สมัยที่ จขกท. เรียนอยู่ที่มหิดลศาลายา ในมหาลัยจะมีน้องหมาเยอะมาก ออกลูกออกหลานมากมาย จขกท.เห็นแม่และน้องหมาประมาณสี่ห้าตัวที่หย่านมแล้ว ก็เล่นกับพวกมัน พี่ภารโรงข้างๆเค้าบอกว่า เอาไปเลี้ยงมั้ย เพราะถ้าไม่มีคนมารับไปเลี้ยง ทางคณะสัตว์แพทย์จะนำมันไปหาบ้าน ถ้าแย่หน่อยไม่รู้จะถูกส่งไปให้เทศบาลรึเปล่า เราเห็นตัวนึงถูกชะตามากเป็นสีขาวหลังอานลักษณะดีตาสวย คุณพ่อคุณแม่เคยบอกว่าเค้าถูกชะตากับหมาสีขาว และสุนัขตัวเก่าของพ่อที่เสียไปเป็นพันธุ์หลังอาน วันนั้นก็เลยตัดสินใจอุ้มเจ้าตัวนี้กลับบ้าน ล่ำลาแม่มันก่อนไป
พอมาถึงบ้าน แม่ก็บ่นใหญ่เลยเพราะที่บ้านมีพุดเดิ้ลอยู่แล้วสองตัว แต่ด้วยความน่ารักของมันทำให้พ่อแม่ใจอ่อน
จขกท. ชอบแอบเอามันมานอนที่ห้องนอนด้วย
ชอบกัดชอบแทะ จขกท.มากค่ะ คงมันเขี้ยว เดินไปก็ตามกัดขาตลอด
สองสามวันต่อมา จขกท.พามันไปให้คุณตาดู เป็นคุณตาแท้ๆที่อาศัยอยู่บ้านข้างๆกับน้าๆ จู่ๆเค้าก็อุบอิบเอาไปเลี้ยงเลย ไม่มีวี่แววว่าจะมาคืน เค้าคงอยากเลี้ยง แม้ว่าคุณตาจะมีสุนัขอยู่แล้วหนึ่งตัว เราก็โอเคไม่ว่าอะไร เพราะลูกสุนัขก็คงทำให้คุณตาคลายเหงาได้บ้าง และที่บ้านมีน้องๆอยู่แล้วสองตัว จะได้มีน้องๆสองตัว ทั้งสองบ้าน
คุณตาตั้งชื่อให้มันว่าเผือกกวน แต่เราชอบเรียกเค้า บ๋าว เพราะเป็นชื่อตัวการ์ตูนหมาญี่ปุ่นที่ชอบทำตัวเอ๋อๆกวนๆ สยบมนุษย์ด้วยความน่ารักค่ะ
วันเวลาผ่านไปมันก็เริ่มโตเป็นหนุ่มน้อย
จนตัวโตขนาดเท่าหมาฝรั่งค่ะ คิดว่าน่าจะมีเชื้อหมาฝรั่ง ทุกครั้งที่เรากลับบ้านมันจะวิ่งมารับ ให้เปิดประตูบ้าน พอเปิดประตู น้องบ๋าว จะกระโดดสองขามากอด สูงเท่า จขกท.เลยค่ะ จขกท.ก็กอดกลับ กอดแบบยืนสองขาแล้ว จขกท.จะจุ๊บจมูกมันแบบนี้ทุกวัน
ปัญหาหลังๆคือ น้องบ๋าว ชอบออกไปหาสาวๆ บางที สองสามวันกลับมาที ชอบไปเล่นซน ว่ายน้ำในคลอง บางทีก็ไปทะเลาะกับแกงค์หมาข้างบ้านค่ะ ต้องไปช่วยแยกมันหลายครั้ง
ตอนเช้าตรู่ประมาณ 7 โมง จขกท.ต้องรีบขึ้นรถไปมหาลัย เพราะมีเรียน 8.15 แล้วมีเช็คชื่อด้วย จขกท.เห็นน้องเดินตัวมอมแมมมาจากบ้านตาค่ะ จขกท.ไม่ได้คิดอะไร คิดว่ามันคงไปเล่นน้ำคลองมาอีก จึงรีบขึ้นรถไปเรียนค่ะ ไม่คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่เห็นน้องเค้าค่ะ
พอเย็นวันนั้น พ่อมาบอกว่าเผือกกวนไปดีแล้วนะ มันโดนแกงค์หมารุมมา โดนกัดเต็มตัวเลย ได้ยินแบบนั้น ช็อคเลยค่ะ
