นวพรรษนอนมองดูธาวินที่ดูลุกลี้ลุกลนผิดปกติอยู่บนโซฟาตรงหน้าเธอด้วยความแปลกใจ ท่าทีของเขาบอกให้เธอรู้ว่า
เขากำลังไม่สบายใจอย่างมากเพราะกำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับใครบางคน
“คุณมีภรรยากับลูกรออยู่ที่บ้าน ทุกวันอาทิตย์คุณต้องรีบกลับบ้านเพื่อไปดูแลพวกเขาใช่ไหม”
นวพรรษเอ่ยความในใจ ทุกคำพูดที่ธาวินพูดกับกันย์ก่อนหน้านี้ เธอได้ยินมันอย่างชัดเจน
“คุณ...”
ธาวินสะดุ้ง ตกใจ ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆเตียงคนป่วย
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอก ผมไม่ใช่คนไม่รักษาสัญญา ผมไม่ใช่คนโกหกหลอกลวง แต่มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น
โดยที่ผมไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้เลย”
ธาวินเอื้อมมือไปกุมมือนวพรรษไว้แผ่วเบา
“คุณรักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”
นวพรรษเสียงสั่น ไม่กล้าหันมามองสบตากับธาวิน
“คุณอยากฟังความจริง หรือ คำโกหกที่ผมจำเป็นต้องพูดมันเพื่อคุณ”
ธาวินมองจ้องหญิงสาวเศร้าสร้อย บีบมือเธอเบาๆให้กำลังใจ
“คุณพูดมาเถอะ สำหรับคนที่ทำลายชีวิตคุณอย่างฉัน ฉันต้องยอมรับมัน”
นวพรรษน้ำตาเอ่อไหล ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกำลังจะทำให้เธอไร้หัวใจ
“ผมไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนั้นทำร้ายผู้หญิงดีๆอย่างคุณลงได้ยังไง”
ธาวินมองนวพรรษ สงสารจับหัวใจ
“พูดมาสิว่าคุณรักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า ฉันใช่ไหมที่แย่งคุณมา”
นวพรรษเสียงสั่น มั่นใจว่าเธอมาที่หลัง
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้เวลานี้ ผมคือสามีของคุณ ผมจะปกป้องดูแลคุณกับลูก เรื่องบางเรื่องก็อย่าไปรับรู้มันเลย”
ธาวินเฉไฉ หลบสายตานวพรรษ ไม่อยากทำร้ายเธอเหมือนคนอื่นๆ
“ขอบคุณสำหรับความสงสาร แต่อย่าทำแบบนี้เลย อย่ามาใส่ใจฉันเลย ฉันจะไม่ต่อว่าคุณซักคำเดียว
ถ้าคุณจะรักผู้หญิงคนนั้น และทิ้งขว้างฉันอย่างไร้ค่า ฉันจะไม่ว่าอะไรคุณเลย”
นวพรรษปิดตาลงทั้งน้ำตา ชักมือออกจากการเกาะกุมของสามี แม้ว่าจะรู้สึกอบอุ่นเพียงใด แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์
“นอนเถอะครับ อย่าพูดอะไรไร้สาระอีกเลย ผมจะอยู่ดูแลคุณจนกว่าคุณจะไม่ต้องการผมแล้ว ผมจะไม่ทำร้ายคุณ ผมจะไม่ทำ”
ธาวินลุกขึ้นห่มผ้าห่มให้นวพรรษมองดูหยดน้ำตาของเธอด้วยความทุกข์ทรมาน เข้าจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน
แม้ว่าปากจะบอกว่าจะอยู่กับนวพรรษตลอดไป แต่ว่าในชีวตของเขายังมีผู้หญิงอีกคนที่เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งและไม่มีวันที่จะเลิกรักเธอ


    เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นกลางดึกทำให้ภคพรต้องเปิดไฟและกดรับสายอย่างอารมณ์เสีย แม้ว่าจะงัวเงียแต่เธอก็มองเห็นชัดเจน
ว่าเป็นชื่อของประพนธ์ที่โชว์อยู่หน้าจอโทรศัพท์ของเธอ
“นายประพนธ์”
ภคพรตาสว่างขึ้นมาด้วยความเกรี้ยวกราดลุกขึ้นนั่งอย่างไม่รีรอ
“อยากโดนฉันด่ามากหรือไง ถึงโทรมาเอาป่านนี้ ไอ้บ้า ไอ้...”
