โปสการ์ดหนึ่งใบ กับความสุข ความทรงจำวัยเด็ก

นั่งไทม์แมชชีน ย้อนสู่ปีค.ศ.1989 ตีเป็นปีไทยก็ พ.ศ.2532(แอบดักแก่นิดส์นุง)
ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กชั้นประถมปลาย
ยุคสมัยที่ยังมีการเล่นจระเข้ รูปลอก และแอบซื้อลูกอมซุปเปอร์เลมอน ข้างโรงเรียน
สมัยที่ผมยังวิ่งเล่นไปมากับเพื่อน ไม่ค่อยรู้ประสา แต่พอรู้หนังสือนะฮัฟ

ครั้นเมื่อโรงเรียนจัดงานวันเด็ก ต่างก็ดีใจกันลิงโลด
ก็ไหนจะได้หยุดเรียน ไหนจะกินฟรี(บ้าง) ออกร้านค้าต่างๆ และการแสดงบนเวทีให้เด็กดูกันอีก
วันนั้นจึงเป็นวันหนึ่งที่ผมมีความสุขตามประสาเด็ก

เวลาล่วงเลยมาหลายสิบปีนัก
อนุสรณ์ที่หลงเหลือเป็นสมบัติส่วนตัว ก็เห็นจะเป็น
"โปสซะก๊าดพ่อหนุ่มเซย่า(โคตรดังสมัยนั้น)พร้อมลายเซ็นต์น้าต๋อย ใบนี้แหละครับ"
ถึงแม้วันนั้นน้าต๋อยจะไม่ได้ลงจากเวที มาเซ็นต์ให้กับมือก็เหอะครับ