สงครามร้างโลก (หัดแต่ง)

ในวันที่ฝนพร่ำวันหนึ่ง กลางเมืองร้างที่เดิมเคยเป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจของประเทศ ตึกทุกตึกร้างไม่มีคนอยู่เป็นผลพวงจากสงครามการแย่งอาหารซึ่งดำเนินมาเป็นสิบๆปี ย้อนอดีตไปเมื่อ สิบปีก่อนน้ำมันเริ่มขาดแคลง อาหารเริ่มหมดโลก ประเทศมหาอำนาจทั้งหลายเริ่มเปิดสงครามเพื่อแย่งชิงอาหารและน้ำมันกัน มันดำเนินมา 10 ปีที่แล้ว ประเทศทั้งหลายยิงอาวุธใส่กันจนประชากรบนโลกนี้เหลือไม่ถึง10 ล้านคนในวันนี้ ประเทศหลายๆประเทศได้ล่มสลาย และอีกหลายๆประเทศได้มารวมกันเพื่อปกป้องทรัพยากรของตัวเอง วัฒนธรรมบนโลกเริ่มถดถอย และเงินก็ไม่มีค่า  ในเช้าวันนี้เป็นวันธรรมดาสำหรับ อินคำ ที่ต้องมาถือปืนคู่กายลาดตระเวนในป่าซึ่งฝนตกพร่ำๆด้วย อินคำเป็นชายหนุ่มอายุ 22 ปี เขามีรูปร่างกำยำผิวสองสีสูงประมาณ 180 ซม อินคำเป็นนายทหารลาดตระเวนของกองกำลังป้องกันตัวเองอาเซียน มีหน้าที่คอยปกป้องตามเมืองต่างๆ ซึ่งตอนนี้เป็นเมืองร้าง มีศูนย์บรรชาการอยู่ภายในเมือง ในการเดินลาดตระเวนของอินคำจะเดินเป็นแถวๆแถวละ 5 คน มีอินคำเป็นหัวหน้าชุดลาดตะเวน

'' หัวหน้า เอาบุหรี่ไหมครับ '' เสียงแหบๆของเขียว พูดขึ้นมาระหว่างการลาดตะเวน เขียวเป็นคนรูปร่างท้วมผิวขาว อายุประมาณ 30 ปี เมื่อก่อนเขียวเคยเป็นชาวนาที่จังหวัดเชียงใหม่แต่แล้วด้วยภัยสงครามทำให้เขียวต้องเข้าร่วมกับกองกำลังป้องกันตัวเองอาเซียน เขียวนั้นไม่มีญาติพี่น้องใดๆเพราะพิษภัยจากสงคราม '' ก็ดีเอามาสักตัว " อินคำซึ่งขณะนี้จ้องไปข้างหน้าเพื่อสังเกตุสิ่งผิดปกติโดยที่ไม่ได้หันมามองข้างหลังเลยพูดออกมาอย่างเบาๆ และเอื้อมมือไปข้างหลังรับบุหรี่ที่เขียวสั่งให้ ทั้งหมดทั้งชุดลาดตะเวนมีหน้าที่เดินจากเมืองร้างภาคกลางของประเทศไทย ไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งเป็นระยะทางกว่า 200 กิโลไปถึงศูนย์บรรชาการย่อยระยอง มีภาระกิจป้องคอยสอดส่องการรุกรานของทุกๆประเทศทั่วโลกที่คอยแย่งชิงหรือขโมยทรัพยากรทุกชนิด ทุกสัปดาห์ ชุดลาดตะเวนของอินคำต้องเดินไปกลับแบบนี้เป็นปกติวิสัยอยู่แล้ว

'' ในที่สุดวันนี้ก็เห็นพระอาทิตย์เสียที '' อินคำพูดกับตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อฝนหายตกและฟ้าเปิดขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่ชุดลาดตะเวนเดินออกมาจากเมืองร้างที่เคยเป็นมหานครเสียที หลังพูดเสร็จอินคำก็หยิบแว่นตาดำมาใส่และสั่งหยุดพักในทันทีเพื่อดื่มน้ำที่เตรียมมากับตัว
'' หัวหน้าครับ ผมจะไปเดินสอดส่องพื้นที่แถวๆนี้ก่อนน่ะครับเพื่อมีศัตรูซุ่มอยู่ '' บี ชายผู้เด็กที่สุดในกองลาดตระเวนกระซิบขึ้น ชายผู้นี้อายุเพียง 18 ปี เป็นทหารในกองลาดตระเวนที่เด็กที่สุด  '' โอเคก็ดีเหมื่อนกันเพราะพื้นที่ที่เราพักอยู่นี่เป็นที่โล่ง ข้างซ้ายมีภูเขาสลับกับซากของบ้านเรือนจำนวนมาก บีตัองระวังหน่อยน่ะ กลับมาภายใน 15 นาที '' อินคำตอบบี บีที่กำลังรอคำสั่งอยู๋ก็ไม่รอช้า ชวนจักรและต้อยซึ่งเป็นนายทหารในกองลาดตะเวนเดินพร้อมปืนคู่กายไป

