มีหลายคนพูด มีหลายคนบอกครับว่า คนเราพอคบกันเป็นแฟน เป็นคู่ชีวิต อยู่ด้วยกันนานมากๆ เข้า นิสัยของคน 2 คน จะค่อยๆ เริ่มเหมือนฝ่ายตรงข้ามมากขึ้นเรื่อยๆ.....
สำหรับตัวผมเอง...ผมเชื่อครับ
ผมกับที่รัก (555 เลี่ยนหน่อยนะครับ เราเรียกกันอย่างนั้นจริงๆ นี่นา) เราคบกันมา 9 ปีกว่าแล้วครับ
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว ผมเรียกได้ว่าเป็นขาวีนตัวพ่อ, เหวี่ยงตลอด, แรงส์, ไม่ยอมคน อยู่ที่ทำงาน ใครจะมาคุยเรื่องงานด้วยต้องเตรียมใจและกายให้ดีๆ
ส่วนที่รักของผม เป็นคนที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในที่ทำงานรักหมดทุกคน เพราะนิสัยดี, ใจเย็น, ไม่ว่าใคร, ยิ้มตลอดๆ
แล้ววันหนึ่ง......โชคชะตาก็ขีดเส้นทางให้เราทั้ง 2 คน ได้รักกันครับ
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว เรา 2 คน เหมือนดำ กับ ขาว เลยนะครับ
แต่ระยะทางตลอดเวลา 9 ปีที่ผ่านมา มีส่วนช่วยผสมผสานสีทั้ง 2 ให้หลอมรวมกลายเป็นสีที่ใกล้เคียงกัน
วันนี้ ผมใจเย็นขึ้น, วีนน้อยลง, เหวี่ยงน้อยลง เป็นคนน่ารักขึ้น (อันนี้ไม่ได้ชมตัวเองนะครับ ที่รักบอกมาอย่างนั้นจริงๆ) แต่ยังคงเป็นที่เกรงใจ (หรือเกรงกลัว 555) ของเพื่อนๆ ที่ทำงานอยู่
วันนี้ ที่รักบอกผมว่า ผมเป็นคนสอนให้เค้าลุกขึ้นมาปกป้องสิทธิ์ของตัวเองมากขึ้น, ระมัดระวังคนที่จะเข้ามาแวงหาผลประโยชน์จากการที่เค้าเป็นคนใจดีได้มากขึ้น (และลูกน้องของที่รักเริ่มบ่นว่าทำไมลูกพี่เริ่มเหวี่ยงเป็นแล้ว 555)
ตลอดเวลา 9 ปี เรา 2 คนผ่านอะไรต่ออะไรมาพอสมควร มีงอนกันบ้าง, ขัดใจกันบ้าง และมีบางช่วงเวลาที่ทำให้ผมต้องกลับมาคิดทบทวนว่าเพราะนิสัยเรา "ดำ" เกินไปหรือเปล่าถึงทำให้มีเหตุการณ์บางอย่างที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้น
การที่คน 2 คน เริ่มมีนิสัยที่ใกล้เคียงกัน ผมคิดว่านอกจากการที่เราเห็นว่าอีกฝ่ายนิสัยอย่างไร, เราคุ้นชินกับนิสัยนั้น จนกลายเป็นพฤติกรรมเลียนแบบโดยไม่รู้ตัวแล้ว อักปัจจัยหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือ กระบวนการ "อยาก" ปรับเปลี่ยนนิสัยให้เป็นไปตามพฤติกรรมที่อีกฝ่ายหนึ่งคุ้นชิน ซึ่งก็คือพฤติกรรมของอีกฝ่ายนั่นเอง เราอยากปรับเพราะเราอยากให้เค้ารักเราเพิ่มมากขึ้นนั่นล่ะครับ
เพื่อนๆ มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรบ้างครับ??
จริงมั๊ย? คน 2 คน พอคบกันเป็นแฟน เป็นคู่ชีวิต อยู่ด้วยกันนานๆ เข้า นิสัยจะค่อยๆ เริ่มเหมือนฝ่ายตรงข้ามมากขึ้น
สำหรับตัวผมเอง...ผมเชื่อครับ
ผมกับที่รัก (555 เลี่ยนหน่อยนะครับ เราเรียกกันอย่างนั้นจริงๆ นี่นา) เราคบกันมา 9 ปีกว่าแล้วครับ
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว ผมเรียกได้ว่าเป็นขาวีนตัวพ่อ, เหวี่ยงตลอด, แรงส์, ไม่ยอมคน อยู่ที่ทำงาน ใครจะมาคุยเรื่องงานด้วยต้องเตรียมใจและกายให้ดีๆ
ส่วนที่รักของผม เป็นคนที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในที่ทำงานรักหมดทุกคน เพราะนิสัยดี, ใจเย็น, ไม่ว่าใคร, ยิ้มตลอดๆ
แล้ววันหนึ่ง......โชคชะตาก็ขีดเส้นทางให้เราทั้ง 2 คน ได้รักกันครับ
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว เรา 2 คน เหมือนดำ กับ ขาว เลยนะครับ
แต่ระยะทางตลอดเวลา 9 ปีที่ผ่านมา มีส่วนช่วยผสมผสานสีทั้ง 2 ให้หลอมรวมกลายเป็นสีที่ใกล้เคียงกัน
วันนี้ ผมใจเย็นขึ้น, วีนน้อยลง, เหวี่ยงน้อยลง เป็นคนน่ารักขึ้น (อันนี้ไม่ได้ชมตัวเองนะครับ ที่รักบอกมาอย่างนั้นจริงๆ) แต่ยังคงเป็นที่เกรงใจ (หรือเกรงกลัว 555) ของเพื่อนๆ ที่ทำงานอยู่
วันนี้ ที่รักบอกผมว่า ผมเป็นคนสอนให้เค้าลุกขึ้นมาปกป้องสิทธิ์ของตัวเองมากขึ้น, ระมัดระวังคนที่จะเข้ามาแวงหาผลประโยชน์จากการที่เค้าเป็นคนใจดีได้มากขึ้น (และลูกน้องของที่รักเริ่มบ่นว่าทำไมลูกพี่เริ่มเหวี่ยงเป็นแล้ว 555)
ตลอดเวลา 9 ปี เรา 2 คนผ่านอะไรต่ออะไรมาพอสมควร มีงอนกันบ้าง, ขัดใจกันบ้าง และมีบางช่วงเวลาที่ทำให้ผมต้องกลับมาคิดทบทวนว่าเพราะนิสัยเรา "ดำ" เกินไปหรือเปล่าถึงทำให้มีเหตุการณ์บางอย่างที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้น
การที่คน 2 คน เริ่มมีนิสัยที่ใกล้เคียงกัน ผมคิดว่านอกจากการที่เราเห็นว่าอีกฝ่ายนิสัยอย่างไร, เราคุ้นชินกับนิสัยนั้น จนกลายเป็นพฤติกรรมเลียนแบบโดยไม่รู้ตัวแล้ว อักปัจจัยหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือ กระบวนการ "อยาก" ปรับเปลี่ยนนิสัยให้เป็นไปตามพฤติกรรมที่อีกฝ่ายหนึ่งคุ้นชิน ซึ่งก็คือพฤติกรรมของอีกฝ่ายนั่นเอง เราอยากปรับเพราะเราอยากให้เค้ารักเราเพิ่มมากขึ้นนั่นล่ะครับ
เพื่อนๆ มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรบ้างครับ??