ทำไมอยากไปอยู่เมืองนอก??
ตอนที่ 2
http://pantip.com/topic/30602755/comment14
ตอนที่ 3
http://pantip.com/topic/30602755/comment19
ตอนที่ 4
http://pantip.com/topic/30602755/comment24
ตอนที่ 5
http://pantip.com/topic/30679319
ตอนที่ 6
http://pantip.com/topic/30755505
ตอนที่ 7
http://pantip.com/topic/30878024
ทำไมอยากไปอยู่เมืองนอก??
ตอบคำถามกับตัวเองข้อนี้ให้ได้ก่อนดีมั๊ย??
ไปเที่ยว กับ ไปอยู่ มันต่างกันราวๆ ตุ่มใส่น้ำ กะ ขันรองน้ำฝนรั่วจากหลังคา นะคะ!!
ถ้าคำตอบของคุณคือ “ไม่รู้” หรือ “แค่อยากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กนอก” งั้นเราว่านายอยู่บ้านเถอะ!! นะ!! อยู่บ้านชิวๆ ให้สวยหรู จู้ฮุกกรู
อยู่กะบ้านน่าจะเก๋กว่ามาก
แต่!!!... ถ้าคำตอบของนาย มันมีมากมายก่ายกอง นอกเหนือจากไอ้ 2 คำตอบข้างบนนั่น
ถ้าคำตอบของนายมันแน่นอก ต้องยกออก...(จะร้องเพลงทำไมเนี่ย??) จนอยากจะระเบิดความเป็นตัวเองออกมา เรา...อยากเดิน
เข้าไปตบไหล่ข้างขวาของนายเบาๆ แล้วพูดกับนายว่า “เตรียมตัวให้พร้อม ซักซ้อมให้ดี พูดอย่าให้มีเอ้ออ้า แล้วไปเอาวีซ่ามาให้ได้!!!”
ต่อจากนั้น.......”เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า แล้วมุ่งหน้า ข้ามน้ำข้ามทะเล ไปมีชีวิตฮู่เล ฮู่เล่ กันเถอะ!!!”
แล้วผู้เขียนหล่ะ???
ผู้เขียนตอบคำถามกับตัวเองว่าอย่างไรจ๊ะ???
เราเหรอ???......เราเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงที่ถูกถีบแรงๆจากพี่ชายผู้เป็นที่รัก ด้วยถ้อยคำเก๋ๆว่า
“โง่ๆอย่างนี้ไปเรียนเมืองนอกเถอะ!!!!!”
นายเห็นมั๊ย ว่าคำตอบของเราต่างออกไปจากด้านบน เราจึงเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป่าใบใหญ่ สูงเกือบถึงเอว
ครืดดดด....ครืดดดด......เสียงลากมัน 2 ใบเดินออกจากบ้านด้วยน้ำตา (จากมาสคาร่าปัดขนตาบน ตอนนี้เลอะลงมาอยู่ที่ขนตาล่าง
มองแล้วคล้ายๆแพนด้าในสวนสัตว์ แต่ไม่น่ารักเท่าหลินปิง)
เราเคยท่องเที่ยวต่างประเทศหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่จะไปเพื่ออยู่ ความกลัวพิลึก กระตุกต่อมน้ำตาได้เป็นอย่างดี
ถึงสนามบินแล้ว....เรายังนั่งทำหน้าเป็นหมาป่วยอยู่บนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีชมพู
คนมาส่งเราให้รึ่ม ๆ ๆ เลย พ่อแม่ ญาติพี่น้ อง เพื่อนร่วมงาน รวมถึงพี่ๆสื่อมวลชน (เอ๊ะ!! มีนักข่าวด้วยเหรอ อีผู้หญิงคนนี้เป็นใครเนี่ย??
นางบอกนางเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงนะ?? แล้วทำไมมีนักข่าวไปส่งด้วยหล่ะ??) ...เราเป็นพีอาร์ให้บริษัทรถยนต์ยี่ห้อหนึ่งอยู่หลายปี
เราทำงานร่วมกับพี่ๆสื่อมวลชนสายรถยนต์ และคงไม่แปลกอะไร ถ้าความรักใคร่ปรองดองแบบพี่ๆน้องๆจะเกิดขึ้นระหว่าง(อดีต)พีอาร์
กะ นักข่าว จริงมั๊ยคะ??
