คือ ปัญหาผมเป็นแบบนี้นะครับ
ผมมีปัญหากับคนใกล้ๆตัว ได้กล่าวเอาไว้ สภาวะตอนนั้นคู่สนทนาอาจจะกล่าวด้วยอารมณ์แต่ผมมาคิดดูด้วยตรรรกกะทุกอย่าง
เลยอยากจะลองถามความเห็นดูว่าผมเป็นคนที่ผิดปกติหรือไม่ หรือจิตใจผมมีด้านมืดจนต้องพบจิตแพทย์หรือปรับตัวในทิศทางอื่นหรือไม่
เป็น check list ดูนะครับ ว่า ในข้อต่อไปนี้ ผมเป็นคนผิดปกติจากมาตรฐาน
คนทั่วไปที่ใช้ชีวิตกันหรือไม่นะครับ
1. เวลาผมมีปัญหาผมจะแก้ไขด้วยตัวผมเองให้เรียบร้อยให้ได้ หากผมมีปัญหาเกิดขึ้น ผมจะเล่าหัวเรื่องและกระบวนการคร่าวๆให้พ่อแม่ หรือคนใกล้ตัวที่ควรทราบข้อมูลฟัง แล้วผมจะอัพเดตอีกทีตอนเรื่องราวต่างๆแก้ไขเสร็จ
2. เวลาผมมีปัญหาอย่างข้อข้างบน ผมจะทุ่มสมาธิและความมุ่งมั่นให้สิ่งเหล่านั้นจนกว่าจะเสร็จ บางครั้ง สื่อสารในการทำงานเหล่านั้น
ด้วยข้อความ sms Email : line หรือโทรศัพท์ โดยคร่าวๆ ความถี่คือประมาณ 3 ครั้ง แต่ละครั้งผมจะใช้เวลา ราวๆ 3 นาที
ผมไม่เคยมีปัญหาในการสื่อสารแบบจำกัดเวลา เพราะว่ามีประเด็นจะพูดคุย ขึ้นต้นด้วยมารยาทการสื่อสาร ควบคุมระดับเสียง
โทนในการสนทนา แสดงมารยาทและความห่วงใย
ในเวลา 3 นาที พยายามทำให้ได้ครบ ถ้าคนทั่วไปถือว่าจำกัดเวลาไหมครับ และถ้าถูกจำกัดเวลา
ผมไม่เคยหงุดหงิดหรือแสดงมารยาท และภาวะอารมณ์ที่ไม่เหมาะสม แต่ผมเห็นจากคนรอบตัวผม
ผมควรทำอย่างไรบอกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ชอบ และไม่ดีหรือไม่ หรือควรประชาธิปไตยในการแสดงความเห็นเรื่องเหล่านีครับ
3. ตั้งแต่เด็ก ผมไม่เคยเลี้ยงสัตว์เล็ก เคยเลี้ยงแต่ ควาย หมู วัว เป็นสัตว์ ใช้งาน ในใจผมรักและสงสารสัตว์
แต่ให้ประเภทแบบเลี้ยงแมวกอดกับตัว รักหมู จูบหอมหมา ผมทำไม่ได้ เมื่อผมทำไม่ได้ผมก็บอกคู่สนทนาไปอย่างนั้น
คำตอบคือผมเป็นคนจิตใจหยาบกระด้าง
ผมมองว่าสัตว์เลี้ยงมีวิวัฒนาการ ยิ่งเราเลี้ยงสัตว์ให้อ่อนแอ เราจะอ่อนแอไปตาม
ผมควรลดจุดยืนและแสดงความเห็นแบบนี้หรือไม่ ผมไม่อยากเสแสร้งครับ เวลาแสดงความเห็นผมก็คิดว่าเลือกใช้ถ้อยคำที่ดีพอ
พูดก่อนคิดทุกครั้ง
4. การที่เราพยายามเป็นคนใช้เหตุผลกดเหนืออารมณ์มากๆ และพยายามแสดงเก็บไม่ให้คนเห็นสภาวะอารมณ์เท่าไร
พยายามอยู่ด้วยความมีวุฒิภาวะ และเลือกใช้คำอย่างดูสุภาพและให้เกียรติคู่สนทนาที่สุด
ทำไมคนยังมองว่าเรา เสแสร้งทั้งๆที่สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราคิดว่าเป็นการให้เกียรติคู่สนทนาเราที่สุดครับ
มันเป็นคำถามที่ผมพยายามคิดและสร้างตรรกกะอย่างหยาบๆมานั่งอธิบายตัวเอง
แต่ยังไม่มีคำตอบหรือรูปแบบโครงสร้างที่เหมาะสมพอ
จึงอยากจะขอความเห็นจากคนที่เคยผ่านประสบการณ์การบริหารภาวะอารมณ์แบบนี้
มาช่วยให้คำแนะนำและความเห็นที่เหมาะสมด้วยครับ
ขออภัยหากการลำดับข้อความเนื้อหา หรือโครงสร้างในการแก้ไขปัญหาไม่ดีพอ
ผมใช้เวลาในการเรียบเรียงไม่มากแล้วก็รีบพิมพ์เลยครับ
ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
