กลุ้มใจค่ะ เรามีนิสัยที่อยากเลิกมากๆอย่างหนึ่งคือ อยากทำร้ายคนอื่นเวลาถือมีด, ของมีคม หรือ อะไรที่ทำอันตรายร้ายแรงกับคนได้
เช่น สมมติว่าถ้าเราถือมีดแล้วใกล้ๆเรามีคนนั่งอยู่ เราก็จะนึกจินตนาการในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราเอามีดนี้ไปแทงใส่คนนั้น มันก็อยากทำนิดๆ แต่เราก็ไม่ทำ คือคิดเฉยๆ
สมัยก่อนตอนอยู่หอกับแฟนแล้วแฟนโป๊ เราก็นึกอยากเอากรรไกรคมๆที่เรามีไปตัดไอ้จ้อนของแฟนทิ้งซะ T T คิดหลายครั้งมาก คิดว่าจะตัดเป็นแว่นกลมๆบางๆหลายๆอัน อยากเห็นว่าเปนไง มาตอนนี้สยองตัวเองมาก
ไอ้นิสัยพวกนี้เรามีมาตั้งแต่เด็กๆค่ะ ไม่รู้ว่ามาได้ไง ครั้งแรกที่เราเป็นอย่างนี้คือตอน ป.4 เราเช่าซีดีมาอันนึง แล้วอยู่ๆเราก็คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราทำให้สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเลวร้าย เช่น ถ้าเราเอาลิควิดมาเขียนๆตรงด้านที่ซีดีใช้เก็บข้อมูลให้เละไปเลย แผ่นจะได้เสีย แล้วเราก็ทำจริง นั่นเป็นครั้งเดียวที่เราคุมความรู้สึกนี้ไม่ได้
แล้วก็เวลาดูละคร พอถึงไคลแมกซ์ของเรื่องที่ตัวเอกมักโดนตัวร้ายทำอันตรายถึงชีวิต เราก็มักจะเชียร์ให้ตัวเอกแพ้ตัวร้ายอยู่บ่อยๆ ไม่รู้ว่าเกี่ยวรึเปล่า แต่มันน่าเบื่อน่ะค่ะ แบบว่ายังไงๆตัวเอกก็ต้องรอดทุกเรื่อง
พอโตมาเวลาถือมีด (มีอาการมากกับมีดโดยเฉพาะที่ปลายแหลมๆ เห็นแล้วแบบขึ้นเลย) เราก็จะคิดจำลองสถานการณ์แทงคนไกล้ตัวอีก แต่เราจะไม่เกิดอาการนี้เลยถ้าคนใกล้ตัวเป็นคนในครอบครัว (แต่กับแฟนที่เรารักมาก เรานึกนะ) พอคิดวาบขึ้นมาอีกใจก็จะรีบห้ามแบบเป็นเหตุเป็นผล สลับกันไป
จนมาวันนี้เราก็หายจากอาการพวกนั้นไปได้ประมาณปีนึง คือพยายามห้ามใจไม่ให้คิด กดมันไว้ แต่มันก็ขึ้นมาอีกเพราะวันนี้เรากำลังปอกผลไม้อยู่ แล้วก็หันไปเห็นน้องข้างบ้านกำลังนั่งเล่นโดยหันหลังให้เราที่หน้าบ้านเราอยู่ ตอนนั้นนึกนิดๆว่าจะเอามีดในมือไปแทงเข้ากลางหลังเด็กผู้หญิงม.ปลายตัวเล็กๆคนนั้น แต่แน่นอน เราไม่ทำ
เราเป็นอะไรเหรอคะ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย วันนี้เลยถามพ่อออกไปตรงๆเพราะนึกว่าพ่อน่าจะเคยเป็นแบบเรา(คือนึกไปเองว่าใครๆก็น่าจะเคย)
พ่อตกใจมาก บอกเราว่าอย่าจับมีดอีกและออกไปเจอคนเยอะๆ
แต่เดิมพ่อนั้นก็กลัวเราเป็นบ้าอยู่แล้วเพราะเราเป็นโรคนอนไม่หลับ อารมณ์แอบแปรปรวน แถมยังรับงานมาทำคนเดียวที่บ้านไม่ค่อยออกไปไหน ตอนนี้พ่อคงกลัวเรื่องนี้เพิ่มเข้าไปอีก เหอๆ
เราจะทำยังไงกับนิสัยแสนสยองแบบนี้ดีคะ เราเป็นอะไรกันแน่ เผื่อมันอันตรายจะได้ป้องกันได้ถูก ส่วนตัวเราคิดว่าตัวเองยังไม่ถึงขั้นเป็นโรคจิตอะไรขนาดนั้นเพราะไม่ได้รู้สึกเก็บกด ไม่ได้ยินเสียงกระซิบ ไม่ได้รู้สึกซึมเศร้าอะไรเลย ร่าเริงปกติ ส่วนนิสัยอื่นๆของเราก็คือเป็นคนใจเย็น ไม่ชอบรังแกทรมานสัตว์ รักเด็ก เข้าอกเข้าใจคนอื่น ชอบมองอะไรสองมุม มองเผื่อมุมคนอื่นด้วย ขี้สงสาร
นอกจากนี้เราก็เป็นคนย้ำคิดย้ำทำ และบางทีเราก็นึกอยากทำอะไรแผลงๆแปลกๆมากๆไปจากชีวิตเดิมด้วย เช่นเห็นหน้าตัวเองมันมากๆ ก็คิดว่าจะเป็นไงถ้าเอาน้ำมันจากหน้าคนมาทอดไข่ ไม่รู้จะเกี่ยวกันไหม
กลัวใจตัวเอง นึกอยากทำร้ายคนอื่นเวลาถือมีด, ของมีคม หรือ ของที่ทำอันตรายร้ายแรงคนได้
เช่น สมมติว่าถ้าเราถือมีดแล้วใกล้ๆเรามีคนนั่งอยู่ เราก็จะนึกจินตนาการในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราเอามีดนี้ไปแทงใส่คนนั้น มันก็อยากทำนิดๆ แต่เราก็ไม่ทำ คือคิดเฉยๆ
สมัยก่อนตอนอยู่หอกับแฟนแล้วแฟนโป๊ เราก็นึกอยากเอากรรไกรคมๆที่เรามีไปตัดไอ้จ้อนของแฟนทิ้งซะ T T คิดหลายครั้งมาก คิดว่าจะตัดเป็นแว่นกลมๆบางๆหลายๆอัน อยากเห็นว่าเปนไง มาตอนนี้สยองตัวเองมาก
ไอ้นิสัยพวกนี้เรามีมาตั้งแต่เด็กๆค่ะ ไม่รู้ว่ามาได้ไง ครั้งแรกที่เราเป็นอย่างนี้คือตอน ป.4 เราเช่าซีดีมาอันนึง แล้วอยู่ๆเราก็คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราทำให้สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเลวร้าย เช่น ถ้าเราเอาลิควิดมาเขียนๆตรงด้านที่ซีดีใช้เก็บข้อมูลให้เละไปเลย แผ่นจะได้เสีย แล้วเราก็ทำจริง นั่นเป็นครั้งเดียวที่เราคุมความรู้สึกนี้ไม่ได้
แล้วก็เวลาดูละคร พอถึงไคลแมกซ์ของเรื่องที่ตัวเอกมักโดนตัวร้ายทำอันตรายถึงชีวิต เราก็มักจะเชียร์ให้ตัวเอกแพ้ตัวร้ายอยู่บ่อยๆ ไม่รู้ว่าเกี่ยวรึเปล่า แต่มันน่าเบื่อน่ะค่ะ แบบว่ายังไงๆตัวเอกก็ต้องรอดทุกเรื่อง
พอโตมาเวลาถือมีด (มีอาการมากกับมีดโดยเฉพาะที่ปลายแหลมๆ เห็นแล้วแบบขึ้นเลย) เราก็จะคิดจำลองสถานการณ์แทงคนไกล้ตัวอีก แต่เราจะไม่เกิดอาการนี้เลยถ้าคนใกล้ตัวเป็นคนในครอบครัว (แต่กับแฟนที่เรารักมาก เรานึกนะ) พอคิดวาบขึ้นมาอีกใจก็จะรีบห้ามแบบเป็นเหตุเป็นผล สลับกันไป
จนมาวันนี้เราก็หายจากอาการพวกนั้นไปได้ประมาณปีนึง คือพยายามห้ามใจไม่ให้คิด กดมันไว้ แต่มันก็ขึ้นมาอีกเพราะวันนี้เรากำลังปอกผลไม้อยู่ แล้วก็หันไปเห็นน้องข้างบ้านกำลังนั่งเล่นโดยหันหลังให้เราที่หน้าบ้านเราอยู่ ตอนนั้นนึกนิดๆว่าจะเอามีดในมือไปแทงเข้ากลางหลังเด็กผู้หญิงม.ปลายตัวเล็กๆคนนั้น แต่แน่นอน เราไม่ทำ
เราเป็นอะไรเหรอคะ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย วันนี้เลยถามพ่อออกไปตรงๆเพราะนึกว่าพ่อน่าจะเคยเป็นแบบเรา(คือนึกไปเองว่าใครๆก็น่าจะเคย)
พ่อตกใจมาก บอกเราว่าอย่าจับมีดอีกและออกไปเจอคนเยอะๆ
แต่เดิมพ่อนั้นก็กลัวเราเป็นบ้าอยู่แล้วเพราะเราเป็นโรคนอนไม่หลับ อารมณ์แอบแปรปรวน แถมยังรับงานมาทำคนเดียวที่บ้านไม่ค่อยออกไปไหน ตอนนี้พ่อคงกลัวเรื่องนี้เพิ่มเข้าไปอีก เหอๆ
เราจะทำยังไงกับนิสัยแสนสยองแบบนี้ดีคะ เราเป็นอะไรกันแน่ เผื่อมันอันตรายจะได้ป้องกันได้ถูก ส่วนตัวเราคิดว่าตัวเองยังไม่ถึงขั้นเป็นโรคจิตอะไรขนาดนั้นเพราะไม่ได้รู้สึกเก็บกด ไม่ได้ยินเสียงกระซิบ ไม่ได้รู้สึกซึมเศร้าอะไรเลย ร่าเริงปกติ ส่วนนิสัยอื่นๆของเราก็คือเป็นคนใจเย็น ไม่ชอบรังแกทรมานสัตว์ รักเด็ก เข้าอกเข้าใจคนอื่น ชอบมองอะไรสองมุม มองเผื่อมุมคนอื่นด้วย ขี้สงสาร
นอกจากนี้เราก็เป็นคนย้ำคิดย้ำทำ และบางทีเราก็นึกอยากทำอะไรแผลงๆแปลกๆมากๆไปจากชีวิตเดิมด้วย เช่นเห็นหน้าตัวเองมันมากๆ ก็คิดว่าจะเป็นไงถ้าเอาน้ำมันจากหน้าคนมาทอดไข่ ไม่รู้จะเกี่ยวกันไหม