เช้าของวันหนึ่ง ขณะที่ผมนั่งรถโดยสารประจำทางเพื่อไปทำงาน มีผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งโบ้กรถโดยสารที่ผมนั่ง ในตอนนั้นที่นั่งเต็มแล้วและเธอต้องยืน ผู้ชายหลายคนทำเป็นเฉยๆ ไม่ยอมลุกให้นั่ง สีหน้าเธอไม่พอใจ ผมตัดสินใจลุกให้เธอนั่งในเวลาต่อมา เธอบ่นพรึมพรำใส่ผมแทนคำขอบคุณ ผมแปลกใจว่าสิ่งที่ผมทำคือความเห็นใจไม่ใช่เหรอ ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นหน้าที่ยังไงยั้งงั้น