เลย เราเพิ่งกลับจากส่งของมาตอน 6 โมงเย็นต้องรีบขับรถไปรับแม่ที่ไปงานทำบุญที่ตจว. เราก็รีบเพราะไม่อยากขับรถกลางคืนมืดๆ ฝนก็จะตก เราหงุดหงิด ไปเร่งให้เค้าเลื่อนรถให้ เค้าก็โมโหด่าเรายกใหญ่ ไล่เราอีกว่าถ้า
มีที่ไหนไปให้ไปเลย สมบัติกรูจะยกให้หลานกรูให้หมด นี่เป็นคำขู่ประจำ อมตะนิรันดร์กาลของพ่อ (สมบัติทุกชิ้นเป็นชื่อพ่อ เรามีแต่ตัวเปล่าๆ แต่เวลาทำงานพ่อบอกว่าทุกอย่างเป็นของครอบครัวเรา หุๆ) เราก็ต้องนั่งฟังเค้าด่าจนพอใจแล้วค่อยขับรถไปรับแม่ ขับไปน้ำตาไหลไป รู้สึกคับแค้นใจอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนแม่เรา เมื่อก่อนเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด เรารักแม่มาก แต่ช่วง 2-3 ปีหลังมานี้แม่ไปทำบุญกับหลวงพ่อคนหนึ่ง แล้วแม่ก็เปลี่ยนไป ทุกอย่างในชีวิตของแม่คือวัด หลวงพ่อและกลุ่มเพื่อนๆที่ไปทำบุญกับแม่ แม่ต้องไปงานบุญ ไปไหว้พระ ถวายเพล ถวายปัจจัย นุ่งขาวห่มขาว เราก็มีหน้าที่ต้องคอยรับส่งทั้งที่บางทีเราก็รู้สึกเหนื่อยมากอยู่แล้ว แรกๆเราก็โอเคนะ ถึงไม่เห็นด้วยกับเรื่องลักษณะนี้เท่าไหร่เพราะบางเรื่องมันก็แปลกๆแต่ถ้าเป็นความสุขของแม่เราก็จะพยายามไม่ขัดใจ ช่วงหลังๆมานี่แม่ไม่เคยสนใจว่าเราจะเป็นยังไง เหนื่อยมั้ย ป่วยมั้ย เอาแค่ว่าเธอต้องไปรับชั้นตามที่สั่ง งานที่ร้านเธอก็ต้องทำ แล้วเธอก็ห้ามหงุดหงิดนะ ไม่งั้นเธออกตัญญู ประมาณนั้น
เราเหนื่อยมากเลยอ่ะ บอกไม่ถูกมันเหมือนอึดอัดอยู่ข้างใน พูดกับใครก็ไม่ได้ เหมือนเราเป็นคนที่ต้องทนทุกอย่างไง ตอนนี้มานั่งคิดว่าถ้าชั้นตายหรือหายตัวไปเลยก็จะดี หรือถ้าเราไม่อดทนแล้วจะเป็นยังไง ที่แน่ๆคือครอบครัวพัง เพราะพ่อแม่เราเค้าทะเลาะกันทุกเรื่องอยู่แล้ว ไม่เคยคุยกันได้ดีๆเลย เราเลยพยายามอดทนมาตลอด ช่วงอาทิตย์นี้แทบเราไม่พูดกับใคร ไม่อยากมองหน้าพ่อหน้าแม่ ไม่อยากพูดคุยใดๆเลย คือไม่ได้โกรธอะไรเลยนะ เพียงแต่รู้สึกเหนื่อยจัดๆ แบบว่าแค่เห็นก็รู้สึกเหนื่อยในใจ เราควรทำใจยังไงดีให้ความรู้สึกมันดีขึ้นกว่านี้ ไม่ต้องแนะนำให้พูดคุยกับพ่อแม่เลยนะคะ เพราะลองแล้วและเป็นปัญหาใหญ่โตกว่าเดิมมาก เพราะพ่อไม่เคยยอมปรับและเปลี่ยนใดๆ พ่อถูกทุกอย่างเสมอ และโดยเฉพาะกรณีของแม่ บางครั้งเรารู้สึกกลัว เหมือนแม่เรากลายเป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ ใครเคยมีประสบการณ์ลักษณะนี้บ้างช่วยแนะนำด้วยก็ดีค่ะ
ปัญหาครอบครัว เมื่อพ่อแม่ทำให้ฉันเหนื่อยใจ
ทำธุรกิจส่วนตัวของครอบครัวค่ะ ครอบครัวในที่นี้ คือมีแค่เรา พ่อแม่ และลูกน้องอีกคน เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ เพราะฉะนั้นไม่มีตัวช่วยอื่นใดอีก เรารู้สึกเหนื่อยมาก เพราะต้องทำทุกอย่างเองทั้งหมด ตั้งแต่ทำบัญชี ทำสต็อค แบกของ ส่งของ
