ที่จริงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะบ่นไปทำไม เพราะว่าเราก็ตัดสินใจไปแล้ว แต่มันอึดอัด และเหนื่อยหน่ายจริงๆ
เลยคิดว่ามาเล่าให้เพื่อนๆฟังเผื่อจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง
เรื่องก็มีอยู่ว่า เราเกิด กทม. โตกทม. เรียนจนจบมหาวิทยาลัยอยู่กทม.มาตลอด พอตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ เราไม่ใช่คนเลือกงาน เราก็ไปทำงานโรงงานแถวๆๆสมุทรปราการ แล้วก็ไปอยู่หอ (เราอยู่หอมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแหละ เพราะบ้านกะมหาลัยไกลกันมาก) ก็ทำงานกันไป ย้ายงานเปลี่ยนงานไปเรื่อยจนเมื่อ 3 ปี ก่อนเราตัดสินใจย้ายไปทำงานที่ชลบุรี เพราะว่ามีบริษัทเค้าจ้างเราไปทำตำแหน่งสูงขึ้น เงินเดือนเยอะขึ้นพอควร ก็เลยคิดว่าลองดู ผลก็คือ 1 อาทิตย์แรก ไม่มีเพื่อนไม่มีคนรู้จัก ผ่านไปอย่างเหงาๆ 1 เดือนผ่านไปเริ่มมีเพื่อนที่ทำงานที่คุยกันกลุ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนผ่านไป 2 ปี เราแทบไม่ได้เข้ากทม.เลย เข้ามาก็แค่มาบ้านพ่อซึ่งอยู่มาทางมีนบุรี สรุปคือแทบไม่ได้เข้าเมือง ชีวิตสบาย มีความสุข ทำงานเลิกไม่เกิน 6 โมง บางทีเอางานมาทำต่อที่หอถึง 2 ทุ่ม แต่ก็สบายๆตื่นไปทำงานตอนเช้าประมาณ 6ครึ่ง หรือ 7 โมง ก็ถึงที่ทำงานสบายๆก่อน 8 โมง มีเวลากินข้าวเช้า ข้าวเที่ยงซื้อไปกิน หรือกินที่โรงอาหาร แล้วก็ตอนเย็นบางทีก็เฮกันไปกินข้าวแบบก๊วนใหญ่ๆ สนุกมาก
แต่แล้ววันนึงที่บ้านเรามีการเปลี่ยนแปลง ต้องย้ายบ้าน เราก็มาช่วยพ่อดูบ้านใหม่ ทำโน้นนี่นั่นกะพ่อ แล้วเราก็เพิ่งพบว่าพ่อเราแก่ไปมากจริงๆ ปกติคุยโทรศัพท์กันแป๊บๆ ไปมาหาสู่แบบหลักชั่วโมง ไม่เคยนอนค้างบ้าน เราไม่เคยรู้เลยว่าพ่อเราแก่ไปมากขนาดนี้ เค้าไม่สบายก็ไม่บอกเรา คงกลัวเราไม่สบายใจ เราก็เลยตัดสินใจ ย้ายกลับมาทำงานที่กทม. นับถึงวันนี้ประมาณ 1 เดือนที่เราได้งานที่กทม.แล้ว ตำแหน่งไม่สูง แต่เงินเดือนสูงกว่าที่เดิมมาก เรียกได้ว่าสบายกับการใช้จ่ายที่กทม. แต่ทำไมใจเรามันนึกถึงแต่คืนวันอันแสนมีความสุขที่ชลบุรี หรือว่าเราเหนื่อยกับการเดินทางในกทม. จากบ้านไปที่ทำงานใช้เวลาประมาณ 1 - 1ชั่วโมงครึ่ง ในการเดินทาง เพิ่งมีเลวร้ายสุดๆตอนวันพฤหัสที่ผ่านมาประมาณ 2 ชม. ส่วนเรื่องเพื่อนร่วมงาน พี่คนที่ถ่ายงานให้เราน่ารักมาก ไม่เคยเจอคนโอนงานน่ารักขนาดนี้เลยอ่ะ (ปกติเจอแต่คนทิ้งขี้) คนอื่นๆ ยังไม่รู้มากเพราะว่ายังไม่ค่อยได้สนิทกับใครเลย แต่โดยรวมก็โอเค
