กระทู้ขอระบายครับ
กลับมาจากฮ่องกงครับ โดยสายการบินแอร์เอเชีย ขากลับมีสองสามีภรรยาชาวไทย พร้อมลูกน้อยอายุประมาณ 1 ขวบ
เขานั่งอยู่เบาะด้านหน้าผมพอดี เครื่องขึ้นได้ประมาณ 10 นาที เด็กก็เริ่มร้องไห้เสียงดังตลอดเวลา พ่อกับแม่ก็สลับกันอุ้มสลับกันโอ๋ ชี้นกชี้ไม้ เอาโน้นนี่นั่นให้เล่น แต่ไม่เป็นผลครับ เด็กยังโมโหร้องเสียงดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีแววว่าจะหยุด อาจจะเป็นเพราะหูอื้อ หรือหิวนม
ผมหนวกหูมากๆ ไม่ใช่แค่ผม ผู้โดยสารโดยรอบก็มีอาการฟึดฟัดเหมือนกัน เสียงเขาดังไม่ธรรมดานะครับ ดังมากๆๆ
ผมคิดในใจ เอาวะ ทนหน่อย เด็กตัวเล็กนิดเดียว ร้องมากขนาดนี้เดี๋ยวก็เหนื่อยและหลับไปเอง
ผ่านไป 1 ชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด พ่อแม่ก็มีท่าทางร้อนใจ แต่เขาคงไม่รุ้จะทำไง
จนมีผู้โดยสารฝั่งตรงข้ามเป็นผู้หญิงไทยน่าจะอายุ 50+ เกิดอาการหลุด หันมาถามพ่อแม่เด็กว่า เด็กเล็กขนาดนี้พาขึ้นเครื่องไปไหน พ่อแม่หันไปตอบป้าคนนั้นว่า อ๋อ ผมพาลุกมาเที่ยวดิสนี่แลนส์ครับ
ผมก็อึ่งไปเลย คิดในใจ เฮ้ย เด็กมันเล็กขนาดนั้น พูดยังไม่ได้เลย จะไปรู้ประสาอะไร พาไปดิสนี่แล้วเขาจะรู้เรื่องไหมนะ
ผมว่าพ่อแม่นั่นแหลาะ ที่อยากเที่ยวดิสนี่แลน แล้วกระเตงลูกเล็กไปด้วย โดยไม่คำนึงถึงความเหมาะสม ว่าการพาเด็กขึ้นเครื่องโดยไม่มีเหตุจำเป็นแบบนี้ มันจะทรมานเด็ก แถมทรมานผู้โดยสารบนเครื่องด้วย ทำไมไม่รอให้เด็กโตกว่านี้หน่อย พอเดินได้พูดได้ แล้วค่อยพาไปไม่ดีกว่าเหรอ หรือถ้าพ่อแม่อยากเที่ยวมากนัก ก็ฝากให้ญาติปู่ย่าตายายของเด็กที่ไทยดูแลแทนสัก 2-3 วันไม่ได้เหรอ ผมไม่เข้าใจความคิดของเขาจริงๆ
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอเด็กอ่อนขึ้นเครื่อง เจอมาหลายครั้งจนเอียน แต่ปกติถ้าเด็กร้อย เดี่ยวสักพักก็หยุด แต่เด็กคนนี้ร้องมาราธอนเกือบ 4 ชั่วโมง ร้องแบบจะขาดใจตั้งแต่เครื่องขึ้นจนเครื่องลงจอดก็ยังไม่หยุดร้อง ดวงตาของเด็กนี่แดงบวมเป่งปูดโปนออกมาเลย เห็นแล้วน่าสงสารมาก แต่คนที่น่าเห็นใจที่สุด ก็หนีไม่พ้นผู้โดยสารบริเวณรอบๆนั้น รวมทั้งผมด้วย ที่ต้องทนหนวกหู จะนอนก็ไม่ได้นอน เสียสมาธิ หงุดหงิด ประสาทจะแดกเอา
ขอเถอะนะครับ ใครมีลูกมีหลานเด็กเล็กๆ ถ้าอยากจะพาเที่ยวก็ขอให้เขาโตพอให้รู้เรื่องก่อนเถอะครับ แล้วค่อยพาไป
ไม่เห็นใจผู้โดยสารคนอื่นบนเครื่องบิน ก็โปรดสงสารลูกหลานของคุณบ้างเถอะครับ อย่าทรมารเขาเลย เด็กอ่อนแบบนี้ เหมาะที่จะนอนกินนมอยู่บ้านนะครับ
