รุ้สึกจะเริ่มจิ้น คุณชายรณพีร์ กับ ม.ล. ชัชวี ไงไม่รุ้อ่ะ

รณพีร์เดินตามตื๊อชัชวีร์มาตลอดทางจนถึงรถของชัชวีร์ที่จอดอยู่
       “อะไรวะ ไปด้วยกันแค่นี้ ไม่ได้เหรอ ไหนๆนายก็ยอมช่วยแล้ว ก็ช่วยให้ตลอดซิวะ”
       “เฮ้ย ฉันไปช่วยตอนไหน ฉันบอกแล้วว่า เรื่องนี้ฉันไม่ขอยุ่งด้วย”
       “ก็เมื่อวานนายช่วยปิดเรื่องที่พี่ชายเล็กหนีไป ก็เท่ากับนายร่วมมือกับฉันด้วยแหละ ไหนๆเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว เราก็ต้องร่วมมือกันต่อไป”
       “อย่ามาตีขลุมโว้ย ฉันไม่หลงกลหรอก”
       รณพีร์ไม่ฟัง
       “ฉันไปลางานให้นายแล้ว เรารีบจับรถไฟกันพรุ่งนี้เช้าเลยนะ เราต้องตามตัวพี่ชายเล็กให้เจอก่อนคนอื่น พาพี่ชายเล็กหนีไปหลบที่ไหนซักสามสี่เดือน น้องนุชทนคำครหาไม่ไหว รับรองต้องรีบหาคู่หมายใหม่แก้หน้าแน่นอน ว่าไง แผนของฉันยอดมั้ยล่ะ”
       ชัชวีร์มองรณพีร์อย่างหน่ายใจที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจจริงๆ
       “เออ แผนของนายยอดเยี่ยมมาก ได้ ฉันจะช่วยนาย ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากเห็นเพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาเต็มทีเหมือนกัน”
       “เฮ้ยๆ ใครบอกว่า ฉันจะแต่งงาน”
       “ถ้าพี่ชายเล็กรอดพ้นจากการแต่งงานครั้งนี้ เหยื่อรายต่อไปก็คือนายไม่ใช่หรือ น้องวิไลรัมภานี่ น่ารักช่างฉอเลาะ นางในฝันของนายเลยนี่ เหมาะสมกับนายไม่เบา ยินดีล่วงหน้าเลยนะ เพื่อน”
       ชัชวีร์ยิ้มขำตบไหล่รณพีร์อย่างแรงจนไหล่แทบทรุด รณพีร์นิ่งอึ้งลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย