ชีวิตทำไมต้องเจออะไรเเบบนี้???...สับสนทำไงต่อไปดี???

สวัสดีคะเพื่อนๆ ดิฉันเพิ่งจะ20แต่ต้องเจอเรื่องน่าสมเพชตัวเองเหลือเกิน ดิฉันมีเเฟนมา2คนแต่ก็ต้องเลิกลากันด้วยเรื่องที่เขาไปมีคนอื่นเสมอ ดิฉันรุ้สึกแย่มากเรารักและคบไคเราก็มีคนเดียวมาตลอดแต่ทำไมๆเราต้องเจอเเต่เรื่องเเบบนี้ ดิฉันก็เลยย้ายไปเรียนในกรุงเทพเพื่อจะลืมเรื่องทุกอย่างและไม่เคยมีเเฟนอีกเปนระยะเวลาเกือบปีเลย และเหตุอะไรเปนใจก็ไม่รู้ทำไห้ดิฉันยอมเปิดใจกับผู้ชายคนนี้เราคบกันมาเกือบปีกว่าเเต่วันนึงดิฉันก็จับเขาได้กว่าเขานอกไจ เสียใจมากดิฉันเลยขอเลิกเพื่อให้เขาได้คบกัน ดิฉันโกดเเละเกียจมากแต่เพาะรักหรือดิฉันใจอ่อนก็ไม่รู้พอเขาง้อไม่ยอมเลิก เราก็เลยยอมคบต่อแต่ก็ระเเวงไม่มีความสุขเลยและผ่านไปหลายเดือนดิฉันก็เริ่มลืมๆเรื่องร้ายๆไป แต่สงสัยเคราะดิฉันยังไม่หมดตอนเช้าก็โทคุยกันอยู่ดีๆ แต่หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย ตอนเเรกก็เฉยๆพอหลายๆวันเข้าก็รู้สึกไม่ดีกัวเขาจะเปนอะไรไป ดิฉันเสียใจมากก็เลยโทมาถามที่บ้านเขาเเรกเขาก็ไม่ยอมบอก แต่คงสงสารดิฉันมั้งร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลยยอมบอกว่าโดนตำรวจจับไปแล้วด้วยข้อหาพรากผู้เยา ดิฉันถึงกับทรุดทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ร้องไห้ ตอนไปเยี่ยมและเจอน่าเขาครั้งเเรกดิฉันอยากจะด่าอยากจะว่าเขามากเเต่พอเหนน่าเขาอยู่ไนนั้นก็สงสารมาก เขาก็ได้เเต่บอกขอโทษ ดิฉันพูดไรไม่ออกเลย รู้สึกเเย่ทำไรไม่ถูก เขาก็ถามว่ารักเขาไหม รอเขาได้ไหม ดิฉันยิ่งพูดไม่ถูกเลย ตั้งเเต่วันนั้นก็ผ่านมาปีนึงเเล้ว ดิฉันก็ไม่เคยมีไคไหม่เลย ไปเยี่ยมเขาตลอด เขียนจดหมายไปบ้าง เเต่หลังๆดิฉันเริมท้อเเล้ว ว่าทำถูกไหม นี่ดิฉันยังรักเขาหรือลืมเขาไม่ได้กันเเน่ เพื่อนๆก็ถามว่าเขาก็ไม่ได้มีดีไรมาก เขาทำเเบบนี้เขาก็คงไม่รักเราจิงหรอก แล้วรอไปเพื่ออะไร  แถมยังมีคนเอาเรื่องเดกคนนั้นมาเล่าไห้ฟังอีก เพื่อนๆดิฉันก็เลยบอกพอเถอะกับผู้ชายคนนี้ เคยคิดเหมือนกันว่าอยากหายไปแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนพูดว่าจะลืมผู้ชายคนนี้นะมันง่ายเเต่ความรู้สึกมันช่างทรมานเหลือเกิน สับสนมากว่าควรจะทำไงดี กัวรอแล้วจะไม่มีอะไรดีขึ้น กัวการเริ่มต้นไหม่ไปแล้ว กัวว่าเขาจะเสียใจที่เราหายไป กัวไปหมด คิดจนไมเกรนถามหาเเล้ว...ไคหลายคนที่อ่านอาจไม่เข้าใจ เเต่ขอบอกเลยดิฉันเปนคนที่เชื่อและหวังในความรัก ไม่อยากคบไคหลายคน เลยรักไคก๊รักจิงฝังใจมาก (พวกคุณต้องลองรักไคมากและมาเจอกับตัวเอง)เเล้วคุณจะอธิบายมาเปนคำพูดไม่ได้เลย(เหมือนดิฉันตอนนี้)นี่เเค่ส่วนน้อยกับสิ่งที่ดิฉันได้เจอ ได้รู้สึก!!!ทรมานมาก อยากจะไห้มันเปนเพียงความฝันหรือนิยายเล่มนึงแต่ความจิงมันก็คือนี่เเหละชีวิตจิง