เสียงด่ากราดของภคพรทำให้อีกฝ่ายที่นั่งโงนเงนอยู่ที่ระเบียงบ้านเกตุแก้วต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู
“รู้หรือเปล่าว่าฉันอยู่ที่ไหน”
ประพนธ์พูดรัวจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“จะไปเมาตายอยู่ที่ไหนก็เชิญไปเลย ไอ้บ้า ไอ้ปัญญาอ่อน”
ภคพรตะโกนใส่หูโทรศัพท์ กดวางสายอย่างอารมณ์เสีย พยายามนั่งสบงสติอารมณ์ ก่อนจะสติกระเจิดกระเจิงหนักกว่าเดิม
เมื่อได้อ่านข้อความที่ประพนธ์ส่งมาหา
“ฉันกำลังมีความสุขอยู่กับเกตุแก้ว ถ้าแน่จริงก็มาขวางดิ ยายหน้าด้านภคพร”


    ภคพรรีบร้อนออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะโทรไปรายงานพิภพให้ทราบพฤตกรรมเลวๆของลูกชาย เมื่อไปถึงบ้านเกตุแก้ว
ภาพบาดตาตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้ภคพรเสียใจแม้แต่น้อย มีแต่ทำให้เธอรู้สึกแค้นใจมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า
“ซบอกสามีชาวบ้าน มันไม่ทำให้คุณหนูเกตุแก้วผู้สูงส่งละอายแก่ใจบ้างเลยหรือไง”
ภคพรปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ประพนธ์และเกตุแก้วหันมามองพร้อมกัน
“มาจริงๆซะด้วย ยอมรับแล้วสิว่าตัวเองหน้าด้าน มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเธอ”
ประพนธ์เผชิญหน้ากับภคพร ยิ้มเยาะใส่เธอ
“ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ หน้าด้านอย่างฉัน มันก็ดีกว่าไร้ยางอายอย่างคนรักเก่าของคุณ”
ภคพรเหลือบตาลงมองดูเกตุแก้วตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างดูถูก
“หุบปากไปเลย ไม่ว่าจะหน้าด้านหรือไร้ยางอาย มันก็คุณสมบัติของเธอทั้งนั้นแหละ ออกไปจากที่นี่ซะ
บอกแล้วไงว่าไม่มีใครต้อนรับเธอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรชิงชัง
“ฉันจะไป แต่คุณต้องไปกับฉันด้วย”
ภคพรโวยวาย
“หึหึ ฝันไปหรือเปล่า แค่หน้าคุณผมยังไม่อยากจะมองเลย แล้วทำไมผมต้องทำตามคำพุดไร้สาระของคนไร้สาระอย่างคุณด้วย”
ประพนธ์เย้ยหยัน โอบกอดเกตุแก้วไว้แนบแน่นในอ้อมแขน
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับฉัน ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวเดือดร้อนเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้”
ภคพรยิ้มเยาะใส่ประพนธ์อย่างผู้ชนะ
“เธอนี่มัน...”
