เหนื่อยใจค่ะ ดีกับคนทั้งโลกได้ยกเว้นกับแฟนตัวเอง

ตามนั้นค่ะ แฟนเรา(สามี) เป็นคนเฟรนลี่มาก
พูดจาดีกับทุกคน มีน้ำใจสุดๆ
ใครทำอะไรที่ไหนอาสาช่วยเค้าได้ทุกอย่าง
แต่กับเรานี่เหมือนคนละคนเลยค่ะ พูดจาไม่ดีเลย นิดหน่อยขึ้นกู
(แต่ไม่ได้ด่าไอเหี้- ไอ้สั-ว์ นะคะ)
นิดหน่อยรำคาญ นิดหน่อยปิดเครื่อง บล็อคไลน์ หายตัว
ถามอะไรหน่อยก็บอกว่าอย่าบังคับ อึดอัด
บ้านช่องก็ไม่ค่อยจะกลับ
เรานี่เหมือนเก็บกดอยู่ตลอดเวลา เวลาจะพูดอะไรออกไปแต่ละคำ
ต้องนั่งคิดว่า เค้าจะถูกใจมั๊ย จะมีฟีดแบคกลับมายังไง
อยู่กับคนอื่นทำได้ทุกอย่างค่ะ แต่บอกว่าอยู่กับเราแล้วขี้เกียจ
คือเราต้องบริการทุกอย่าง
ชอบพวกพริตตี้ สวยๆ มีคุยไลน์กันด้วย(อันนี้เราพึ่งเจอ) แต่ออกแนวไปชอบเค้า เค้าไม่เอาน่ะค่ะ
เพราะแฟนเรามีแต่ตัวจริงๆ
เรียนไม่จบ ทุกวันนี้ก็ใช้เงินพ่อแม่บ้างนะคะ บอกว่ารู้จักคนนู้นคนนี้ เค้าจะให้ไปทำงานด้วย
แต่สุดท้าย ติดเพื่อน ติดเที่ยว ติดเหล้า ชอบสังสรรค์ ใช้เงินเก่งมาก
และเค้าเป็นคนหลงตัวเองมาก ข้าหล่อ ข้าเก่ง ข้าเหนือกว่าคนอื่น ข้าติสนะ ข้าเป็นครีเอทีฟ ฯ

เหนื่อยใจค่ะ ไม่รู้จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
ความสัมพันธ์มันดูเบาบางลงทุกทีๆ เค้าก็เบรยๆว่ายังอยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นช่วงสุดท้ายอยู่(วัยรุ่นเหรอ????)
เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอะไรกันแน่ นี่เหรอคือคนที่ใช้ชีวิตมาด้วยกัน
นี่เหรอคือคนที่เราจะฝากอนาคตไว้ นี่เหรอคือคนที่เคยหัวเราะ เคยร้องไห้มากับเรา
คนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขมากับเรา
ทำไมวันนี้ถึงทำร้ายกันได้ทุกนาที ทุกคำพูด ทุกการกระทำขนาดนี้
หรือเราจะอยู่ด้วยกันมานานเกินไป

ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าเค้ามีดีตรงไหน ?????
ที่อยู่นี่ผูกพันธ์ล้วนๆเลยค่ะ และคงเพราะเป็นแฟนคนแรก คบมาตั้งแต่มัธยม
อยู่ด้วยกันมาตลอด เราเลยกลัวการใช้ชีวิตคนเดียว

เราไม่รู้ ตอนนี้เหมือนกำลังยืนบนปากเหว หรือทางแยก หรืออะไรซักอย่าง
ทำไมคนรักกัน(ถ้าเค้ายังรักเรา) ถึงไม่รักษาน้ำใจกันบ้างคะ