ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ เริ่มฟุ้งซ่านคนเดียวแล้ว
เหนื่อยค่ะ...กับการใชัชีวิตให้ผ่านไปแต่ละวัน พยายามจะทำตัวให้ร่าเริง ให้มีความสุข พยายามคิดว่าปัญหามันต้องมีทางออก
เดี๋ยวเราก็ผ่านมันไป แต่สุดท้ายก็ต้องมานั่งร้องไห้
เกิดคำถามขึ้นในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราทำผิดที่ตรงไหน เป็นคนเลวมากหรืออย่างไร ทำอะไรถึงไม่ค่อยประสบความสำเร็จ
ชีวิตที่ผ่านมาก็ไม่เคยงอมืองอเท้า ทุกวันนี้ทำร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ มีกาแฟสดและเบเกอร์รี่ แต่ยอดขายก็ตกเอาๆ ร้านเค้ก ร้านกาแฟใหม่ๆ
เปิดยังกับดอกเห็ด ร้านเราก็ทรุดโทรมลงเรื่อยๆ รายได้ไม่เคยพอรายจ่าย หนี้สินในครัวเรือนก็มาจากเรื่องลงทุนทำมาหากินทั้งนั้น
การพนันก็ไม่เคยเล่น เรื่องเมา เรื่องเที่ยวไม่เคยแตะ ไม่เคยใฝ่หาอบายมุขใส่ตัว แต่ชีวิตก็ไม่เห็นจะดีขึ้นเลย
เรามองหลายคนแถวบ้านเรา งานการไม่ทำ เล่นหวย เล่นไพ่ ขายตัว มีเสี่ยเลี้ยง หลอกเงินผู้ชาย แต่ละคนรวยเอาๆ มีบ้านหลังใหญ่ มีเงินใช้ไม่เคยขาดมือ
ยอดขายที่ร้านไม่ดี ก็ออกไปขายแบบตั้งแผงขาย เจอฟ้าฝน บางครั้งก็ไม่ได้ขายเลยสักชิ้น ต้องเก็บของกลับ ของขายไม่ออกก็เน่าก็เสีย ขาดทุนกันไป
เปิดเทอมแล้วหลานๆ ก็ยังมีเสื้อผ้าไม่ครบ คับยังไงก็ต้องทนใช้ของเก่าไป ภายนอกคนมองเหมือนมีกิน แต่ที่จริงแล้วหมุนวันต่อวันตัวแทบขาด ค่าเทอมก็จ่ายวันสุดท้ายก่อนสอบนู้น
ทำอะไรขาย คนก็ชมว่าอร่อย แต่ยอดขายก็ไม่เคยกระเตื้อง วันนี้ทำขายได้กำไรร้อยสองร้อย พรุ่งนี้มาขาดทุนซะงั้น เวียนไปอยู่อย่างนี้
เราไม่มีบ้าน ก็ออกมาเช่าบ้านทำร้าน แต่รายได้ที่หาได้ก็หมุนไปแต่ละวันเลี้ยงปากท้องห้าชีวิต พอแค่อยู่ แค่กินแบบเบียดเสียด แต่ไม่พอใช้หนี้
ค่าไฟมาก็จ่ายช้า จนบางครั้งหมิ่นเหม่ว่าจะถูกตัด
ปีก่อนเอาที่ไปกู้กับธนาคารมาเพื่อจ่ายค่าเช่าร้านรายปี ผ่านมาได้ มาถึงปีนี้ก็กลับไปอยู่สภาพเดิม ถ้าไม่มีจ่ายก็ต้องย้ายออก ถ้าย้ายออกก็ไม่มีที่ให้อยู่ให้ทำมาหากิน
เราคิดกับเรื่องนี้ทุกวันว่าจะสามารถเลี้ยงหลานให้มีชีวิตที่ดีได้ไหม หลานจะได้เรียนหรือเปล่า หันไปขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้
มีญาติก็เหมือนไม่มี เขาลำบากเขามาหาเรา พอเราอยากขอความช่วยเหลือบ้าง เขาเมิน สองปีมานี้เราเห็นเลยว่าญาติแต่ละคนเป็นยังไง
เรามีเพื่อน แต่เพื่อนก็ย่ำแย่พอกัน ปรับทุกข์กันทีไรก็น้ำตาตกน้ำตาร่วง กอดคอกันร้องไห้
เราพยายามเก็บอารมณ์ นั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง แต่บางครั้งก็เผลอร้องไห้ต่อหน้าแม่ แม่เราแก่แล้วแต่ก็ยังต้องทำงานช่วยเรา
เรารู้ว่าชีวิตเราไม่ได้แย่ที่สุด การมาระบายที่นี่ก็เหมือนประจานชีวิตล้มเหลวของตัวเองล่ะนะ แต่เรารู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ
และไม่รู้ว่าจะก้าวผ่านทุกปัญหาไปได้อย่างไร นอกจากระบายบ้าบอออกมา
