ไม่อยากดราม่า แต่เป็นคนนึงที่เกิดมาสวยน้อยโดนดูถูกถากถาง
มาตั้งแต่จำความได้ ดำบ้าง ป้อมบ้าง ปากห้อย
และอีกมากมาย ก็เหมือนผู้หญิงทุกคน
ที่เอาคำสบประมาทมาเป็นแรงบันดาลใจ
ทำให้สวยขึ้น กินวิตตามินซี บี ดี อี คอลลาเจ่น
ออกกำลังกาย อย่างหนัก ลดอาหาร
ซื้อเครืรองสำอางค์แต่งหน้าทาปาก
รักษาสิว ทำสีผา หมดเงินไปกับความงามมากมาย
จนสวยขึ้นในระดับที่คนอื่นชื่นชม มีคนมาจีบมีคนมาให้เลือก
แต่พอวันนึงเมื่อถึงวัยเลข 3 นำหน้า
มองย้อนกลับไปสิ่งที่ทำมานั่นเพื่อใคร
ถ้าจะตอบว่าเพื่อตัวเอง  แล้วสิ่งนั้นทำไมเราถึงรู้สึกเหนื่อยรู้สึกสิ้นเปลือง
การที่เราผิวไม่ขาวใสชีวิตเราจะมีความสุขไม่ได้เหรอ
วิตตามินกินมากตกค้างก็เป็นโรคไต
ขัดผิวเมื่อออกแดดก็คล้าบาง แสบง่าย
กลัวดำ กลัวแดด ก็ทำให้ไปทะเลไม่สนุก
กลัวอ้วนคุมอาหาร  ก็อดกินของโปรด
เข้าฟิตเนสออกกำลังกาย วันไหนหยุดออกๆกำลังร่างกายก็ไม่เฟริ์มหมดสภาพ
ทำสีผม ผมเสีย แต่งหน้ามากสิวอุดตัน
ผู้หญิงทุกคนมีความสวยในแบบของตัวเอง
ผู้หญิงไม่สวยก็มีความสุขมีครอบครัวดีๆได้
ความสวยไม่ใช่ตัวชี้วัดคุณค่าเพียงอย่างเดียว
ทุกวันนี้พอแกตัวแล้วหันกลับไปมองตัวเองในอดีต
รู้สึกว่าเราพยายามมากมายเพื่อให้ได้รับความยอมรับ
จากคนอื่น  แต่ไม่เคยภาคภูมิใจในตัวเอง
ผู้หญิงสวยจริงๆล้างหน้าก็ยังสวย ผมสั้นก็สวย ผิวคล้ำก็ยังสวย ทำใจยอมรับตัวเองได้กก็มีความสุขมากขึ้นค่ะ