ก่อนหน้านี้อยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง สวัสดิการดี(แต่ในปัจจุบันทราบจากเพื่อนที่เก่าว่าจะเริ่มลดสวัสดิการลงเรื่อยๆ) ได้รับเงินเดือนน้อยมาก
ไม่ได้เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครแต่พอคำนวณชีวิตในอนาคตแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้นกว่านี้น่ะค่ะ (เงินเดือนขึ้นปีละประมาณ 350 บาทค่ะ)
เรื่องจริง!!!เงินเดือนที่ได้รับในขณะนั้น 13,XXX บาทโดยประมาณ
ต่อมาเมื่อประมาณ กย.ปีที่แล้วจึงได้วางแผนชีวิตตัวเองใหม่โดยการย้ายงานซึ่งตัดสินใจอยุ่นานว่าจะออกดีมั้ย ห้างจะเจ๊งเหมือนกับตอนก่อนรึเปล่า ระบบจะเป็นยังไง แต่ไม่น่าจะมีอะไรยุ่งยากเพราะว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่ฯลฯ เนื่องจากเป็นห้างเพิ่งเปิดใหม่ย่านฝั่งธนเพิ่งเปิดได้ไม่นานค่ะ ตอนนั้นคิดทบทวนหลายตลบเงินเดือนเพิ่มขึ้นจากเดิมหากลาออกจะได้อยุ่ที่ 16,XXX บาท อยู่ใกล้บ้านมากกว่า การเดินทางสะดวก แต่ตัวเองไม่เคยทำงานระบบห้างมาก่อนแต่คิดว่าเอาวะ!!! ลองดูเผื่อจะมีอะไรๆดีขึ้นบ้างอย่างน้อยๆเงินเดือนก็เยอะขึ้นบวกกับประสบการณ์ใหม่ๆทางด้านสายงานที่เรียนมา แต่ว่า>>> ณ ปัจจุบันตอนนี้ทำงานมาได้เกือบ 1 ปีแล้ว มันไม่ใช่อย่างที่ใจคิดทุกอย่างหลักการที่เรียนมามันใช่ๆๆๆ แต่คน คนจริงๆที่ทำให้ทุกอย่างมันดูยุ่งยากไปหมดกินคำว่าท้อก้อนโตมาตั้งแต่ต้นปี พยายามแบบที่สุดแล้วทำจนเห็นว่ามันจะดีที่สุดในส่วนของเนื้องานที่เราจะต้องทำให้ได้กำลังใจหมดให้กำลังใจตัวเอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยค่ะหัวหน้างานเราก็เป็นคนใหม่ซึ่งจะบอกว่า เธอไม่แคร์อะไรทั้งนั้นงานก็ทำไปวันๆ ไม่ได้จริงจังกับงานเลยเลิกงานเค้าก็กลับบ้านมีแต่เราที่นั่งทำงานอยู่คนเดียว แต่เราไม่ได้มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานหรือกับใครนะคะ แต่ที่ท้อคือเราจะโดนประเมินจากผจก.ใหญ่อยู่เรื่อยๆเพราะเค้ามองว่าตอนนี้เราทำงานให้เค้าไม่ได้อย่างที่เค้าต้องการ พี่ในแผนกพูดว่า ไม่เคยเจอเคสนี้มาก่อนเลยทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ น้องมันก็พยายามเราก็เห็นๆกันอยู่ ซึ่งเรา แบบเฮ้อๆๆๆ พยายามแล้วตั้งใจแล้วเสาร์อาทิตย์หยุดเราก็เข้าไปทำ
ตอนนี้ความรู้สึกเราว่างเปล่ากับที่ทำงานตรงนี้มากเลยค่ะ คือพยายามทำๆไปให้ดีที่สุดแล้วตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะลาออกหากได้งานใหม่
เราเครียดจนร้องไห้เลยนะคะ เครียดจริงๆแบบทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยมันเป็นความกดดันมาก ความสุขตอนนี้มันหายไป หอบงานกลับมาทุกๆวัน ใจตอนนี้ยังมีความคิดอยุว่า "ทำงานบริษัทมาก็เยอะทำไมมันไม่ดีขึ้น หากลองไปทำอะไรเองหรือจับธุระกิจเองมันจะดีมั้ย" เราไม่ใช่คนไม่มีความอดทนต่อความยากลำบากหรือเจองานหนักๆ แล้วท้อนะคะประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เข้มแข็ง แต่ทำไมมาเจอคราวนี้แล้ว มันทำให้ไม่รู้สึกมีความสุขกับการทำงานเลย ในหัวคิดตอนนี้จะทำอย่างไรต่อไปดีมันเหมือนคนกลับไม่ได้ไปไม่ถึงสับสนมากๆกับชีวิตเลยค่ะปัจจุบันอายุอีกสองปีก็จะสามสิบแล้ว ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป้นอันเลย เครียดจริงๆค่ะ เหนื่อยและท้อมาก