งานที่ทำก็สนุกอยู่แล้วนี่ จะไปเมืองนอกทำไมย๊ะ?? (นายนึกถามเราในใจใช่ป่ะ เราได้ยินนะ)
จริงอยู่...เราสนุกกับงานที่ทำ และ enjoy กับชีวิตในแบบที่เป็นเรา ตลอดเวลาที่ผ่านมา สื่อมวลชน กับ รถยนต์ ทำให้ชีวิตการทำงาน
ในแต่ละวันหมุนติ้ว ๆ ๆ (หมายถึงหมุนเร็วนะคะ) แต่สำหรับตอนนี้ วันนี้ เราตัดสินใจแล้ว ว่าจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ก่อน เราเลือกที่จะหยุด
เพื่อคว้าประสบการณ์อีกก้าวหนึ่งในชีวิต ที่ไม่ใช่ทุกคนสามารถเลือกทำอย่างเราได้ เพราะมันอาศัยหลายๆปัจจัย เช่น ติดเรื่องสุขภาพ
ติดบ้าน ติดครอบครัว ติดเรื่องเรียน ติดเรื่องงาน ติดเรื่องเงิน หรือ ติดคนรัก!!!
อย่าปฏิเสธเลยนะนาย เพราะทุกอย่างที่เราเอ่ยมา มันเป็นปัจจัยสำคัญๆ ที่มีผลต่อการตัดสินใจทั้งนั้น
วันนี้เราจะวางทุกอย่างเอาไว้ที่ สยามประเทศ!!! แล้วมองออกไปข้างหน้า ไปดู ไปรู้ ไปเห็น ที่ๆไม่ใช่ ประเทศไทยอันเป็นที่รัก เมื่อทุกอย่างพร้อม เราก็พยักหน้า “หงึกๆ” และพูดกับตัวเองในใจว่า “กูพร้อมแล้ว!!!........................เหรอวะ?????”
แม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่น่าฟังว่า “หยุดร้องแล้ว...เก่งมาก...อย่าร้องเยอะ...เสียดายเครื่องสำอางค์...อุตส่าห์แต่งหน้า!!”
“............แง้!!!” เราร้องไห้โฮกกกกใหญ่ (แสดงออกถึงความหน้าใหญ่ ใจปล้ำ เครื่องสำอางค์มีค่าเล็กน้อยนักสำหรับนาง)
แต่หัวใจนี่สิ ใจเต้นตึก ๆ ๆ เหมือนอยากจะกระเด็นออกมาเต้น Hip Hop อยู่ข้างนอก ท้องไส้ปั่นป่วน กังวล หวาดกลัว น้ำตาที่
พยายามอั้นไว้ ตุ่ยๆ อึนๆ คล้ายๆอั้นขี้ ตอนนี้เราไม่อั้นแล้ว เราปล่อยแล้ว เอาให้สุดดด ปล่อยให้สุดดดด (เราหมายถึงร้องไห้นะ ไม่ใช่ขี้)
“อยู่ได้จนกว่าลูกจะเบื่อ...” คือคำอวยพรที่พ่อให้
“คนอย่างลูกเคยกลัวอะไรที่ไหน แล้วลูกจะเก่ง...เชื่อแม่!!” นี่เป็นพรจากแม่
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จะเหงา...จะเศร้า..จะคิดถึงบ้านมากแค่ไหน...ห้ามกลับนะ!!! (เพราะกูจ่ายไปเยอะแล้ว)”
พี่ชายที่แสนดีพูดปลอบใจดังๆ อย่างตรงไปตรงมา
“ไอ้น้อง นี่เป็นโอกาสหนึ่งที่ดีในชีวิตของแก มีคนอีกตั้งมากมายอยากได้โอกาสแบบนี้ เพราะทุกคนในครอบครัว พร้อมที่จะหยิบยื่น
สิ่งที่ดีที่สุดให้แก แล้วเมื่อแกได้มันแล้วต้องคว้าเอาไว้นะ มันยากนิดเดียว ก็อีตอนที่แกตัดสินใจเดินขึ้นเครื่องไปนั่นแหละ หยุดร้องไห้ได้แล้ว แกจะสนุก ไปหาประสบการณ์ดีๆให้ชีวิตนู่นนน ไป๊!!!” พี่มร (ผู้ใหญ่วงการรถยนต์ท่านหนึ่งที่เคารพ) ให้พร...