ประพนธ์อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก เพราะคำขู่ที่ทำให้เขาขยะแขยงภคพรไปมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า
“รู้เอาไว้วะด้วยนะ ว่าต่อให้แลกด้วยชีวิต เพื่อผู้หญิงคนนี้ฉันก็ให้ได้ ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งผู้หญิงคนนี้จำเอาไว้ด้วย”
ประพนธ์ยืนยันเจตนาเดิม หันไปสวมกอดเกตุแก้วแนบแน่นกว่าเดิม
“งั้นก็ไปตายด้วยกันเลยไป”
ภคพรหมดความอดทนเกรี้ยวกราดใส่ทั้งสองคนและผลักพวกเขาเพื่อสั่งสอนแต่เกตุแก้วพลาดท่าพลัดตกระเบียงบ้านลงไป
“ตูม”
ร่างของเกตุแก้วตกลงไปในสระน้ำด้านร่าง ขณะที่ประพนธ์กับภคพรยืนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ยายปิศาจ ฉันเกลียดเธอ”
ประพนธ์ผลักภคพรใส่กระถางต้นไม้เต็มแรงจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ร่างของภคพรล้มลงไปบนกองกระถางต้นไม้อย่างไร้การควบคุม
“ถ้าแฟนฉันเป็นอะไรไปนะ เธอได้ตายสมใจเธอแน่”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร รีบร้อนวิ่งออกจากระเบียงเข้าห้องไป
“โอ๊ยยย”
ภคพรค่อยๆขยับตัว ก่อนจะพบว่ามือตัวเองถูกเศษกระถางบาดจนเป็นแผลลึกเลือดไหลทะลักน่ากลัว
ภคพรมองหาเศษผ้ามาพันมือเธอไว้ด้วยอาการตกตะลึง เธอไม่ได้ต้องการให้เรื่องราวรุนแรงใหญ่ตัวขนาดนี้
เธอแค่ต้องการสั่งสอนประพนธ์เท่านั้นที่กล้ามาล้อเล่นกับเธอ


    ประพนธ์อุ้มร่างของเกตุแก้วที่เปียกโชกและกำลังหอบอย่างหนักเพราะโรคหอบกำเริบขึ้นด้วยความทุลักทุเล
ก่อนจะสวนกลับกันย์ที่กลับเข้าบ้านมาพอดีด้วยความบังเอิญ
“เกิดอะไรขึ้น”
กันย์เบิกตากว้างตกใจ
“ภคพรมาที่นี่ เธอทำร้ายเกตุแก้วครับ”
ประพนธ์รายงาน กันย์หันขวับไปมองหาตัวต้นเหตุ เจอภคพรเดินลงบันไดมาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจไม่มีสลด
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับน้องสาวผม คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
กันย์ตะวาดใส่หน้าภคพร
“พี่กันย์ ยา ยา ยา”
เกตุแก้วดิ้นรน หอบโตโยนอยู่ในอ้อมแขนของประพนธ์
“พี่จะไปเอายามาให้ รอก่อนนะ ดูยายผู้หญิงคนนี้ไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปได้”
กันย์รีบร้อนไปหายา ประพนธ์วางเกตุแก้วลงกับพื้นกอดเธอไว้แนบแน่น แสนรักแสนห่วงใย
ดวงตาก็เฝ้ามองดูภคพรที่ยืนเชิด รอ อย่างไม่กลัวเกรงด้วยความเกลียดชัง

         หลังจากดูแลเกตุแก้วจนปลอดภัย กันต์ก็กลับมาเล่นงานภคพร ความร้ายกาจของเธอทำให้เขาไม่อาจให้ทุกอย่างแค่ผ่านไป
“เลือกเอาว่าจะไปกราบขอโทษน้องสาวผม หรือจะให้ผมทำกับคุณเหมือนกับที่คุณทำกับน้องสาวของผม”
กันย์ยื่นคำขาด มองจ้องภคพรที่ก็มองจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ โดยมีประพนธ์ร่วมอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย
“กราบขอโทษ!! ฝันไปเถอะ นายทำเลวกับน้องสาวฉันเอาไว้ ฉันยังลากนายไปกราบขอโทษเธอไม่ได้เลย
เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเลือก จะบอกอะไรให้รู้เอาไว้นะ แค่เห็นหน้านายฉันก็รู้สึกขยะแขยง อยากจะอ้วก”
ภคพรเย้ยหยันและหันหน้าเดินหนีแต่กันย์ตามไปขวางเอาไว้ ผู้ชายป่าเถื่อนไร้หัวใจอย่างเขาคงไม่สามารถทำอะไรภคพรได้
นอกจากรังแกเธอด้วยความเป็นผู้ชาย
“...”