ตอนนี้ใครกำลังสับสนแบบนี้บ้างคะ(เพื่อนมนุษย์เงินเดือนทุกท่าน)T^T
ไม่ได้เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครแต่พอคำนวณชีวิตในอนาคตแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้นกว่านี้น่ะค่ะ (เงินเดือนขึ้นปีละประมาณ 350 บาทค่ะ)
เรื่องจริง!!!เงินเดือนที่ได้รับในขณะนั้น 13,XXX บาทโดยประมาณ
ต่อมาเมื่อประมาณ กย.ปีที่แล้วจึงได้วางแผนชีวิตตัวเองใหม่โดยการย้ายงานซึ่งตัดสินใจอยุ่นานว่าจะออกดีมั้ย ห้างจะเจ๊งเหมือนกับตอนก่อนรึเปล่า ระบบจะเป็นยังไง แต่ไม่น่าจะมีอะไรยุ่งยากเพราะว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่ฯลฯ เนื่องจากเป็นห้างเพิ่งเปิดใหม่ย่านฝั่งธนเพิ่งเปิดได้ไม่นานค่ะ ตอนนั้นคิดทบทวนหลายตลบเงินเดือนเพิ่มขึ้นจากเดิมหากลาออกจะได้อยุ่ที่ 16,XXX บาท อยู่ใกล้บ้านมากกว่า การเดินทางสะดวก แต่ตัวเองไม่เคยทำงานระบบห้างมาก่อนแต่คิดว่าเอาวะ!!! ลองดูเผื่อจะมีอะไรๆดีขึ้นบ้างอย่างน้อยๆเงินเดือนก็เยอะขึ้นบวกกับประสบการณ์ใหม่ๆทางด้านสายงานที่เรียนมา แต่ว่า>>> ณ ปัจจุบันตอนนี้ทำงานมาได้เกือบ 1 ปีแล้ว มันไม่ใช่อย่างที่ใจคิดทุกอย่างหลักการที่เรียนมามันใช่ๆๆๆ แต่คน คนจริงๆที่ทำให้ทุกอย่างมันดูยุ่งยากไปหมดกินคำว่าท้อก้อนโตมาตั้งแต่ต้นปี พยายามแบบที่สุดแล้วทำจนเห็นว่ามันจะดีที่สุดในส่วนของเนื้องานที่เราจะต้องทำให้ได้กำลังใจหมดให้กำลังใจตัวเอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยค่ะหัวหน้างานเราก็เป็นคนใหม่ซึ่งจะบอกว่า เธอไม่แคร์อะไรทั้งนั้นงานก็ทำไปวันๆ ไม่ได้จริงจังกับงานเลยเลิกงานเค้าก็กลับบ้านมีแต่เราที่นั่งทำงานอยู่คนเดียว แต่เราไม่ได้มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานหรือกับใครนะคะ แต่ที่ท้อคือเราจะโดนประเมินจากผจก.ใหญ่อยู่เรื่อยๆเพราะเค้ามองว่าตอนนี้เราทำงานให้เค้าไม่ได้อย่างที่เค้าต้องการ พี่ในแผนกพูดว่า ไม่เคยเจอเคสนี้มาก่อนเลยทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ น้องมันก็พยายามเราก็เห็นๆกันอยู่ ซึ่งเรา แบบเฮ้อๆๆๆ พยายามแล้วตั้งใจแล้วเสาร์อาทิตย์หยุดเราก็เข้าไปทำ
ตอนนี้ความรู้สึกเราว่างเปล่ากับที่ทำงานตรงนี้มากเลยค่ะ คือพยายามทำๆไปให้ดีที่สุดแล้วตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะลาออกหากได้งานใหม่
เราเครียดจนร้องไห้เลยนะคะ เครียดจริงๆแบบทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยมันเป็นความกดดันมาก ความสุขตอนนี้มันหายไป หอบงานกลับมาทุกๆวัน ใจตอนนี้ยังมีความคิดอยุว่า "ทำงานบริษัทมาก็เยอะทำไมมันไม่ดีขึ้น หากลองไปทำอะไรเองหรือจับธุระกิจเองมันจะดีมั้ย" เราไม่ใช่คนไม่มีความอดทนต่อความยากลำบากหรือเจองานหนักๆ แล้วท้อนะคะประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เข้มแข็ง แต่ทำไมมาเจอคราวนี้แล้ว มันทำให้ไม่รู้สึกมีความสุขกับการทำงานเลย ในหัวคิดตอนนี้จะทำอย่างไรต่อไปดีมันเหมือนคนกลับไม่ได้ไปไม่ถึงสับสนมากๆกับชีวิตเลยค่ะปัจจุบันอายุอีกสองปีก็จะสามสิบแล้ว ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป้นอันเลย เครียดจริงๆค่ะ เหนื่อยและท้อมาก