มรณานุสติ นี่ ถ้าทำให้ "จิตตก" เกิดความกลัวขึ้นมาแล้วจะทำไงดีครับ

การที่เรานึกถึงความตายเนืองๆ มันก็อาจจะดี ที่ไม่ทำให้เราประมาท
แต่อีกแง่หนึ่ง บางทีก็ทำให้รู้สึกเศร้า คิดมาก (แต่จริงๆก็ไม่มากเกินความจริงของชีวิต)

เช่น คิดไปว่า...พ่อแม่แก่แล้วไม่รู้จะจากเราไปวันไหน ...พี่น้องก็จะไม่ได้เห็นกันวันใดวันหนึ่ง
...ตัวเองพออายุเข้าเลยกลางคน เวลาที่เหลือก็เริ่มเป็นการนับถอยหลัง ฯลฯ
แบบนี้บางทีก็รู้สึกไม่ดี กลายเป็นว่าเหมือนนั่งอมทุกข์ขึ้นมา

หรือไม่ก็เป็นความกลัว เช่น ...จะรับมือกับความเจ็บป่วย ความตายยังไง
...ถ้าเราเป็นโรคร้าย ร่างกายอ่อนแอ เจ็บป่วยหรือพิการ ตอนแก่ๆจะทำใจได้ไหม
...ตายแล้วจะเป็นอย่างไร ...ตายแล้วไปไหน ...ชีวิตนี้เหมือนเป็นฝันไป แล้วอะไรคือความจริง ฯลฯ

เรื่องแบบนี้ถ้าคนไม่แก่ ไม่เจ็บป่วย ใกล้ตายคงไม่คิด
แต่ตอนนี้เราเริ่มคิดเพราะเห็นเพื่อน คนใกล้ตัวหลายคนตายจากไปต่อหน้าต่อตา
แบบนี้ตามหลักศาสนา มีวิธีแก้ไขหรือช่วยเยียวยาจิตใจอย่างไร