เฮ้อ คิดแล้วปวดใจ ขอบคุณที่รับฟังกันนะคะ
อยากบ่น อยากบอก หลังจากทิ้งชีวิตตจว. มาสู่ ชีวิตเมืองหลวง
เรื่องก็มีอยู่ว่า เราเกิด กทม. โตกทม. เรียนจนจบมหาวิทยาลัยอยู่กทม.มาตลอด พอตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ เราไม่ใช่คนเลือกงาน เราก็ไปทำงานโรงงานแถวๆๆสมุทรปราการ แล้วก็ไปอยู่หอ (เราอยู่หอมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแหละ เพราะบ้านกะมหาลัยไกลกันมาก) ก็ทำงานกันไป ย้ายงานเปลี่ยนงานไปเรื่อยจนเมื่อ 3 ปี ก่อนเราตัดสินใจย้ายไปทำงานที่ชลบุรี เพราะว่ามีบริษัทเค้าจ้างเราไปทำตำแหน่งสูงขึ้น เงินเดือนเยอะขึ้นพอควร ก็เลยคิดว่าลองดู ผลก็คือ 1 อาทิตย์แรก ไม่มีเพื่อนไม่มีคนรู้จัก ผ่านไปอย่างเหงาๆ 1 เดือนผ่านไปเริ่มมีเพื่อนที่ทำงานที่คุยกันกลุ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนผ่านไป 2 ปี เราแทบไม่ได้เข้ากทม.เลย เข้ามาก็แค่มาบ้านพ่อซึ่งอยู่มาทางมีนบุรี สรุปคือแทบไม่ได้เข้าเมือง ชีวิตสบาย มีความสุข ทำงานเลิกไม่เกิน 6 โมง บางทีเอางานมาทำต่อที่หอถึง 2 ทุ่ม แต่ก็สบายๆตื่นไปทำงานตอนเช้าประมาณ 6ครึ่ง หรือ 7 โมง ก็ถึงที่ทำงานสบายๆก่อน 8 โมง มีเวลากินข้าวเช้า ข้าวเที่ยงซื้อไปกิน หรือกินที่โรงอาหาร แล้วก็ตอนเย็นบางทีก็เฮกันไปกินข้าวแบบก๊วนใหญ่ๆ สนุกมาก
แต่แล้ววันนึงที่บ้านเรามีการเปลี่ยนแปลง ต้องย้ายบ้าน เราก็มาช่วยพ่อดูบ้านใหม่ ทำโน้นนี่นั่นกะพ่อ แล้วเราก็เพิ่งพบว่าพ่อเราแก่ไปมากจริงๆ ปกติคุยโทรศัพท์กันแป๊บๆ ไปมาหาสู่แบบหลักชั่วโมง ไม่เคยนอนค้างบ้าน เราไม่เคยรู้เลยว่าพ่อเราแก่ไปมากขนาดนี้ เค้าไม่สบายก็ไม่บอกเรา คงกลัวเราไม่สบายใจ เราก็เลยตัดสินใจ ย้ายกลับมาทำงานที่กทม. นับถึงวันนี้ประมาณ 1 เดือนที่เราได้งานที่กทม.แล้ว ตำแหน่งไม่สูง แต่เงินเดือนสูงกว่าที่เดิมมาก เรียกได้ว่าสบายกับการใช้จ่ายที่กทม. แต่ทำไมใจเรามันนึกถึงแต่คืนวันอันแสนมีความสุขที่ชลบุรี หรือว่าเราเหนื่อยกับการเดินทางในกทม. จากบ้านไปที่ทำงานใช้เวลาประมาณ 1 - 1ชั่วโมงครึ่ง ในการเดินทาง เพิ่งมีเลวร้ายสุดๆตอนวันพฤหัสที่ผ่านมาประมาณ 2 ชม. ส่วนเรื่องเพื่อนร่วมงาน พี่คนที่ถ่ายงานให้เราน่ารักมาก ไม่เคยเจอคนโอนงานน่ารักขนาดนี้เลยอ่ะ (ปกติเจอแต่คนทิ้งขี้) คนอื่นๆ ยังไม่รู้มากเพราะว่ายังไม่ค่อยได้สนิทกับใครเลย แต่โดยรวมก็โอเค
เฮ้อ คิดแล้วปวดใจ ขอบคุณที่รับฟังกันนะคะ