“เธ๊ออออ เธอ เธอ เธอ เธออออ เดี๋ยวก็มีผู้ชง ผู้ชาย อะไรๆ มาจีบๆ อะไรจีบ งี้!!! เดี๋ยวก็เพลิดเพลินเจริญใจ จนไม่อยากจะกลับเมืองไทย
คอยดูเถิ๊ดดดด...” รุ่นน้องที่ทำงานเขย่าไหล่เราแรงๆ
“อีกนานแค่ไหนวะ กว่าพี่จะเจออ่ะ” เราถาม...
“ชั้นให้เวลาเธอ ครึ่งวัน!!! เคป่ะ??”
“อีบ้า!!” (เรายิ้มทั้งน้ำตา) “แต่ขอบใจนะ” (สาธุ ขอให้จริง ด้วยเถิดดด เพี้ยงงง ฮ่าๆๆ)
ถึงเวลาต้อง On Board แล้ว ใจยิ่งเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ
เรากอดลาทุกคนอีกครั้ง...
เอาหล่ะ!! ต้องพร้อมแล้ว...เอาก็เอาวะ มาถึงขนาดนี้แล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี้ ชีวิตของผู้หญิงสวย เปรี้ยว เยี่ยวแทบราดคนนี้
ต้องดูแลเองแล้ว...ชีวิตมันต้องงี้ดิวะ ถ้ามันง่ายได้ดั่งใจทุกอย่างมันก็ไม่สนุกดิวะ พร้อมแล้วโว้ยยยยย...ป๊ายยยย!!!
เราพร้อมแล้ว...ปาดน้ำตา หน้าต้องเชิ่ด เดินให้เริ่ด... !!! ฮึ้บ ๆ ๆ ๆ
ก้าวต่อไปของเรา...
อีกเพียงแค่...ก้าวเดียว ที่จะก้าวเข้าช่อง “ตรวจหนังสือเดินทาง”
อีกเพียงแค่...ก้าวเดียว จะเป็นก้าวที่ไกลที่สุด ที่เคยออกจากบ้าน
ปลายทางมุ่งสู่ประเทศมหาอำนาจ แผ่นดินที่หลายๆคนฝันอยากจะไป........อเมริกาที่รัก.....แล้ว “เรา” จะรู้จักกัน!!!
-เกี้ยมบ๊วย
ทำไมอยากไปอยู่เมืองนอก??
ตอนที่ 2 http://pantip.com/topic/30602755/comment14
ตอนที่ 3 http://pantip.com/topic/30602755/comment19
ตอนที่ 4 http://pantip.com/topic/30602755/comment24
ตอนที่ 5 http://pantip.com/topic/30679319
ตอนที่ 6 http://pantip.com/topic/30755505
ตอนที่ 7 http://pantip.com/topic/30878024
ทำไมอยากไปอยู่เมืองนอก??
ตอบคำถามกับตัวเองข้อนี้ให้ได้ก่อนดีมั๊ย??
ไปเที่ยว กับ ไปอยู่ มันต่างกันราวๆ ตุ่มใส่น้ำ กะ ขันรองน้ำฝนรั่วจากหลังคา นะคะ!!
ถ้าคำตอบของคุณคือ “ไม่รู้” หรือ “แค่อยากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กนอก” งั้นเราว่านายอยู่บ้านเถอะ!! นะ!! อยู่บ้านชิวๆ ให้สวยหรู จู้ฮุกกรู
อยู่กะบ้านน่าจะเก๋กว่ามาก
แต่!!!... ถ้าคำตอบของนาย มันมีมากมายก่ายกอง นอกเหนือจากไอ้ 2 คำตอบข้างบนนั่น
ถ้าคำตอบของนายมันแน่นอก ต้องยกออก...(จะร้องเพลงทำไมเนี่ย??) จนอยากจะระเบิดความเป็นตัวเองออกมา เรา...อยากเดิน
เข้าไปตบไหล่ข้างขวาของนายเบาๆ แล้วพูดกับนายว่า “เตรียมตัวให้พร้อม ซักซ้อมให้ดี พูดอย่าให้มีเอ้ออ้า แล้วไปเอาวีซ่ามาให้ได้!!!”
ต่อจากนั้น.......”เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า แล้วมุ่งหน้า ข้ามน้ำข้ามทะเล ไปมีชีวิตฮู่เล ฮู่เล่ กันเถอะ!!!”
แล้วผู้เขียนหล่ะ???
ผู้เขียนตอบคำถามกับตัวเองว่าอย่างไรจ๊ะ???