แต่ปัญหาจริงๆของเราคือเหนื่อยใจมากกว่า เหนื่อยกายนั่นก็เหนื่อยหนักอยู่ล่ะ สาเหตุก็มาจากพ่อกับแม่ของเราเอง เราก็พยายามทำตัวเป็นลูกที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะ แต่บางทีมันเหนื่อยน่ะ รู้สึกทำไมเท่าไหร่ก็ไม่พอใจซะที ทุกวันนี้เราทำงานเฝ้าโกดังโดยไม่ได้ออกไปไหนนอกจากไปส่งของ จันทร์ถึงเสาร์ ไม่ติดต่อเพื่อนฝูงใดๆเพราะนัดแล้วไม่มีปัญญาไป วันอาทิตย์ก็ต้องไปทำธุระกับแม่ตามแต่แม่จะไป เรารู้สึกเฉาลงไปทุกวันๆ รู้สึกเหมือนเป็นทาสยังไงไม่รู้
พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้ายมาก เวลาไม่พอใจก็จะด่า ไล่ อาละวาด ครั้งหลังสุดนี่เลย เราเพิ่งกลับจากส่งของมาตอน 6 โมงเย็นต้องรีบขับรถไปรับแม่ที่ไปงานทำบุญที่ตจว. เราก็รีบเพราะไม่อยากขับรถกลางคืนมืดๆ ฝนก็จะตก เราหงุดหงิด ไปเร่งให้เค้าเลื่อนรถให้ เค้าก็โมโหด่าเรายกใหญ่ ไล่เราอีกว่าถ้า
ส่วนแม่เรา เมื่อก่อนเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด เรารักแม่มาก แต่ช่วง 2-3 ปีหลังมานี้แม่ไปทำบุญกับหลวงพ่อคนหนึ่ง แล้วแม่ก็เปลี่ยนไป ทุกอย่างในชีวิตของแม่คือวัด หลวงพ่อและกลุ่มเพื่อนๆที่ไปทำบุญกับแม่ แม่ต้องไปงานบุญ ไปไหว้พระ ถวายเพล ถวายปัจจัย นุ่งขาวห่มขาว เราก็มีหน้าที่ต้องคอยรับส่งทั้งที่บางทีเราก็รู้สึกเหนื่อยมากอยู่แล้ว แรกๆเราก็โอเคนะ ถึงไม่เห็นด้วยกับเรื่องลักษณะนี้เท่าไหร่เพราะบางเรื่องมันก็แปลกๆแต่ถ้าเป็นความสุขของแม่เราก็จะพยายามไม่ขัดใจ ช่วงหลังๆมานี่แม่ไม่เคยสนใจว่าเราจะเป็นยังไง เหนื่อยมั้ย ป่วยมั้ย เอาแค่ว่าเธอต้องไปรับชั้นตามที่สั่ง งานที่ร้านเธอก็ต้องทำ แล้วเธอก็ห้ามหงุดหงิดนะ ไม่งั้นเธออกตัญญู ประมาณนั้น
เราเหนื่อยมากเลยอ่ะ บอกไม่ถูกมันเหมือนอึดอัดอยู่ข้างใน พูดกับใครก็ไม่ได้ เหมือนเราเป็นคนที่ต้องทนทุกอย่างไง ตอนนี้มานั่งคิดว่าถ้าชั้นตายหรือหายตัวไปเลยก็จะดี หรือถ้าเราไม่อดทนแล้วจะเป็นยังไง ที่แน่ๆคือครอบครัวพัง เพราะพ่อแม่เราเค้าทะเลาะกันทุกเรื่องอยู่แล้ว ไม่เคยคุยกันได้ดีๆเลย เราเลยพยายามอดทนมาตลอด ช่วงอาทิตย์นี้แทบเราไม่พูดกับใคร ไม่อยากมองหน้าพ่อหน้าแม่ ไม่อยากพูดคุยใดๆเลย คือไม่ได้โกรธอะไรเลยนะ เพียงแต่รู้สึกเหนื่อยจัดๆ แบบว่าแค่เห็นก็รู้สึกเหนื่อยในใจ เราควรทำใจยังไงดีให้ความรู้สึกมันดีขึ้นกว่านี้ ไม่ต้องแนะนำให้พูดคุยกับพ่อแม่เลยนะคะ เพราะลองแล้วและเป็นปัญหาใหญ่โตกว่าเดิมมาก เพราะพ่อไม่เคยยอมปรับและเปลี่ยนใดๆ พ่อถูกทุกอย่างเสมอ และโดยเฉพาะกรณีของแม่ บางครั้งเรารู้สึกกลัว เหมือนแม่เรากลายเป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ ใครเคยมีประสบการณ์ลักษณะนี้บ้างช่วยแนะนำด้วยก็ดีค่ะ