อาจจะเป็นกระทู้พลีชีพนะครับ เป็นคนที่มีหลักและมีจุดยืนในความคิด/ไม่ได้เกลียดสัตว์ แต่ไม่ได้รักสัตว์แบบเอามาเลี้ยงใกล้ตัว
ผมมีปัญหากับคนใกล้ๆตัว ได้กล่าวเอาไว้ สภาวะตอนนั้นคู่สนทนาอาจจะกล่าวด้วยอารมณ์แต่ผมมาคิดดูด้วยตรรรกกะทุกอย่าง
เลยอยากจะลองถามความเห็นดูว่าผมเป็นคนที่ผิดปกติหรือไม่ หรือจิตใจผมมีด้านมืดจนต้องพบจิตแพทย์หรือปรับตัวในทิศทางอื่นหรือไม่
เป็น check list ดูนะครับ ว่า ในข้อต่อไปนี้ ผมเป็นคนผิดปกติจากมาตรฐาน
คนทั่วไปที่ใช้ชีวิตกันหรือไม่นะครับ
1. เวลาผมมีปัญหาผมจะแก้ไขด้วยตัวผมเองให้เรียบร้อยให้ได้ หากผมมีปัญหาเกิดขึ้น ผมจะเล่าหัวเรื่องและกระบวนการคร่าวๆให้พ่อแม่ หรือคนใกล้ตัวที่ควรทราบข้อมูลฟัง แล้วผมจะอัพเดตอีกทีตอนเรื่องราวต่างๆแก้ไขเสร็จ
2. เวลาผมมีปัญหาอย่างข้อข้างบน ผมจะทุ่มสมาธิและความมุ่งมั่นให้สิ่งเหล่านั้นจนกว่าจะเสร็จ บางครั้ง สื่อสารในการทำงานเหล่านั้น
ด้วยข้อความ sms Email : line หรือโทรศัพท์ โดยคร่าวๆ ความถี่คือประมาณ 3 ครั้ง แต่ละครั้งผมจะใช้เวลา ราวๆ 3 นาที
ผมไม่เคยมีปัญหาในการสื่อสารแบบจำกัดเวลา เพราะว่ามีประเด็นจะพูดคุย ขึ้นต้นด้วยมารยาทการสื่อสาร ควบคุมระดับเสียง
โทนในการสนทนา แสดงมารยาทและความห่วงใย
ในเวลา 3 นาที พยายามทำให้ได้ครบ ถ้าคนทั่วไปถือว่าจำกัดเวลาไหมครับ และถ้าถูกจำกัดเวลา
ผมไม่เคยหงุดหงิดหรือแสดงมารยาท และภาวะอารมณ์ที่ไม่เหมาะสม แต่ผมเห็นจากคนรอบตัวผม
ผมควรทำอย่างไรบอกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ชอบ และไม่ดีหรือไม่ หรือควรประชาธิปไตยในการแสดงความเห็นเรื่องเหล่านีครับ
3. ตั้งแต่เด็ก ผมไม่เคยเลี้ยงสัตว์เล็ก เคยเลี้ยงแต่ ควาย หมู วัว เป็นสัตว์ ใช้งาน ในใจผมรักและสงสารสัตว์
แต่ให้ประเภทแบบเลี้ยงแมวกอดกับตัว รักหมู จูบหอมหมา ผมทำไม่ได้ เมื่อผมทำไม่ได้ผมก็บอกคู่สนทนาไปอย่างนั้น
คำตอบคือผมเป็นคนจิตใจหยาบกระด้าง
ผมมองว่าสัตว์เลี้ยงมีวิวัฒนาการ ยิ่งเราเลี้ยงสัตว์ให้อ่อนแอ เราจะอ่อนแอไปตาม
ผมควรลดจุดยืนและแสดงความเห็นแบบนี้หรือไม่ ผมไม่อยากเสแสร้งครับ เวลาแสดงความเห็นผมก็คิดว่าเลือกใช้ถ้อยคำที่ดีพอ
พูดก่อนคิดทุกครั้ง
4. การที่เราพยายามเป็นคนใช้เหตุผลกดเหนืออารมณ์มากๆ และพยายามแสดงเก็บไม่ให้คนเห็นสภาวะอารมณ์เท่าไร
พยายามอยู่ด้วยความมีวุฒิภาวะ และเลือกใช้คำอย่างดูสุภาพและให้เกียรติคู่สนทนาที่สุด
ทำไมคนยังมองว่าเรา เสแสร้งทั้งๆที่สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราคิดว่าเป็นการให้เกียรติคู่สนทนาเราที่สุดครับ
มันเป็นคำถามที่ผมพยายามคิดและสร้างตรรกกะอย่างหยาบๆมานั่งอธิบายตัวเอง
แต่ยังไม่มีคำตอบหรือรูปแบบโครงสร้างที่เหมาะสมพอ
จึงอยากจะขอความเห็นจากคนที่เคยผ่านประสบการณ์การบริหารภาวะอารมณ์แบบนี้
มาช่วยให้คำแนะนำและความเห็นที่เหมาะสมด้วยครับ
ขออภัยหากการลำดับข้อความเนื้อหา หรือโครงสร้างในการแก้ไขปัญหาไม่ดีพอ
ผมใช้เวลาในการเรียบเรียงไม่มากแล้วก็รีบพิมพ์เลยครับ
ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