เราเหรอ???......เราเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงที่ถูกถีบแรงๆจากพี่ชายผู้เป็นที่รัก ด้วยถ้อยคำเก๋ๆว่า
“โง่ๆอย่างนี้ไปเรียนเมืองนอกเถอะ!!!!!”
นายเห็นมั๊ย ว่าคำตอบของเราต่างออกไปจากด้านบน เราจึงเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป่าใบใหญ่ สูงเกือบถึงเอว
ครืดดดด....ครืดดดด......เสียงลากมัน 2 ใบเดินออกจากบ้านด้วยน้ำตา (จากมาสคาร่าปัดขนตาบน ตอนนี้เลอะลงมาอยู่ที่ขนตาล่าง
มองแล้วคล้ายๆแพนด้าในสวนสัตว์ แต่ไม่น่ารักเท่าหลินปิง)
เราเคยท่องเที่ยวต่างประเทศหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่จะไปเพื่ออยู่ ความกลัวพิลึก กระตุกต่อมน้ำตาได้เป็นอย่างดี
ถึงสนามบินแล้ว....เรายังนั่งทำหน้าเป็นหมาป่วยอยู่บนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีชมพู
คนมาส่งเราให้รึ่ม ๆ ๆ เลย พ่อแม่ ญาติพี่น้ อง เพื่อนร่วมงาน รวมถึงพี่ๆสื่อมวลชน (เอ๊ะ!! มีนักข่าวด้วยเหรอ อีผู้หญิงคนนี้เป็นใครเนี่ย??
นางบอกนางเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงนะ?? แล้วทำไมมีนักข่าวไปส่งด้วยหล่ะ??) ...เราเป็นพีอาร์ให้บริษัทรถยนต์ยี่ห้อหนึ่งอยู่หลายปี
เราทำงานร่วมกับพี่ๆสื่อมวลชนสายรถยนต์ และคงไม่แปลกอะไร ถ้าความรักใคร่ปรองดองแบบพี่ๆน้องๆจะเกิดขึ้นระหว่าง(อดีต)พีอาร์
กะ นักข่าว จริงมั๊ยคะ??
งานที่ทำก็สนุกอยู่แล้วนี่ จะไปเมืองนอกทำไมย๊ะ?? (นายนึกถามเราในใจใช่ป่ะ เราได้ยินนะ)
จริงอยู่...เราสนุกกับงานที่ทำ และ enjoy กับชีวิตในแบบที่เป็นเรา ตลอดเวลาที่ผ่านมา สื่อมวลชน กับ รถยนต์ ทำให้ชีวิตการทำงาน
ในแต่ละวันหมุนติ้ว ๆ ๆ (หมายถึงหมุนเร็วนะคะ) แต่สำหรับตอนนี้ วันนี้ เราตัดสินใจแล้ว ว่าจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ก่อน เราเลือกที่จะหยุด
เพื่อคว้าประสบการณ์อีกก้าวหนึ่งในชีวิต ที่ไม่ใช่ทุกคนสามารถเลือกทำอย่างเราได้ เพราะมันอาศัยหลายๆปัจจัย เช่น ติดเรื่องสุขภาพ
ติดบ้าน ติดครอบครัว ติดเรื่องเรียน ติดเรื่องงาน ติดเรื่องเงิน หรือ ติดคนรัก!!!
อย่าปฏิเสธเลยนะนาย เพราะทุกอย่างที่เราเอ่ยมา มันเป็นปัจจัยสำคัญๆ ที่มีผลต่อการตัดสินใจทั้งนั้น
วันนี้เราจะวางทุกอย่างเอาไว้ที่ สยามประเทศ!!! แล้วมองออกไปข้างหน้า ไปดู ไปรู้ ไปเห็น ที่ๆไม่ใช่ ประเทศไทยอันเป็นที่รัก เมื่อทุกอย่างพร้อม เราก็พยักหน้า “หงึกๆ” และพูดกับตัวเองในใจว่า “กูพร้อมแล้ว!!!........................เหรอวะ?????”
แม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่น่าฟังว่า “หยุดร้องแล้ว...เก่งมาก...อย่าร้องเยอะ...เสียดายเครื่องสำอางค์...อุตส่าห์แต่งหน้า!!”