คิดเห็นอย่างไร กับการพาเด็กอ่อนเที่ยวต่างประเทศ สงเสียงร้อยบนเครื่องบิน
กลับมาจากฮ่องกงครับ โดยสายการบินแอร์เอเชีย ขากลับมีสองสามีภรรยาชาวไทย พร้อมลูกน้อยอายุประมาณ 1 ขวบ
เขานั่งอยู่เบาะด้านหน้าผมพอดี เครื่องขึ้นได้ประมาณ 10 นาที เด็กก็เริ่มร้องไห้เสียงดังตลอดเวลา พ่อกับแม่ก็สลับกันอุ้มสลับกันโอ๋ ชี้นกชี้ไม้ เอาโน้นนี่นั่นให้เล่น แต่ไม่เป็นผลครับ เด็กยังโมโหร้องเสียงดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีแววว่าจะหยุด อาจจะเป็นเพราะหูอื้อ หรือหิวนม
ผมหนวกหูมากๆ ไม่ใช่แค่ผม ผู้โดยสารโดยรอบก็มีอาการฟึดฟัดเหมือนกัน เสียงเขาดังไม่ธรรมดานะครับ ดังมากๆๆ
ผมคิดในใจ เอาวะ ทนหน่อย เด็กตัวเล็กนิดเดียว ร้องมากขนาดนี้เดี๋ยวก็เหนื่อยและหลับไปเอง
ผ่านไป 1 ชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด พ่อแม่ก็มีท่าทางร้อนใจ แต่เขาคงไม่รุ้จะทำไง
จนมีผู้โดยสารฝั่งตรงข้ามเป็นผู้หญิงไทยน่าจะอายุ 50+ เกิดอาการหลุด หันมาถามพ่อแม่เด็กว่า เด็กเล็กขนาดนี้พาขึ้นเครื่องไปไหน พ่อแม่หันไปตอบป้าคนนั้นว่า อ๋อ ผมพาลุกมาเที่ยวดิสนี่แลนส์ครับ
ผมก็อึ่งไปเลย คิดในใจ เฮ้ย เด็กมันเล็กขนาดนั้น พูดยังไม่ได้เลย จะไปรู้ประสาอะไร พาไปดิสนี่แล้วเขาจะรู้เรื่องไหมนะ
ผมว่าพ่อแม่นั่นแหลาะ ที่อยากเที่ยวดิสนี่แลน แล้วกระเตงลูกเล็กไปด้วย โดยไม่คำนึงถึงความเหมาะสม ว่าการพาเด็กขึ้นเครื่องโดยไม่มีเหตุจำเป็นแบบนี้ มันจะทรมานเด็ก แถมทรมานผู้โดยสารบนเครื่องด้วย ทำไมไม่รอให้เด็กโตกว่านี้หน่อย พอเดินได้พูดได้ แล้วค่อยพาไปไม่ดีกว่าเหรอ หรือถ้าพ่อแม่อยากเที่ยวมากนัก ก็ฝากให้ญาติปู่ย่าตายายของเด็กที่ไทยดูแลแทนสัก 2-3 วันไม่ได้เหรอ ผมไม่เข้าใจความคิดของเขาจริงๆ
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอเด็กอ่อนขึ้นเครื่อง เจอมาหลายครั้งจนเอียน แต่ปกติถ้าเด็กร้อย เดี่ยวสักพักก็หยุด แต่เด็กคนนี้ร้องมาราธอนเกือบ 4 ชั่วโมง ร้องแบบจะขาดใจตั้งแต่เครื่องขึ้นจนเครื่องลงจอดก็ยังไม่หยุดร้อง ดวงตาของเด็กนี่แดงบวมเป่งปูดโปนออกมาเลย เห็นแล้วน่าสงสารมาก แต่คนที่น่าเห็นใจที่สุด ก็หนีไม่พ้นผู้โดยสารบริเวณรอบๆนั้น รวมทั้งผมด้วย ที่ต้องทนหนวกหู จะนอนก็ไม่ได้นอน เสียสมาธิ หงุดหงิด ประสาทจะแดกเอา
ขอเถอะนะครับ ใครมีลูกมีหลานเด็กเล็กๆ ถ้าอยากจะพาเที่ยวก็ขอให้เขาโตพอให้รู้เรื่องก่อนเถอะครับ แล้วค่อยพาไป
ไม่เห็นใจผู้โดยสารคนอื่นบนเครื่องบิน ก็โปรดสงสารลูกหลานของคุณบ้างเถอะครับ อย่าทรมารเขาเลย เด็กอ่อนแบบนี้ เหมาะที่จะนอนกินนมอยู่บ้านนะครับ