ทำไมเราต้องทำงานคะ?

เดาเจตนาคำถามไปให้ลึกกว่าพยัญชนะ
จขกท.กำลังสับสนปัญหาเชิงเป้าหมายชีวิตหรือเชิงปรัชญา

หรือไม่ก็รู้สึกผิดหวังกับการที่ไม่สามารถทำในสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันได้
มีความจำเป็นต้องทนทำอย่าฝืนใจ...ก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ
ที่มีคนเป็นจำนวนมากที่ไม่โชคดีอย่างผม

ผมไม่มีงานให้ทำอย่างที่เป็นเงินเดือนได้ตอนสิ้นเดือน หรือต้องรีบไปตอกบัตรตอนเช้า
แต่ไม่ใช่ไม่มี  "งาน"  ให้ทำ   แต่เป็นอะไรก็ได้ที่ผมอยากจะทำ  เป็นไงยอดเยี่ยมไหมพวก
ผมยังชีพจากดอกเบี้ยที่บรรพบุรุษเอื้อไว้ให้  และใช้ชีวิตอย่างพอเพียงอย่างไม่ขมขื่นใจ
ผมดีใจที่ผมใส่เสื้อจนซีดเก่าจาง  และไม่ได้อยากได้ใหม่เมื่อไปเดินห้าง  อาจจะเป็นเพราะมีวัยแล้วก็ได้

ผมรักการออกกำลังกายด้วยการวิ่ง...ผมวิ่งเกือบทุกวันตามระดับความฟิตของตัวเอง
และใช้เวลาสนทนากับเพื่อนนักวิ่งด้วยกันเสมอๆ   แม้จะดื่มบ้างแต่เพียงปีละครั้งไม่ก็สองครั้ง
จนสหายวงดื่มไม่ยอมรับผมเป็นสมาชิก

ผมรักขี่จักรยานทางไกล...ผมขี่ปั่นไปไกลเท่าที่ใจอยาก
ทริปที่สะใจเมื่อปี 53 ผมขี่ปั่นไปจากลุมพินีปทุมวัน  ไปถึงจตุรัสเทียนอันเหมิน  กรุงปักกิ่ง
ใน 71 วัน  นับว่าช้าเกินไปมากๆสำหรับ  5พันกว่าโล
แต่ผมก็ได้ทำแล้ว  ในวัยที่เพื่อนผมจำนวนมากที่เรียนกางเกงขาสั้นมาด้วยกัน  เตรียมเกษียณ
เหตุการณ์ที่พบพานมาสุดยอดเปี่ยมน้ำตา  และระทึก  จนบรรยายไม่หมดสิ้น
กับชีวิตและโลกที่เห็นมา

ผมไม่มีงานทำ...ผมทำในสิ่งที่อยากจะทำ   คำแนะนำของผมได้ช่วยให้ผู้พยายามจะวิ่งและจักรยาน
ดำเนินไปอย่างถูกต้องตามหลักการแห่งความปลอดภัย  ในจำนวนที่น่าภาคภูมิใจ

ผมชื่นชมในสิ่งที่ผมได้ทำไป  และอยากแบ่งปันเรื่องราวกับผู้คนที่อาจจะได้ประโยชน์กับทุกคน

สิ่งที่อยากแลกเปลี่ยน ในมิติเรื่องชีวิตการงานและความฝันนี้  จำแนกออกเป็นคน 4 ชนิดดังนี้

คนที่โชคดีที่สุดคือ  คนที่ได้ฝัน และมีโอกาสทำตามฝันนั้น  แล้วก็สำเร็จ
ดีรองลงมา   เป็นคนที่มีฝัน  แม้ได้ลงมือทำแล้ว  แต่ยังไม่สำเร็จ
ดีรองลงมา  ก็คือแม้จะเคยฝัน  แต่ยังไม่ได้มีโอกาสลงมือทำเสียที
สุดท้าย คือไม่เคยมีฝันเลย

มีสารที่จะสื่อ..บอก จขกท.ว่า  คุณมีฝันแล้วยัง  มีแล้วลงมือเลย  อย่ารอให้พร้อมก่อน
เพราะความพร้อมเป็นมายา   ไม่มีในโลก   ทำไปทั้งๆที่ยังขาดแคลนอยู่นี่แหละ  เป็นเงื่อนไขที่ดีที่สุดแล้วที่เราจะสรรหาได้
ถ้า จขกท.ยังไม่มีฝัน   จงรีบฝันโดยเร็ว แล้วจะได้รีบลงมือ   ก่อนที่บุหวาลาวัณย์จะร่วงโรย
ฝันบางอย่าง  อาจต้องอาศัยความแข็งแกร่งร่างกายเกื้อหนุน

ชีวิตที่มีความหมาย  ไม่ใช่ชีวิตที่นั่งถอนหายใจหน้าโต๊ะทำงาน  และรำพึงรำพันว่า  "เราทำงานไปทำไม"