มีใครเคยรู้สึกว่า "อยากให้พ่อกับแม่แยกทางกันบ้างมั้ยคะ?"

ทุกวันนี้ พ่อแม่ทะเลาะกัน น้องชายเราจะบอก ก็เลือกกันมาเอง ไม่พอใจก็เลิก ไม่ก็ไปทะเลาะกันสองคน
ตอนนี้เรามีลูก เท่ากับเขามีหลาน ลูกเราก็ไม่ชอบเห็นคนตะคอก ตะโกนใส่กัน
ถ้าพ่อแม่เราทะเลาะ เเล้วลิงอยู่ด้วย ถ้าลิงโวยวายเเล้วไม่หยุด ลิงจะหาของมาขว้างค่ะ
เเล้วทีนี้ พอตะโกนใส่กันบ่อยๆ ลิงติด มาตะโกนใส่หน้าเเม่เรา เขาก็จะโกรธ จะด่าว่าเด็กอะไร
ถ้าน้องเราอยู่ น้องก็จะโทษว่าเป็นความผิดพ่อแม่ เพราะทำให้เด็กมันเห็น ส่วนเรา ได้เเต่นิ่งนะ พูดมากเดี๋ยวโดนด่า

เมื่อก่อน เวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน เเล้วเราประมาณประถม เขาทะเลาะกันบนห้อง เรานั่งฟัง
พอเราลงมาข้างล่าง ตายายเขาก็จะถาม เราก็เล่าหมดน่ะเเหละ กลายเป็นว่าตายายไม่พอใจพ่อแม่
ทีนี้ความผิดก็ตกมาอยู่ที่เรา พ่อแม่ก็จะว่าเรา ว่าจะเล่าทำไม นั่นเเหละ ทำอะไรก็ผิด
ตอนนั้นเรายังเด็ก จะรู้ไหมว่าที่ทะเลาะกัน มันเป็นความลับ (เเต่เสียงดังไปสามบ้านเเปดบ้าน)

เลิกๆไปเถอะ ไปอยู่เกาะกันสองคน คนอื่นเขาจะได้ไม่เดือดร้อน(หมายถึงตากับยาย)
ลืมไปไหม ว่าโลกไม่ได้อยู่กันสองคน ลูก ก็อยู่ด้วย ด่าว่ากันเรื่องอะไร ไม่พอใจ ทำไมไม่ไปคุยกันสองคน
เด็กรุ่นใหม่มันเลยเห็นว่าการยืนกราดด่า หรือเเสดงกิริยาเเย่ๆใส่กันมันเรื่องปกติ
(อันนี้นอกเรื่อง)


เเต่เราไม่ชอบนะคะ พูดใหญ่ทะเลาะเเบบมีอารมณ์ มีคำด่า ต่อหน้าเด็ก หรือลูก(ที่ไม่เด็กเเล้ว)ก็ตาม
ถ้าทะเลาะเเบบเอาข้อมูลมาหักล้าง เป็นเหตุเป็นผลน่ะ ไม่ต้องมีอารมณ์ ไม่ต้องมีคำด่า ทำไม่ได้กันเลยเหรอ ไม่เข้าใจ