เมื่อวาน ตอนเปิดดู TV บังเอิญเจอ MV เพลงๆนี้เข้า  แวปแรกที่ได้ยินเสียงรอสาย ใน MV
ทำให้ผม คิดถึงเรื่องเก่าๆ เรื่องความรักครั้งแรก ของผม ที่เป็น  รักแรก และรักเดียว ที่ผมไม่มีวันลืม


พ.ศ. 2545 เวลานั้น มีวงดนตรี วงนึง  ออกอัลบั้มแรกของพวกเค้า ที่ ใช้ชื่อ ฟังแล้วติดหู ว่า  AB Normal
และ ณ. ตอนนั่นนั่นเอง ที่ผม กับเธอ ต้องจากกัน ทั้งๆ ที่ผม ยังไม่เคยได้บอกความในใจ ให้เธอรู้เลย
คงเป็นเพราะ ผมเป็นคนแบบนี้  เป็นคนนิสัยเหมือนกับ เพลงเปิดตัวอัลบั้มแรกของ AB Normal

" เป็นคนที่ ...........................  พูดไม่เก่ง  แต่รักหมดใจ"




มีบางคำที่อยากบอกกับเธอ จิตใจบางคนที่เหม่อเพราะคิดถึงเธอ
แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง และไม่รู้ว่าเธอจะรังเกียจไหม

ก็ยังเดาใจไม่ถูกอยากจะรู้ แต่ใครคนนึงรักเธอหมดทั้งหัวใจ

อยากให้เค้าคนนั้นทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ

พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอให้รักเธอข้างเดียว

ก็ยังเดาใจไม่ถูกอยากจะรู้ แต่ใครคนนึงรักเธอหมดทั้งหัวใจ

อยากให้ฉันคนนี้ทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ

พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอให้รักเธอข้างเดียว

อยากให้ฉันคนนี้ทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ

พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอให้รักเธอข้างเดียว

พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอให้รักเธอข้างเดียว

อย่าปล่อยให้เผลอให้ฉันรักเธอข้างเดียว


ผมฟังเพลงนี้ ทุกวัน  ทุกคืน ความรู้สึกในตอนนั้น ที่ฟังเพลงนี้ ทำให้ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา ..ตลอดเวลาจริงๆ ..
ถ้าคุณเคยมีความรักครั้งแรก และเป็นรักที่บริสุทธิ์จริงๆ คุณจะคิดออก ว่าความรู้สึก ของผมในตอนนั้น รู้สึกอย่างไร
แต่เพราะความไม่กล้า เพราะความกลัว และเพราะ ว่าตัวผมตอนนั้น เป็นเด็ก บ้านนอก ตัวดำๆ ผอมๆ ไม่หล่อ ไม่รวย
จึงทำให้ผม ไม่กล้าที่จะบอกความในใจ กับ เธอ  

เธอชื่อ ว่า ปุ้ย ครับ  ... ^_^

วันนั้น เป็นวัน สุดท้าย ของ ชั้น ม.3 ของพวกเรา  ....
เป็นเพราะ โรงเรียนพวกเรา เป็นโรงเรียน ประจำอำเภอ และห้องพวกเราเป็นห้องคิง ทำให้ ในห้อง แทบไม่มีใคร เรียน ต่อ
ม. 4 ,5 ,6 ที่โรงเรียนเดิม  เกือบทุกคน ย้ายไปเรียน โรงเรียน ในตัวจังหวัด และผม กับ เธอ ก็เป็นหนึ่งในนั้น
ผมสอบได้ โรงเรียนเทคนิค ประจำจังหวัด  ส่วนเธอ สอบได้ โรงเรียนเตรียมอุดม ประจำจังหวัด   และนี่คือจุดสิ้นสุด รักครั้งแรกของผม
ความรักที่มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้สึกอยู่คนเดียว ".รักเค้าข้างเดียว." ตลอดระยะเวลา 10 ปี ผมไม่เคยแม้แต่เอ่ย คำว่า ชอบ กับเธอเลยซักครั้ง
แต่ความรู้สึกนี้ ผมรู้ดีเสมอ ว่า " มันคือความรัก.......... "  T_T

"อ๊อฟ เขียน เฟรนชิพ ให้ปุ้ย หน่อยดิ "

เสียงที่คุ้นเคย มาพร้อมรอยยิ้มหวานนนน หยดย้อย ที่ ผมเห็นทุกครั้ง ละลายทุกครั้ง ผมส่งยิ้มกลับไปให้ พร้อมกับ
หยิบสมุด ปกแข็ง สีชมพู เล่มใหญ่มาไว้ในมือ

"เดี๋ยวเรามานะ อย่าลืมเขียนละ ถ้าลืมนะ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย " พร้อมกับทำท่า ขมวดคิ้ว แต่ริมฝีปากก็ยังอมยิ้มบางๆ

แล้วเธอก้ วิ่งไปหากลุ่มเพื่อน ๆ ของเทอ ซึ่งรอไปทานข้าว กลางวัน  อยู่ ไกล้ๆ   นั่นคือครั้งสุดท้าน ที่ผม ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ ของปุ้ย

ผมกับ เธอ ต่างฝ่ายต่างจบชั้น ม.3 และหลังจากนั้น ก็ไม่มีโอกาศได้เจอกันอีกเลย


จากตอนนั้น ( ผมกับปุ้ย จบชั้น ม.3 ) ย้อนกลับไปอีก 10 ปี ตอนอยู่อนุบาล ผมกับ ปุ้ย เรียนด้วยกัน ตั้งแต่อนุบาล 1  จนถึง ม.3 ครับ

.
.
.
เชื่อมั่ยครับ ผมหลงรักเธอ   " ตั้งแต่อนุบาล  "  
.
.
.
.
เดี๋ยวมาต่อ นะครับ  10 ปีที่เราเป็นเพื่อนกัน และ 10 ปีที่เราจากกัน  มีเรื่องเกิดขึ้น กับผมมากมาย ครับ
เลิกงานแล้ว ขอตัวกลับก่อน  ^_^