ใจอ่อนอีกจนได้ หากท่านใดสนใจจะรับเลี้ยงยินดีมากเลย

วันก่อนได้ยินเสียงลูกแมวร้อง ฝนก็ตกเดินตามหาไม่พบแล้วสักพักเสียงร้องก็หายไปคิดว่าแม่คงเจอกันแล้วและอีกอย่างตรงนั้นเป็นตลาดมีผู้คนมากมายคงมีคนช่วยแน่เลยไม่กังวล วันต่อมาได้ยินเสียงอีกมันมืดเห็นตัวไม่ชัดแต่คิดว่าเล็กมาก ถามคนแถวนั้นบอกว่ามันหลงแม่มาร้องมาหลายวันละ อ้าวแล้วทำไมไม่มีใครช่วยมัน เราเดินเค้าใกล้จะจับมันหนีฝนก็ตกมืดก็มืดหนีหายไปเลย ผ่านไปสองวันมีน้องในตลาดที่รู้จักและรู้ว่าเราชอบช่วยแมวโทรมาบอกว่า พี่จับแมวได้แล้วพี่มาเอาด้วย เราบอกไปว่าอ้าวทำไมไม่เลี้ยงละ เค้าบอกว่าก็พี่จะเอาหนูเลยจับให้ถ้าพี่ไม่เอาหนูก็จะปล่อยไว้ที่เดิม ขณะคุยก็ได้ยินเสียงลูกแมวร้องดังมาก ในใจคิดว่าจะไม่สนละ คนเราคงมีจิตใจเอื้ออาทรกันบ้างแมวตัวนิดเดียวคงจะมีคนช่วยเลี้ยง ไม่เลี้ยงก็ให้ข้าวมันกินก็ยังดี คงไม่เอาแล้วช่วยมาเยอะแล้วจนล้นที่บ้านไปหมด มี 16 ตัวแล้ว เดือน ๆ หมดไปกับค่าอาหารหมาแมว และยังมีแมวจร หมาจรที่ต้องให้ข้าวทุกเย้นอีก แมวในบ้านมี 16 ตัว ข้างนอกที่ให้ข้าวอีก 7 ตัว เอาข้าวไปวางให้เฉย ๆ ไม่รู้จักกันจับไม่ได้ ถึงเวลาจะมานั่งรอ อาหารเม็ดจะตั้งทิ้งไว้ให้หลังบ้านทั้งวัน ส่วนหมาในบ้านมี 3 ตัว อีกบ้านที่ต้องคลุกข้าวให้อีก 2 ตัว หมาจรอีก 5 ตัว  คิดแล้วไม่ไหวจะรับเพิ่มเลยตัดสินใจไม่เอาแล้ว น้องเค้าบอกว่างั้นก็จะปล่อยไว้ที่เดิม เราบอกว่าทำไมไม่ถามคนอื่นดู เค้าบอกว่าไม่มีใครเอา ก็นั่งคิดมากอีกละว่าถ้าปล่อยที่เดิมก็จะเสี่ยงโดนหมากัด น้องเค้าก็โทรมากดดันอีกว่าจะปล่อยที่เดิมแล้ว และดึกแล้วด้วยฝนก็ตกทุกวันมันจะอยู่ยังไง เลยบอกไปว่าจะไปรับมา ในที่สุดก็ใจอ่อนจนได้ ที่ไม่อยากจะเพิ่มเนื่องจากตอนนี้เราไม่ไหวกับค่าใช้จ่าย เงินเดือนหมดไปกับค่าอาหารหมาแมวนี่แหละ จะซื้อของให้ตัวเองยังคิดมากเลยกลัวไม่มีเงินพอซื้ออาหารให้ เลี้ยงแมวหมดเยอะกว่าหมาอีก  ทำไมจิตใจคนเราไม่มีเมตตากันบ้างเลย