เมื่อวานตอนช่วงบ่ายๆ ผมได้รับข้อความจากเพื่อนสมัยช่างศิลป
เป็นรูปของเด็กผู้หญิง ซ่าๆ ทอมๆ คนหนึ่ง
“เจี๊ยบ นี่รูปเก้นะ” ความทรงจำเก่าๆก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง
ผมนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ในวัยรุ่นตอนนั้นผมอายุ17ปี
น่าจะประมาณต้นๆปี 2529 ถ้าจำไม่ผิ...ด นานมากแล้ว
ผมเรียนจบโรงเรียน บางกะปิ เอนทรานส์ไม่ติดและเรียนรามไปปีหนึ่ง
ก็บอกที่บ้านว่าจะเรียนศิลปะเพราะจะเอนฯอีกครั้ง
ก็เลยจะย้อนกลับไปเรียนที่วิทยาลัยช่างศิลป เพื่อฝึกฝีมือวาดรูป
แต่ช่างศิลปในสมัยนั้นไม่ใช่เข้ากันง่ายๆ ต้องสอบเข้า
เลยไปติวศิลปะที่โรงเรียนศิลปะวัดสามพระยา
ที่นั้นผมเจอเพื่อนใหม่ต่างวัยหลายๆคน
มี่ไอ้อ้วน ไอ้หนุ่ย ไอ้อุ๋ย (มีอ๋าด้วยเปล้า) และคนสุดท้าย ไอ้เก้
เรามารวมๆตัวกัน ไม่ค่อยตั้งใจเรียนซักเท่าไหร่
วันๆเอาแต่เล่น ผมเองก็กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
พวกมันจะห่างจากผมประมาณ3ปี
เก้ ติดผมมาก มันชอบใส่ชุดนักเรียนหญิงมาเรียนติว
เวลาอยู่ใกล้จะเรียกผมว่าป๊ะ เพราะแก่และมีกลิ่นน้ำหอมคล้ายๆ
วันๆมันจะชวนผมคุยแต่เรื่องไร้สาระของมัน
ผมจะรำคาญ และจะให้มันตั้งใจติว
เราทั้งหมดใช้ชีวิตกิน เที่ยว ติวศิลปะเป็นเดือนๆ
เก้เคยชวนเราไปเที่ยวคอนโดพี่สาวสุดสวยของมัน
แถมรื้อเอาอัลบั้มรูปของพี่สาวที่กำลังเป็นดาราที่สวยที่สุด
จนโดนดุเพราะเธอกลับมาตอนพวกเรากำลังเฮฮาเต็มห้องที่คอนโด
พวกเราเคยแอบไปอยู่ในห้างสยามเซนเตอร์จนปิดแล้วออกมาวิ่งเล่นกัน
แต่วันที่เราต้องห่างกันไปก็มาถึง
เพราะผลสอบที่ออกมา มีเก้คนเดียวที่สอบไม่ติดช่างศิลป
เลยต้องไปเรียนเสวภา(ถ้าจำไม่ผิด)
เราห่างๆกันไปเพราะสมั้ยนั้น ไม่มีทั้งมือถือ email
มีแต่โทรศัพท์บ้าน ทำให้ติดต่อกันลำบาก
แล้ววันหนึ่งผมก็เจอเก้ เราเดินสวนกันที่หน้าอินดอร์สเตเดี้ยม
“พี่เจี๊ยบ คิดถึงจัง ขอตังส์หน่อยซิ” เก้แบมือ พร้อมยิ้มกวนๆ
“เอาไปทำอะไร” ผมถาม
“เอาไปซื้อตั๋ว Ice Skate ที่มาบุญครองนะป๊ะนะ”
“ เท่าไหร่” ผมล้วงกระเป๋า
“150 เอง นะๆ” เก้อ้อนพร้อมทำทางกวนๆเหมือนเคย
“เออ..เอาไป200 เผื่อค่ารถด้วย” ผมยื่นให้เก้
เรายืนพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วๆไปซักพักก็แยกย้าย
โดยที่ผมไม่คิดเลยว่านี่คือการเจอกันครั้งสุดท้าย
ปล. เก้ เสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นานด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์
พี่สาวของเก้ เป็นดาราที่ผมติดตามผลงานมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบันSee More