“............แง้!!!” เราร้องไห้โฮกกกกใหญ่ (แสดงออกถึงความหน้าใหญ่ ใจปล้ำ เครื่องสำอางค์มีค่าเล็กน้อยนักสำหรับนาง)
แต่หัวใจนี่สิ ใจเต้นตึก ๆ ๆ เหมือนอยากจะกระเด็นออกมาเต้น Hip Hop อยู่ข้างนอก ท้องไส้ปั่นป่วน กังวล หวาดกลัว น้ำตาที่
พยายามอั้นไว้ ตุ่ยๆ อึนๆ คล้ายๆอั้นขี้ ตอนนี้เราไม่อั้นแล้ว เราปล่อยแล้ว เอาให้สุดดด ปล่อยให้สุดดดด (เราหมายถึงร้องไห้นะ ไม่ใช่ขี้)
“อยู่ได้จนกว่าลูกจะเบื่อ...” คือคำอวยพรที่พ่อให้
“คนอย่างลูกเคยกลัวอะไรที่ไหน แล้วลูกจะเก่ง...เชื่อแม่!!” นี่เป็นพรจากแม่
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จะเหงา...จะเศร้า..จะคิดถึงบ้านมากแค่ไหน...ห้ามกลับนะ!!! (เพราะกูจ่ายไปเยอะแล้ว)”
พี่ชายที่แสนดีพูดปลอบใจดังๆ อย่างตรงไปตรงมา
“ไอ้น้อง นี่เป็นโอกาสหนึ่งที่ดีในชีวิตของแก มีคนอีกตั้งมากมายอยากได้โอกาสแบบนี้ เพราะทุกคนในครอบครัว พร้อมที่จะหยิบยื่น
สิ่งที่ดีที่สุดให้แก แล้วเมื่อแกได้มันแล้วต้องคว้าเอาไว้นะ มันยากนิดเดียว ก็อีตอนที่แกตัดสินใจเดินขึ้นเครื่องไปนั่นแหละ หยุดร้องไห้ได้แล้ว แกจะสนุก ไปหาประสบการณ์ดีๆให้ชีวิตนู่นนน ไป๊!!!” พี่มร (ผู้ใหญ่วงการรถยนต์ท่านหนึ่งที่เคารพ) ให้พร...
“เธ๊ออออ เธอ เธอ เธอ เธออออ เดี๋ยวก็มีผู้ชง ผู้ชาย อะไรๆ มาจีบๆ อะไรจีบ งี้!!! เดี๋ยวก็เพลิดเพลินเจริญใจ จนไม่อยากจะกลับเมืองไทย
คอยดูเถิ๊ดดดด...” รุ่นน้องที่ทำงานเขย่าไหล่เราแรงๆ
“อีกนานแค่ไหนวะ กว่าพี่จะเจออ่ะ” เราถาม...
“ชั้นให้เวลาเธอ ครึ่งวัน!!! เคป่ะ??”
“อีบ้า!!” (เรายิ้มทั้งน้ำตา) “แต่ขอบใจนะ” (สาธุ ขอให้จริง ด้วยเถิดดด เพี้ยงงง ฮ่าๆๆ)
ถึงเวลาต้อง On Board แล้ว ใจยิ่งเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ
เรากอดลาทุกคนอีกครั้ง...
เอาหล่ะ!! ต้องพร้อมแล้ว...เอาก็เอาวะ มาถึงขนาดนี้แล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี้ ชีวิตของผู้หญิงสวย เปรี้ยว เยี่ยวแทบราดคนนี้
ต้องดูแลเองแล้ว...ชีวิตมันต้องงี้ดิวะ ถ้ามันง่ายได้ดั่งใจทุกอย่างมันก็ไม่สนุกดิวะ พร้อมแล้วโว้ยยยยย...ป๊ายยยย!!!
เราพร้อมแล้ว...ปาดน้ำตา หน้าต้องเชิ่ด เดินให้เริ่ด... !!! ฮึ้บ ๆ ๆ ๆ
ก้าวต่อไปของเรา...
อีกเพียงแค่...ก้าวเดียว ที่จะก้าวเข้าช่อง “ตรวจหนังสือเดินทาง”
อีกเพียงแค่...ก้าวเดียว จะเป็นก้าวที่ไกลที่สุด ที่เคยออกจากบ้าน
ปลายทางมุ่งสู่ประเทศมหาอำนาจ แผ่นดินที่หลายๆคนฝันอยากจะไป........อเมริกาที่รัก.....แล้ว “เรา” จะรู้จักกัน!!!
-เกี้ยมบ๊วย