เบื่อๆ งานไม่สำเร็จดังที่หมาย คว้างๆ นิดหน่อย
พรุ่งนี้เอาใหม่
สำหรับคืนนี้ มาแต่งนิทานคำกลอนพอสนุกสนานแล้วกันนะครับ
มาจะกล่าวบทไป ถึงนายชัยตัวสันทัดหน้าตี๋ตี๋
ดั้งไม่โด่งคิ้วไม่งามกล้ามไม่มี เป็นราศีชวนจับประดับตัว
เขาหลงรักยายก้อยตัวน้อยนิด สวยสุดจิตโค้งเว้าลูกเจ้าสัว
ถึงเช้าเย็นก็ไปเฝ้าหลงเมามัว หวังพันพัวสาวเจ้าเข้าสักวัน
ยายก้อยเพิ่งอกหักกับแฟนเก่า ชื่อนายเชาว์นักลงทุนหุ้นขยัน
หน้าแค่’โอ้หมากเวียร์เฉลี่ยกัน นั่งทั้งวันแต่กล้ามท้องมองเป็นลอน
โอ้นายชัยใจเต้นเห็นโอกาส รีบวิ่งปราดปลอบยายก้อยคอยสั่งสอน
ได้เป็นเอกในรักนี้ดีแน่นอน แต่บังอรเธอดันเห็นเป็น “พี่ชาย”
สงสารชัยใจคว้างไร้ทางก้าว ไปนั่งเหงาอยู่คนเดียวเปลี่ยวจุดหมาย
พบบุรุษสุดรวยด้วยอีกนาย ร้อนจะตายดันใส่สูทรูดเนคไท
นายหน้าหล่อคอตกเป็นนกหลับ ชัยจึงลองถาม “คุณครับ เหตุฉไน
ถึงมานั่งเจ่าจ่อมารอใคร ไปไกลไกลครับพระเอกอย่าเบรกกัน”
คนใส่สูทเงยหน้าน้ำตารื้น รีบตอบคืน “เป็นพระเอกได้แค่ฝัน
ผมมันดีเกินไปไม่เข้ากัน เธอจึงหันไปคบกับแบดกาย”
ชัยอ้ำอึ้งตะลึงลานถึงการช็อค ไม่จริงหรอกนี่มันเหนือความคาดหมาย
หน้าหล่อล้ำยิ่งกว่าห้าคุณชาย ทั้งเรือนกายสะอาดเนี้ยบเฉียบทั้งตัว
“โอ๊ย โลกนี้แปลกล้วนชวนประหลาด ไม่สามารถคิดให้ถ้วนชวนปวดหัว”
“เราไม่ใช่แค่สองไม่ต้องกลัว ประเทศไทยถ้วนทั่วด้วยพระรอง
ผมชื่อวชิรวิทย์ พิศพิสัย ลูกครึ่งไทยเกาหลีมี่ชื่อ ป๋อง”
หนุ่มหน้าหยกยื้มหวานน้ำตาลกอง ช้อนตามองยกมือจับชัยรับทัน
“เรามาตั้งสมาคมด้วยกันเถิด เอาให้เกิดพลังกว้างสร้างความฝัน
หาแนวร่วมเผื่อสาวมองลองสักวัน ตั้งชื่อนั้น สมาคมชมพระรอง...”
ชัยประกาศหาเพื่อนใจใครแต่งได้ ช่วยเพิ่มเติมเพื่อนตายให้กับป๋อง
ขืนแค่เทียบคนอย่างเขากับเนื้อทอง เขาคงหมองหมดจดอดมีแฟน
"สมาคมชมพระรอง" มาสร้างตัวละคร แต่งนิทานคำกลอนต่อกันครับ
พรุ่งนี้เอาใหม่
สำหรับคืนนี้ มาแต่งนิทานคำกลอนพอสนุกสนานแล้วกันนะครับ
มาจะกล่าวบทไป ถึงนายชัยตัวสันทัดหน้าตี๋ตี๋
ดั้งไม่โด่งคิ้วไม่งามกล้ามไม่มี เป็นราศีชวนจับประดับตัว
เขาหลงรักยายก้อยตัวน้อยนิด สวยสุดจิตโค้งเว้าลูกเจ้าสัว
ถึงเช้าเย็นก็ไปเฝ้าหลงเมามัว หวังพันพัวสาวเจ้าเข้าสักวัน
ยายก้อยเพิ่งอกหักกับแฟนเก่า ชื่อนายเชาว์นักลงทุนหุ้นขยัน
หน้าแค่’โอ้หมากเวียร์เฉลี่ยกัน นั่งทั้งวันแต่กล้ามท้องมองเป็นลอน
โอ้นายชัยใจเต้นเห็นโอกาส รีบวิ่งปราดปลอบยายก้อยคอยสั่งสอน
ได้เป็นเอกในรักนี้ดีแน่นอน แต่บังอรเธอดันเห็นเป็น “พี่ชาย”
สงสารชัยใจคว้างไร้ทางก้าว ไปนั่งเหงาอยู่คนเดียวเปลี่ยวจุดหมาย
พบบุรุษสุดรวยด้วยอีกนาย ร้อนจะตายดันใส่สูทรูดเนคไท
นายหน้าหล่อคอตกเป็นนกหลับ ชัยจึงลองถาม “คุณครับ เหตุฉไน
ถึงมานั่งเจ่าจ่อมารอใคร ไปไกลไกลครับพระเอกอย่าเบรกกัน”
คนใส่สูทเงยหน้าน้ำตารื้น รีบตอบคืน “เป็นพระเอกได้แค่ฝัน
ผมมันดีเกินไปไม่เข้ากัน เธอจึงหันไปคบกับแบดกาย”
ชัยอ้ำอึ้งตะลึงลานถึงการช็อค ไม่จริงหรอกนี่มันเหนือความคาดหมาย
หน้าหล่อล้ำยิ่งกว่าห้าคุณชาย ทั้งเรือนกายสะอาดเนี้ยบเฉียบทั้งตัว
“โอ๊ย โลกนี้แปลกล้วนชวนประหลาด ไม่สามารถคิดให้ถ้วนชวนปวดหัว”
“เราไม่ใช่แค่สองไม่ต้องกลัว ประเทศไทยถ้วนทั่วด้วยพระรอง
ผมชื่อวชิรวิทย์ พิศพิสัย ลูกครึ่งไทยเกาหลีมี่ชื่อ ป๋อง”
หนุ่มหน้าหยกยื้มหวานน้ำตาลกอง ช้อนตามองยกมือจับชัยรับทัน
“เรามาตั้งสมาคมด้วยกันเถิด เอาให้เกิดพลังกว้างสร้างความฝัน
หาแนวร่วมเผื่อสาวมองลองสักวัน ตั้งชื่อนั้น สมาคมชมพระรอง...”
ชัยประกาศหาเพื่อนใจใครแต่งได้ ช่วยเพิ่มเติมเพื่อนตายให้กับป๋อง
ขืนแค่เทียบคนอย่างเขากับเนื้อทอง เขาคงหมองหมดจดอดมีแฟน