ลมพัดพา...เมฆครึ้มลอยเคลื่อน

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว ๒ ท่องพารา คราค่ำ ย่ำราตรีดวงฤดี สลักรอย คอยเพียงเขายินสำเนียง เสียงเพลง บรรเลงเบารู้สึกเหงา เร้ารุก ปลุกห้วงวิญญ์ จึงประพันธ์ กลอนไว้ ให้สดับประจักษ์รับ รอยซึ้ง ตรึงถวิ

O ตรู่เช้าเมื่อหม่นหมอก-ถูกหยอกยั่ว ลมโรยตัว .. ลูบไล้ก็ไหวสั่น แถบผ้าขาวป่ายริ้ว-ห่มผิวพรรณ พร้อมด้วยข้าวในขัน .. มุ่งมั่นรอ O แล้วพิมพ์ภาพงดงาม .. แห่งยามเช้า ค่อยทอดเงาเคียงหมู่ท่านผู้ขอ ศรัทธาของร

   1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด

@ ดุจดาวประดับหล้า นคราประภางาม                             

* กาลพร่างามความฝันอันสวยสด จางสลดเลือนหม่นบนกลีบหมอง ถวิลหอมพร้อมชื่นหวนคืนครอง อย่าหมายปองล้วนสิ่ง...เกินจริงเลย * แสงตะเกียงหรี่แล้วมิแคล้วดับ เคยวาววับสว่างเด่นชัดเจนเผย ค่อยหม่นมัวสลัวเลือนคลุมเ