เราท่อง "นะโมตัสสะ" พร่ำเพรื่อเกินไปหรือเปล่า

เห็นอะไรๆ ก็ นะโมตัสสะ ไว้ก่อนล่ะ บูชาราหู เข้าทรง มนต์ดำ ปลุกเสกนั่นนู่นนี่ แก้กรรมตัดกรรม ฯลฯ

เอะอะก็ "ตั้งนะโม สามจบ" ไว้ก่อนล่ะ

แล้วรู้มั้ยว่า นะโมตัสสะ ภควโต อรหโต สัมมาสัมพุทธัสสะ เนี่ย มันแปลว่าอะไร

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต

"ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น"

อะระหะโต

"ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส"

สัมมาสัมพุทธัสสะ

"ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง"

ครับ มีแค่นี้ นีคือความหมายที่แท้จริง คือ ให้เราระลึกคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
นี่ไม่ใช่คาถา นี่ไม่ใช่บทสวดเพื่อสนองความต้องการใดๆ ของใครทั้งสิ้น ให้เราระลึกถึงพระศาสดา ว่าศาสดาของชาวพุทธเนี่ย เป็นใคร เป็นอย่างไร ทำอะไร

เป็นใคร >> เป็นพระผู้มีพระภาคเจ้า ก็หมายถึงพระพุทธเจ้า
เป็นอย่างไร >> ไกลจากกิเลส
ทำอะไร >> ตรัสรู้ด้วยพระองค์เอง

แค่เนี้ย


มันแปลกไหมล่ะ ศาสนาพุทธ สอนให้เกิดปัญญา สอนให้ทำความดี ละเว้นชั่ว ทำจิตใจให้สงบผ่องใส
แต่กลับเอาบทระลึกคุณพระพุทธเจ้าไปสวดต่อหน้าสิ่งที่เป็นอวิชชา เข้าทรง ปลุกเสก ขอหวย ขูดต้นไม้ ดื่มน้ำส้วม บูชาราหู ฯลฯ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งสิ้น

เราคือ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน เราเป็นชาวพุทธ เราต้องไม่เอาบทระลึกคุณของพระพุทธเจ้า ไปใช้กล่าวพร่ำเพรื่อครับ