ความทรงจำจากภาพเล้กๆภาพหนึ่ง
เมื่อวานตอนช่วงบ่ายๆ ผมได้รับข้อความจากเพื่อนสมัยช่างศิลป
เป็นรูปของเด็กผู้หญิง ซ่าๆ ทอมๆ คนหนึ่ง
“เจี๊ยบ นี่รูปเก้นะ” ความทรงจำเก่าๆก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง
ผมนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ในวัยรุ่นตอนนั้นผมอายุ17ปี
น่าจะประมาณต้นๆปี 2529 ถ้าจำไม่ผิ...ด นานมากแล้ว
ผมเรียนจบโรงเรียน บางกะปิ เอนทรานส์ไม่ติดและเรียนรามไปปีหนึ่ง
ก็บอกที่บ้านว่าจะเรียนศิลปะเพราะจะเอนฯอีกครั้ง
ก็เลยจะย้อนกลับไปเรียนที่วิทยาลัยช่างศิลป เพื่อฝึกฝีมือวาดรูป
แต่ช่างศิลปในสมัยนั้นไม่ใช่เข้ากันง่ายๆ ต้องสอบเข้า
เลยไปติวศิลปะที่โรงเรียนศิลปะวัดสามพระยา
ที่นั้นผมเจอเพื่อนใหม่ต่างวัยหลายๆคน
มี่ไอ้อ้วน ไอ้หนุ่ย ไอ้อุ๋ย (มีอ๋าด้วยเปล้า) และคนสุดท้าย ไอ้เก้
เรามารวมๆตัวกัน ไม่ค่อยตั้งใจเรียนซักเท่าไหร่
วันๆเอาแต่เล่น ผมเองก็กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
พวกมันจะห่างจากผมประมาณ3ปี
เก้ ติดผมมาก มันชอบใส่ชุดนักเรียนหญิงมาเรียนติว
เวลาอยู่ใกล้จะเรียกผมว่าป๊ะ เพราะแก่และมีกลิ่นน้ำหอมคล้ายๆ
วันๆมันจะชวนผมคุยแต่เรื่องไร้สาระของมัน
ผมจะรำคาญ และจะให้มันตั้งใจติว
เราทั้งหมดใช้ชีวิตกิน เที่ยว ติวศิลปะเป็นเดือนๆ
เก้เคยชวนเราไปเที่ยวคอนโดพี่สาวสุดสวยของมัน
แถมรื้อเอาอัลบั้มรูปของพี่สาวที่กำลังเป็นดาราที่สวยที่สุด
จนโดนดุเพราะเธอกลับมาตอนพวกเรากำลังเฮฮาเต็มห้องที่คอนโด
พวกเราเคยแอบไปอยู่ในห้างสยามเซนเตอร์จนปิดแล้วออกมาวิ่งเล่นกัน
แต่วันที่เราต้องห่างกันไปก็มาถึง
เพราะผลสอบที่ออกมา มีเก้คนเดียวที่สอบไม่ติดช่างศิลป
เลยต้องไปเรียนเสวภา(ถ้าจำไม่ผิด)
เราห่างๆกันไปเพราะสมั้ยนั้น ไม่มีทั้งมือถือ email
มีแต่โทรศัพท์บ้าน ทำให้ติดต่อกันลำบาก
แล้ววันหนึ่งผมก็เจอเก้ เราเดินสวนกันที่หน้าอินดอร์สเตเดี้ยม
“พี่เจี๊ยบ คิดถึงจัง ขอตังส์หน่อยซิ” เก้แบมือ พร้อมยิ้มกวนๆ
“เอาไปทำอะไร” ผมถาม
“เอาไปซื้อตั๋ว Ice Skate ที่มาบุญครองนะป๊ะนะ”
“ เท่าไหร่” ผมล้วงกระเป๋า
“150 เอง นะๆ” เก้อ้อนพร้อมทำทางกวนๆเหมือนเคย
“เออ..เอาไป200 เผื่อค่ารถด้วย” ผมยื่นให้เก้
เรายืนพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วๆไปซักพักก็แยกย้าย
โดยที่ผมไม่คิดเลยว่านี่คือการเจอกันครั้งสุดท้าย
ปล. เก้ เสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นานด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์
พี่สาวของเก้ เป็นดาราที่ผมติดตามผลงานมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบันSee More