“ผมจะไปพิจิตร”

...ทันทีที่พูดจบ 9 ใน 10 คนมักจะมองกลับมาอย่างฉงนสนเท่ห์ แล้วตามมาติดๆ ด้วยคำถาม “พิจิตรมีอะไรเที่ยวเหรอ??..”
นั่นสิ... เพราะผมเองก็แทบไม่คุ้นหูกับบรรดาสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ในจังหวัดนี้สักเท่าไหร่
ส่วนหนึ่งคงเพราะระยะทางที่ห่างจากกรุงเทพประมาณสามร้อยกว่ากิโลเมตร เป็นระยะที่เรียกว่า “จะไกลก็ไม่ใช่ จะใกล้ก็ไม่เชิง”
ตามประสาคนหาเรื่องเที่ยวแบบไกลหลายวัน หรือไม่ก็ใกล้แบบเช้าเย็นกลับอย่างผม
จึงพลาดการได้เยือนเป้าหมาย “พิจิตร” ไปอย่างน่าเสียดาย

คราวนี้นับเป็นโอกาสอันดี ที่ได้รับการชวนจากการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย
ให้มีโอกาสได้เปิดตาเปิดใจ และสัมผัสความน่ารักของจังหวัดเล็กๆ แห่งนี้
ซึ่งถือเป็นความท้าทายความอยากรู้อยากเห็นของผมอย่างยิ่ง เพราะความเชื่อส่วนตัวกับว่า
“ไม่มีอะไร” เป็นคำที่ไม่สามารถใช้กับเมืองใด จังหวัดใด หรือที่ใดได้เลย
ผมเชื่อว่าทุกที่มีความน่าสนใจ มีเสน่ห์ มีเอกลักษณ์ที่น่าสนใจเสมอ อยู่ที่ว่าเราจะค้นหา และรู้สึกถึงมันได้แค่ไหน
ตลอดสองวันเต็มในพิจิตรของผมคราวนี้ สามารถพิสูจน์ความเชื่อของผมได้เป็นอย่างดี
เมื่อ พิจิตร ได้ทำให้ผมเปิดมุมมองใหม่ของตัวเอง ให้ได้สัมผัสความงามความเชื่อความศรัทธาผ่านวัดวาอาราม
สัมผัสผู้คนที่ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และความเอื้ออารีตลอดเส้นทางที่พบเจอ
สัมผัสท้องทุ่งท้องนาในวันฟ้ากระจ่างใส
ทุกสิ่งทุกอย่างหลอมรวมกัน กลายเป็นหนึ่งความประทับใจเหนือความคาดหมายไปหลายช่วงตัว
หลังจากนี้หากใครบอกว่า พิจิตร เป็นเมืองที่ไม่มีอะไร
ผมคนหนึ่งละ จะเถียงขาดใจจริงๆ ...