เนื่องจากข้าน้อยผ่านพ้นรั้วโรงเรียนมาจะร่วม 10 ปี แล้ว เมื่อกลับมานึกย้อนอดีตดูแล้วเห็นประเด็นหนึ่งว่า
ยุคเรานั้นสื่อออนไลน์ยังไม่มี ใครอยากเขียนกลอน อยากบอกรัก อยากด่าใคร อยากระบายอะไร ก็ไม่มี facebook, twitter, pantip, blog etc. ให้โพสต์
ณ จุดนั้นมีแค่่โต๊ะเรียน ผนังห้องน้ำ เบาะรถเมล์ กำแพง บราบราบรา....ที่เป็นเสมือนกระดานในการปลดทุกข์และรองรับอารมณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น โดยมีปากกา / ลิควิด เป็นอาวุธสร้างสรรค์ผลงานอันเลิศหรู (แต่ลำบากคนขัดสุด ๆ ยิ่งตอนขัดลิควิดบนโต๊ะเรียนนี่นะ...ฝุด ๆ อ่ะ)
แต่ยุคนี้การสื่อสารออนไลน์เยี่ยมยอดนักหนา ข้อความที่โพสต์สามารถไปสู่สายตาคนได้ทุกเพศทุกวัยทั่วโลก ต่างจากการเขียนแบบเดิมซึ่งมีข้อจำกัดเรื่องกลุ่มคนที่อ่านข้อความมากกว่า เช่น เขียน "โต้งรักติ๋มมาก" ในห้องน้ำชาย (ชาตินี้ติ๋มจะรู้ไหมนี่) -_-"
ดังนั้นเราจึงอยากรู้จังว่าเด็กยุคใหม่นี้ยังเขียนโต๊ะ เขียนผนังห้องน้ำ ให้อาจารย์ปวดหัวกันอยู่หรือเปล่า
อยากรู้ว่าเด็กยุคนี้ยังเขียนโต๊ะเขียนฝาผนังห้องน้ำอยู่หรือเปล่า
ยุคเรานั้นสื่อออนไลน์ยังไม่มี ใครอยากเขียนกลอน อยากบอกรัก อยากด่าใคร อยากระบายอะไร ก็ไม่มี facebook, twitter, pantip, blog etc. ให้โพสต์
ณ จุดนั้นมีแค่่โต๊ะเรียน ผนังห้องน้ำ เบาะรถเมล์ กำแพง บราบราบรา....ที่เป็นเสมือนกระดานในการปลดทุกข์และรองรับอารมณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น โดยมีปากกา / ลิควิด เป็นอาวุธสร้างสรรค์ผลงานอันเลิศหรู (แต่ลำบากคนขัดสุด ๆ ยิ่งตอนขัดลิควิดบนโต๊ะเรียนนี่นะ...ฝุด ๆ อ่ะ)
แต่ยุคนี้การสื่อสารออนไลน์เยี่ยมยอดนักหนา ข้อความที่โพสต์สามารถไปสู่สายตาคนได้ทุกเพศทุกวัยทั่วโลก ต่างจากการเขียนแบบเดิมซึ่งมีข้อจำกัดเรื่องกลุ่มคนที่อ่านข้อความมากกว่า เช่น เขียน "โต้งรักติ๋มมาก" ในห้องน้ำชาย (ชาตินี้ติ๋มจะรู้ไหมนี่) -_-"
ดังนั้นเราจึงอยากรู้จังว่าเด็กยุคใหม่นี้ยังเขียนโต๊ะ เขียนผนังห้องน้ำ ให้อาจารย์ปวดหัวกันอยู่หรือเปล่า