บทสนทนาระหว่างเจ้าหลวงกับเซกองที่โดนตัดวันนี้ในละครคุณชายรัชชานนท์..

ตอนอ่านเรื่องใน นสพ ยังอดคิดไม่ได้ว่าฉากนี้พี่อ๊อฟจะงานเข้าไหมเนี่ย และแล้วในละครวันนี้ก็โดนตัดออกจริงๆจนคนดูงงว่าเซกองเป็นใบ้หรือยังไง รวมทั้งเรื่องของทูตเวียงพูคำที่ต้องมาในงานวังจุฑาเทพด้วย และในที่สุดก็โดน ตัดไฟแต่ต้นลม ก่อนที่จะหายไปอยู่ เหนือเมฆ อีก น่าจะกระทบจิตใจอันบอบบางและอ่อนไหวของหลายคนจนไม่อาจให้ตัวละครถ่ายทอดคำพูดนี้ออกอากาศ แต่คิดในแง่ดีคงจะเป็นเรื่องของเวลามากกว่า ต้องรีบตัดให้จบภายในศุกร์หน้า เลยอดดูฉากดีๆฟินๆหลายฉากที่ลงไว้ล่วงหน้า รวมทั้งฉากหวานๆของพระนางด้วย

ในงานเลี้ยงตอนพบทูตจากเวียงภูคำ

The kingdom of เวียงภูคำ, Kingdom ที่มีความหมายมากกว่าคำว่า ราชอาณาจักร แต่ยังหมายถึง แผ่นดินที่ปกครองโดยพระราชาที่มีเมตตาธรรม ไม่ใช่ปกครองด้วยระบอบเผด็จการอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้"
           "ถ้าแผ่นดินของเฮาบ่มีเจ้าหลวงสุริยวงศ์ ชาวเวียงภูคำกะบ่มีวันได้มีชีวิตที่สงบสุขดอก มีแต่ข่าวก่อจลาจลทุกวัน ผู้คนอดอยากล้มตายไปเท่าใด๋ คนดีๆบ่มีที่ยืน แต่คนเลวทรามกลับได้ดี เป็นจังซี้บ้านเฮือนเฮาถึงได้ล่มจม !"
           "บ่แม่น ! ตอนนี้แผ่นดินเวียงภูคำสงบสุขแล้ว นายพลเซกองบ่ใช่เผด็จการ ท่านแค่ช่วยดูแลบ้านเมืองแทนเจ้าหลวงชั่วคราวเท่านั้น พวกเจ้าคงบ่ฮู้ล่ะซิว่า เจ้าหลวงสุริยวงศ์เสด็จนิวัตเวียงภูคำแล้ว" ทองสินว่า
           "เป็นไปได้ยังไง ถ้าข่าวนี้เป็นความจริง พวกเราก็ต้องรู้กันแล้ว" รัชชานนท์บอก
           "พวกเผด็จการก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น แก้ปัญหาบ้านเมืองไม่ได้ ก็ปล่อยข่าวหลอกประชาชนไปวันๆ"
           "บ่เซื่อ ข้อยกะบ่บังคับ พวกเจ้ารอให้ฮอดมื้อที่เจ้าหลวงส่งมอบบัลลังก์ให้เจ้ารัชทายาทกะแล้วกัน"
           ทองสินเดินออกไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่สองคนอย่างไม่สนใจอะไรอีก

ตอนพ่อใหญ่ถูกจับเข้าคุกและเผชิญหน้ากับเซกอง

พ่อใหญ่ถูกคุมขังอยู่ในคุกใต้ดิน มือเท้าถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน เซกองเดินอาดๆเข้ามาพร้อมกับวีระวงส์ โดยมีทหาร 2 คนตามหลังมา เซกองชะงัก เมื่อเห็นพ่อใหญ่นั่งนิ่งด้วยสีหน้าที่สงบเกินคาด
           "เจ้าหลวง"
           "บ่ต้องถาม คำตอบของเฮากะยังคือเก่า" พ่อใหญ่บอก    
           "สุริยวงศ์ ! ถ้าเจ้าบ่ยอมยกบัลลังก์ให้เจ้าวีระวงส์ กะอย่าได้หวังเลยว่า สิได้ออกไปจากคุกนี่ เจ้าเลือกเอา เจ้าสิอยากอยู่อย่างสุขสบายจนแก่ตายหรือว่าอยากตายอย่างอนาถ"
            “อันว่าความตายนี้เปิงเป็นทั้งโลก คันมันมาฮอดแล้วหนีได้กะบ่กลาย”
           "เจ้าบ่ย่านความตาย ! ดี ! เจ้าสิได้ตายสมใจ"
           "เจ้าหลวง ! ทรงพระกรุณาด้วยเถอะ พระเจ้าข้า เฮ็ดตามที่นายพลเซกองขอร้องเถอะ เกล้ากระหม่อมบ่อยากให้ไผต้องมาจบชีวิตจังซี้ จังได๋หมู่เฮากะมีเชื้อสายพูคำวงศ์คือกัน... แม้แต่เจ้าเอง ท่านนายพล เจ้ากะเป็นลูกหลานของราชวงศ์นี้" วีระวงส์บอก
           "แล้วเป็นหยังประชาชนถึงได้ต่อต้านข้อย เป็นหยังพวกมันถึงเรียกร้องแต่ไอ้เจ้าหลวงคนนี้เล่า"เซกองว่า    
           "แผ่นดินเวียงภูคำบ่ใช่ของวงศ์ตระกูลใด แต่เป็นของประชาชนทุกคน บ่ว่าไผ มีสายเลือดเจ้าหรือเป็นประชาชนเดินดิน ถ้าหากว่าสามารถปกครองบ้านเมืองนี้ให้ร่มเย็นเป็นสุขได้ เฮาสิยกให้เป็นเจ้าหลวงโดยบ่มีเงื่อนไข แต่ว่าเจ้าบ่มีคุณธรรม เจ้าบ่มีวันเป็นเจ้าหลวงได้"
           "ต้องเจ้าเท่านั้นใช่บ่ที่สิเป็นเจ้าหลวงได้ ประชาชนเรียกร้องต้องการเจ้านักได้! มื้ออื่นข้อยสิส่งเจ้ากลับคืนไปให้พวกมัน ข้อยสิเบิ่งว่า เจ้าหลวงที่บ่มีลมหายใจแล้ว สิปกครองบ้านเมืองนี้ได้จังได๋"
           เซกองเดินปึงปังออกไป วีระวงส์เงอะงะๆแล้วรีบตามเซกองไป...
           ทหารเวียงพูคำ 2 คนลากไกสอนที่โดนทรมานจนสะบักสะบอมโยนเข้าห้องขังอีกห้องพ่อใหญ่มองไกสอนที่นอนไม่ได้สติ

จากละครออนไลน์ http://www.manager.co.th/Drama/default.aspx