อินคำก็พักกินน้ำตามปกติพร้อมเปิดวิทยุทหารแจ้งตำแหน่งของตัวเองให้กองบัญชาการในเมืองได้ทราบ เขาทำเช่นนี้ประจำเพื่อป้องกันการเข้าใจแล้วยิงกันเองในกองกำลังป้องกันตัวเองอาเซี้ยน ถือว่าเป็นกฎสำคัญข้อหนึ่งเลยก็ว่าได้  ปั้ง!!!!!! เสียงปืนดังขึ้น อินคำกับเขียวหันหน้ามองตากัน ในใจอินคำ มันเป็นเสียงปืน FAMAS  ที่กองลาดตระเวนของอินคำใช้ อินคำและเขียวจึงรีบวิ่งไปยังต้นตอของเสียงคือบ้านร้างด้านซ้ายมือของพวกเขา ยังไม่ทันถึง ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอีกเป็นชุด คราวนี้ไม่ใช่ปืนของหน่วยลาดตะเวนแน่นอนเพราะอินคำจำเสียงของปืนได้แต่ด้วยการที่เขากำลังวิ่งอยู่นั้นเองเขาไม่สามารถสนใจเสียงปืนของศัตรูได้ว่าเป็นชนิดใด พอเขาวิ่งไปถึงบนยอดเขา อินคำเห็น บี จักร และต้อย กำลังนอนลาบที่พื้นพร้อม ส่งสัญญาณให้ หมอบและคลานเข้ามา ''หัวหน้าครับมันเกิดอะไรกันแน่ เราลาดตะเวนมาเป็นปีๆ ไม่เคยปะทะกับศัตรูใกล้ศูนย์บัญชาหลักขนาดนี้ '' เขียวซึ่งหมอบอยู่หันหน้ามามองหัวหน้าของเขาอย่างสงสัย ยังไม่ทันสิ้นเสียงเขียวเสียงปืนก็ดังมาระลอกใหญ่อีก อินคำจึงสั่งให้ทุกคนถอยออกมาก่อน ทุกคนหมอบและคลานเพื่อเข้าบ้านร้างที่กลายเป็นซากบริเวณเชิงเขา ทั้งหมดได้หมอบและให้ตัวบ้านเป็นที่กำบัง '' หัวหน้าครับ มันมีเป็นร้อยครับอยู่หลังเขาลูกนั้น กำลังขึ้นมาบนเขาครับ '' บีซึ่งเป็นคนปะทะกับศัตรูคนแรกได้กล่าวขึ้น ทั้งหมดจ้องหน้ากันอย่างสงสัยและงงเป็นไก่ตาแตก เพราะไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้ เขียวได้พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ '' หัวหน้าครับพวกมันผ่านกองบัญชาการย่อยระยองได้อย่างไร ที่นั้นมีการลาดตะเวนตามทะเลอย่างเข้มงวดน่ะ และถ้ามันผ่านมาได้ทำไมไม่รายงานศูนย์บัญชาการหลักครับ" สิ้นเสียงของเขียวทำให้ทุกคนมองหน้ากันอย่างงงังเป็นที่สุดไม่อาจหาคำอธิบายใดๆได้ ณ.ตอนนี้ อินคำเค้าต้องทำอะไรสักอย่างในสถานการณ์ตอนนี้ซึ่งไม่รู้ว่า ศัตรูเป็นใคร ต้องการอะไร และ เพราะอะไรจึงแทรกซึมเข้ามาได้ไกลขนาดนี้ '' ถอยก่อน เราไปที่ศูนย์บัญชาการหลักก่อน '' ทั้งกองลาดตระเวนลุกขึ้นพร้อมวิ่งไปยังศูนย์บัญชาหลักที่พวกเขาพึ่งออกมาเมื่อกี้     จบตอน 1