เมื่อตอนเวลา 14.00 กว่าๆกลับจาก รพ. สมิิติเวช ศรีราชา มั่งหน้ากลับบ้าน โรงไฟฟ้าบางปะกง
มาถึงจุด ยูเทริน์ คะ รถต่อคิวเยอะค่ะ เรา ลำดับที่ 3 มองไม่เห็น คิดจะแอบ อาศัยบังคนรถคันอื่น คงไม่ดี
เอาละ ต่อไปจน มาถึงเราต้องยู ละ สิบล้อ เยอะมาก ให้ไปก่อนละกัน ไม่เอากลัว รถมันใหญ่
ต่อมา รอไปอีก สัก 2 คัน...เออตัดสินใจยู ข้ามคะ ทันใดนั้น......คะ...พระเจ้าจ๊อด ซิตี้ สีขาวจั๋ว มาอย่างแรง ที่เห็นเพราะ กระจกข้างของเราคะ
รถซีิตี้ สีขาวคันนั้น มาจะแนบประตูซ้ายเราแล้ว ทันใดนั้นค่ะ...สัญชาตญาน ค่ะ หักหลบ อย่างเร็ว โอ๋ มองหน้าครอบครัว...แม่คะ หนูปาดหน้าเขา
แม่ หนูทำไงดี....แม่ก็มองหน้าเรา แล้วพูดว่า เขาไปจอดข้างถนน แล้วเปิดกระจก แล้ว
แม่ อ่า...หนูปาดหน้าเขา เพราะหนูไม่เห็นจริงๆ แม่เห็นไหม หนูเพื่อต้องการจะเข้าไปอีกเส้นของโรงไฟฟ้า...แล้วมันก็ชั้นชิดมาก ระหว่างยู กับ ทาางร่วมแยก...แม่ หนูไม่กล้ามองหน้าเขา...เราก็ถามแม่ว่า...แม่ เขา เป็นหญิงหรือชาย...แม่บอกว่า ชาย ใส่เสื้อสีขาว หน้าตาตกใจ มากเลย
แม่เอาไงดี รถเราชะลอตัวอยู่ตอนนั้น หนูไม่เปิดกระจกนะหนูกลัวเขายิงกระสุนใส่เรา...ฟิมล์รถเราก็ปรอท เขียว ด้วย มองไม่เห็นหรอก มึดอีกตั้งหาก หนูอยากขอโทษเขานะ แต่ ไม่เอา กลัวกระสุน ตอนนั้นเราตกใจกันมาก หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว...แล้วเราก็จากกันตรงนั้น แบบไม่มีคำขอโทษ โดยที่คนนั้น คงตกใจมาก แล้วก็อยากด่า เรามาก เขาไม่รู้ว่าเราพูดอะไรไม่ออก จริงๆ ถ้า เพื่อนๆคนไหน เป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนั้น
หรือเขาเล่าเหตูการณ์แบบนี้ อยากให้รู้ว่าดิฉัน ต้องการขอโทษคุณมากที่สุดค่ะ....
วันนี้เกือบพาครอบครัวไปตายค่ะ
มาถึงจุด ยูเทริน์ คะ รถต่อคิวเยอะค่ะ เรา ลำดับที่ 3 มองไม่เห็น คิดจะแอบ อาศัยบังคนรถคันอื่น คงไม่ดี
เอาละ ต่อไปจน มาถึงเราต้องยู ละ สิบล้อ เยอะมาก ให้ไปก่อนละกัน ไม่เอากลัว รถมันใหญ่
ต่อมา รอไปอีก สัก 2 คัน...เออตัดสินใจยู ข้ามคะ ทันใดนั้น......คะ...พระเจ้าจ๊อด ซิตี้ สีขาวจั๋ว มาอย่างแรง ที่เห็นเพราะ กระจกข้างของเราคะ
รถซีิตี้ สีขาวคันนั้น มาจะแนบประตูซ้ายเราแล้ว ทันใดนั้นค่ะ...สัญชาตญาน ค่ะ หักหลบ อย่างเร็ว โอ๋ มองหน้าครอบครัว...แม่คะ หนูปาดหน้าเขา
แม่ หนูทำไงดี....แม่ก็มองหน้าเรา แล้วพูดว่า เขาไปจอดข้างถนน แล้วเปิดกระจก แล้ว
แม่ อ่า...หนูปาดหน้าเขา เพราะหนูไม่เห็นจริงๆ แม่เห็นไหม หนูเพื่อต้องการจะเข้าไปอีกเส้นของโรงไฟฟ้า...แล้วมันก็ชั้นชิดมาก ระหว่างยู กับ ทาางร่วมแยก...แม่ หนูไม่กล้ามองหน้าเขา...เราก็ถามแม่ว่า...แม่ เขา เป็นหญิงหรือชาย...แม่บอกว่า ชาย ใส่เสื้อสีขาว หน้าตาตกใจ มากเลย
แม่เอาไงดี รถเราชะลอตัวอยู่ตอนนั้น หนูไม่เปิดกระจกนะหนูกลัวเขายิงกระสุนใส่เรา...ฟิมล์รถเราก็ปรอท เขียว ด้วย มองไม่เห็นหรอก มึดอีกตั้งหาก หนูอยากขอโทษเขานะ แต่ ไม่เอา กลัวกระสุน ตอนนั้นเราตกใจกันมาก หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว...แล้วเราก็จากกันตรงนั้น แบบไม่มีคำขอโทษ โดยที่คนนั้น คงตกใจมาก แล้วก็อยากด่า เรามาก เขาไม่รู้ว่าเราพูดอะไรไม่ออก จริงๆ ถ้า เพื่อนๆคนไหน เป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนั้น
หรือเขาเล่าเหตูการณ์แบบนี้ อยากให้รู้ว่าดิฉัน ต้องการขอโทษคุณมากที่สุดค่ะ....