เคยอยู่ในภาวะมองไม่เห็นอนาคตกันไหม แล้วคุณผ่านมันมาได้อย่างไร
เหนื่อยค่ะ...กับการใชัชีวิตให้ผ่านไปแต่ละวัน พยายามจะทำตัวให้ร่าเริง ให้มีความสุข พยายามคิดว่าปัญหามันต้องมีทางออก
เดี๋ยวเราก็ผ่านมันไป แต่สุดท้ายก็ต้องมานั่งร้องไห้
เกิดคำถามขึ้นในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราทำผิดที่ตรงไหน เป็นคนเลวมากหรืออย่างไร ทำอะไรถึงไม่ค่อยประสบความสำเร็จ
ชีวิตที่ผ่านมาก็ไม่เคยงอมืองอเท้า ทุกวันนี้ทำร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ มีกาแฟสดและเบเกอร์รี่ แต่ยอดขายก็ตกเอาๆ ร้านเค้ก ร้านกาแฟใหม่ๆ
เปิดยังกับดอกเห็ด ร้านเราก็ทรุดโทรมลงเรื่อยๆ รายได้ไม่เคยพอรายจ่าย หนี้สินในครัวเรือนก็มาจากเรื่องลงทุนทำมาหากินทั้งนั้น
การพนันก็ไม่เคยเล่น เรื่องเมา เรื่องเที่ยวไม่เคยแตะ ไม่เคยใฝ่หาอบายมุขใส่ตัว แต่ชีวิตก็ไม่เห็นจะดีขึ้นเลย
เรามองหลายคนแถวบ้านเรา งานการไม่ทำ เล่นหวย เล่นไพ่ ขายตัว มีเสี่ยเลี้ยง หลอกเงินผู้ชาย แต่ละคนรวยเอาๆ มีบ้านหลังใหญ่ มีเงินใช้ไม่เคยขาดมือ
ยอดขายที่ร้านไม่ดี ก็ออกไปขายแบบตั้งแผงขาย เจอฟ้าฝน บางครั้งก็ไม่ได้ขายเลยสักชิ้น ต้องเก็บของกลับ ของขายไม่ออกก็เน่าก็เสีย ขาดทุนกันไป
เปิดเทอมแล้วหลานๆ ก็ยังมีเสื้อผ้าไม่ครบ คับยังไงก็ต้องทนใช้ของเก่าไป ภายนอกคนมองเหมือนมีกิน แต่ที่จริงแล้วหมุนวันต่อวันตัวแทบขาด ค่าเทอมก็จ่ายวันสุดท้ายก่อนสอบนู้น
ทำอะไรขาย คนก็ชมว่าอร่อย แต่ยอดขายก็ไม่เคยกระเตื้อง วันนี้ทำขายได้กำไรร้อยสองร้อย พรุ่งนี้มาขาดทุนซะงั้น เวียนไปอยู่อย่างนี้
เราไม่มีบ้าน ก็ออกมาเช่าบ้านทำร้าน แต่รายได้ที่หาได้ก็หมุนไปแต่ละวันเลี้ยงปากท้องห้าชีวิต พอแค่อยู่ แค่กินแบบเบียดเสียด แต่ไม่พอใช้หนี้
ค่าไฟมาก็จ่ายช้า จนบางครั้งหมิ่นเหม่ว่าจะถูกตัด
ปีก่อนเอาที่ไปกู้กับธนาคารมาเพื่อจ่ายค่าเช่าร้านรายปี ผ่านมาได้ มาถึงปีนี้ก็กลับไปอยู่สภาพเดิม ถ้าไม่มีจ่ายก็ต้องย้ายออก ถ้าย้ายออกก็ไม่มีที่ให้อยู่ให้ทำมาหากิน
เราคิดกับเรื่องนี้ทุกวันว่าจะสามารถเลี้ยงหลานให้มีชีวิตที่ดีได้ไหม หลานจะได้เรียนหรือเปล่า หันไปขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้
มีญาติก็เหมือนไม่มี เขาลำบากเขามาหาเรา พอเราอยากขอความช่วยเหลือบ้าง เขาเมิน สองปีมานี้เราเห็นเลยว่าญาติแต่ละคนเป็นยังไง
เรามีเพื่อน แต่เพื่อนก็ย่ำแย่พอกัน ปรับทุกข์กันทีไรก็น้ำตาตกน้ำตาร่วง กอดคอกันร้องไห้
เราพยายามเก็บอารมณ์ นั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง แต่บางครั้งก็เผลอร้องไห้ต่อหน้าแม่ แม่เราแก่แล้วแต่ก็ยังต้องทำงานช่วยเรา
เรารู้ว่าชีวิตเราไม่ได้แย่ที่สุด การมาระบายที่นี่ก็เหมือนประจานชีวิตล้มเหลวของตัวเองล่ะนะ แต่เรารู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ
และไม่รู้ว่าจะก้าวผ่านทุกปัญหาไปได้อย่างไร นอกจากระบายบ้าบอออกมา