ภคพรยังคงงงงันกับเหตุการณ์ตรงหน้า กว่าจะได้สติกันย์ก็จับศีรษะเธอไว้มันและบดขยี้ริมฝีปากเธอแบบเอาเป็นเอาตาย
ประพนธ์ยืนมองภาพตรงหน้าตกตะลึง เรื่องราวทุกอย่างมันเริ่มที่จะไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้อีกแล้ว
“ปล่อยฉันนะ”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่เป็นกันย์ที่ยอมปล่อยเธอเอง
“เพี๊ยๆ”
ภคพรตบหน้ากันเต็มแรง ในขณะที่เขาเองก็ตบเธอกลับอย่างไร้ความรู้สึกผิดใดๆ
“รู้เอาไว้ด้วยว่าผมก็ขยะแขยงคุณ”
กันย์พูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะผลักภคพรลงไปในสระน้ำบ้างอย่างเลือดเย็น
“พี่...”
ประพนธ์พยายามจะร้องห้ามแต่ก็สายเกินไปซะแล้ว เขาพยายามจะลงไปช่วยแต่ก็ถูกกันย์ยกมือขึ้นกันเอาไว้
ชายหนุ่มเลือดเย็นมองดูภคพรดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยความสะใจ
“พี่ครับ เดี๋ยวยายนั่นก็ตายหรอก”
ประพนธ์กล่าวด้วยความกังวล
“รอให้ใกล้ตายก่อนแล้วนายค่อยเก็บซากเมียนายออกไปจากที่นี่ และถ้ายายนี่ยังมาวุ่นวายกับเกตุแก้วโดนที่นายปกป้องไม่ได้
พี่ก็จะจัดการผู้หญิงคนนี้ด้วยวิธีของพี่เอง”กันย์ทิ้งท้ายและเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตูม!!”
ประพนธ์โดดลงไปในน้ำและช่วยภคพรขึ้นมานอนหน้าซีดเผือดอย่างหมดสภาพ
“ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน สภาพแบบนี้มันน่าสมเพช”
ประพนธ์ประคองภคพรให้ลุกขึ้น
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรสะบัดมือแต่พลาดท่าทำให้ประพนธ์ตกลงไปในน้ำโดยมีตัวเธอเองที่ตามติดลงไปด้วย
“หยิ่ง ผยอง ร้ายกาจอย่างน่ารังเกียจ คนอย่างเธอมันไม่แปลกหรอกนะที่จะต้องตายอย่างโดดเดี่ยว สมน้ำหน้า”
ประพนธ์พาร่างตัวเองขึ้นจากน้ำและเดินจากไปโดยไม่คิดที่จะหันกลับมาใส่ใจภคพรอีก


    ภคพรไม่กล้ากลับบ้านด้วยสภาพน่าสมเพชแบบนี้ เธอจึงขับรถมาที่บ้านของประพนธ์แทน ความคิดที่จะเล่นงานประพนธ์
ผ่านทางพ่อแม่ของเขาคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา
“เกิดอะไรขึ้นลูก หนูเนย์”
พิภพเอ่ยปากถามร้อนอกร้อนใจเมื่อเห็นลูกสะใภ้เดินเข้ามาด้วยเสื้อผ้าที่เปียกปอน
“ประพนธ์เขาไม่...”
ร่างบางของหญิงสาวหล่นร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับหยดเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากมือของเธอ ชีวิตเธอคงจะสลงบกว่านี้ถ้าเธอยอมเลือกที่จะปล่อยว่างเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่าง


    เช้ามืดวันเดียวกันอาการของเกตุแก้วก็กำเริบขึ้น กันย์คอยดูแลน้องสาวของเขาไม่ยอมห่างและคิดอยู่แต่เพียงในใจว่า
จะตอบแทนความร้ายกาจของภคพรยังไง
“หัวใจของผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาว หัวใจของพี่ก็คือเธอ ในเมื่อหัวใจของพี่ถูกคนพวกนั้นทำร้าย พวกมันก็จะต้องได้รับโทษทัณฑ์
เหมือนกัน”กันย์พูดเบาๆกับตัวเองโดยที่มือข้างหนึ่งก็กุมมือเกตุแก้วเอาไว้โดยไม่ยอมห่างไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว