คำสอนและการแบ่งยุคสมัยของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู (1)

การแบ่งยุคสมัยของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู แบ่งตามวิวัฒนาการตามลำดับเหตุการณ์ ได้ดังนี้คือ

(1) สมัยอริยกะ ระยะเวลาประมาณ 950 ปีก่อนพุทธกาล
(2) สมัยพระเวท ระยะเวลาประมาณ 957-475 ปีก่อนพุทธกาล
(3) สมัยพราหมณ์ ระยะเวลาประมาณ 257 ปีก่อนพุทธกาล-พ.ศ. 43
(4) สมัยฮินดูเก่า (ฮินดูแท้) และ สมัยอุปนิษัท ประมาณ 57 ปีก่อนพุทธกาล-ต้นพุทธกาล
(5) สมัยสูตร ระยะเวลาประมาณ พ.ศ.60-พ.ศ.360
(6) สมัยอวตาร ระยะเวลาประมาณ พ.ศ.220-พ.ศ.660
(7) สมัยเสื่อม ระยะเวลาประมาณ พ.ศ.861-พ.ศ.1190
(8) สมัยฟื้นฟู ระยะเวลาประมาณ พ.ศ.1200-พ.ศ.1740
(9) สมัยภักติ ระยะเวลาประมาณ พ.ศ.1740-พ.ศ.2300

คำว่า ฮินดู แปลว่า ธรรมที่สอนลัทธิอหิงสา ตรงกับคำว่า หินทู ที่มีความหมายว่า ผู้ละเว้นหิงสากรรม

หรือมีความหมายอีก 2 นัยคือ

(1) เป็นคำที่ชาวอารยันที่อพยพเข้าไปอยู่ในดินแดนที่เรียกว่าเปอร์เซียสมัยโบราณ
เรียกพวกอารยันที่อพยพเข้าไปตั้งถิ่นฐานอยู่ในบริเวณ ลุ่มแม่น้ำสินธุของอินเดีย

(2) เป็นคำที่ใช้เรียกลูกผสมระหว่างชาวอารยันกับพวกพื้นเมืองเดิมของชมพูทวีป