ไปได้ไม่เกิน 3 กิโลเมตรซักทีครับผม

ในขณะที่ผมกำลังเริ่มปั่นจักรยานกลับบ้านหลังจากเก็บภาพที่มุมเดิม ก็หันไปเพื่อจะมองว่ามีรถมาหรือเปล่า แสงสีส้มที่สาดผ่านต้นไม้ใหญ่นั้นฉุดให้ผมต้องหันหัวกลับไปทันที ว่าแล้วก็ลงไปจัดแจง จัดท่าพี่แดงก็เริ่มลงมือถ่ายรูป เสียงรถผ่านเข้ามาก็ไม่ได้สนใจอะไร ถ่ายไป ชมพี่แดงยืนจังก้าอยู่หน้าพระอาทิตย์ที่กำลังจะไปขึ้นอีกฟากนึงของโลก …. ก็หันไปเห็นกลุ่มนึงกำลังลอย อยู่เหนือท้องนา กำลังชมวิวที่สูงกำลังพอดีๆ ซึ่งคิดว่าถ้านั่งเครื่องบินก็จะไม่ได้เห็นอัตราส่วนของท้องนาแบบพวกพี่ๆที่กำลังบังคับ พารามอเตอร์ กลุ่มนี้กำลังเห็นอยู่.... หันไปอีกทางคณะที่มาพร้อมกับเสียงรถเมื่อกี๊กำลังดูความคืบหน้าของบ้านท่ามกลางทุ่งนาบริเวณนี้ ในขณะเดียวกันก็เห็นบางคนในกลุ่มยิ้มในขณะที่เห็นทั้งคนที่กำลังหลงไหลการเล่น พารามอเตอร์ และ คนบ้าจักรยาน กับ การถ่ายภาพ … ทั้งหมดนี้มันเป็นความสุขคนละอย่าง คนละหลายๆอย่าง ความสุขที่ว่านี้กำลังอบอวลอยู่ที่ กิโลเมตรที่3 หลังบ้านผมนี่เอง^^