เพราะเมื่อเช้าไม่ได้ยินเสียงหมากัดกันเลย มันคงไปกัดกันไกลมาก ไม่งั้นก็คงเอะใจบ้าง
วันนั้นร้องไห้ฟูมฟาย เพราะผูกพันกับมันมาก และเป็นหมาตัวเดียวที่เคยเก็บมาเลี้ยงเอง
คือเมื่อเช้ามันคงมาลาไม่ก็มาขอความช่วยเหลือ จนทุกวันนี้ก็ยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าเราไม่เก็บมันมาเลี้ยง มันอาจจะไม่ตาย
หรือ ถ้าเช้าวันนั้นเราเอะใจซักนิด เราก็คงช่วยมันทัน ฝังใจจริงๆค่ะ โทษตัวเองจนบัดนี้
อยากฝากไว้เป็นอุทธาหรณ์นะคะ ว่าให้สังเกตสัตว์เลี้ยงให้ดี เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นเราย้อนเวลากลับไปช่วยมันไม่ได้
คุณอาจเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยมันได้ และคนสุดท้ายที่อยากเจอหน้าค่ะ
ขอให้ไปสู่สุขคตินะเผือกกวน รักและระลึกถึงเสมอ แม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม
เรื่องของ เผือกกวน หมารั้วมหิดลที่ถูกเก็บมาเลี้ยง
พอมาถึงบ้าน แม่ก็บ่นใหญ่เลยเพราะที่บ้านมีพุดเดิ้ลอยู่แล้วสองตัว แต่ด้วยความน่ารักของมันทำให้พ่อแม่ใจอ่อน
จขกท. ชอบแอบเอามันมานอนที่ห้องนอนด้วย
ชอบกัดชอบแทะ จขกท.มากค่ะ คงมันเขี้ยว เดินไปก็ตามกัดขาตลอด
สองสามวันต่อมา จขกท.พามันไปให้คุณตาดู เป็นคุณตาแท้ๆที่อาศัยอยู่บ้านข้างๆกับน้าๆ จู่ๆเค้าก็อุบอิบเอาไปเลี้ยงเลย ไม่มีวี่แววว่าจะมาคืน เค้าคงอยากเลี้ยง แม้ว่าคุณตาจะมีสุนัขอยู่แล้วหนึ่งตัว เราก็โอเคไม่ว่าอะไร เพราะลูกสุนัขก็คงทำให้คุณตาคลายเหงาได้บ้าง และที่บ้านมีน้องๆอยู่แล้วสองตัว จะได้มีน้องๆสองตัว ทั้งสองบ้าน
คุณตาตั้งชื่อให้มันว่าเผือกกวน แต่เราชอบเรียกเค้า บ๋าว เพราะเป็นชื่อตัวการ์ตูนหมาญี่ปุ่นที่ชอบทำตัวเอ๋อๆกวนๆ สยบมนุษย์ด้วยความน่ารักค่ะ
วันเวลาผ่านไปมันก็เริ่มโตเป็นหนุ่มน้อย
จนตัวโตขนาดเท่าหมาฝรั่งค่ะ คิดว่าน่าจะมีเชื้อหมาฝรั่ง ทุกครั้งที่เรากลับบ้านมันจะวิ่งมารับ ให้เปิดประตูบ้าน พอเปิดประตู น้องบ๋าว จะกระโดดสองขามากอด สูงเท่า จขกท.เลยค่ะ จขกท.ก็กอดกลับ กอดแบบยืนสองขาแล้ว จขกท.จะจุ๊บจมูกมันแบบนี้ทุกวัน
ปัญหาหลังๆคือ น้องบ๋าว ชอบออกไปหาสาวๆ บางที สองสามวันกลับมาที ชอบไปเล่นซน ว่ายน้ำในคลอง บางทีก็ไปทะเลาะกับแกงค์หมาข้างบ้านค่ะ ต้องไปช่วยแยกมันหลายครั้ง
ตอนเช้าตรู่ประมาณ 7 โมง จขกท.ต้องรีบขึ้นรถไปมหาลัย เพราะมีเรียน 8.15 แล้วมีเช็คชื่อด้วย จขกท.เห็นน้องเดินตัวมอมแมมมาจากบ้านตาค่ะ จขกท.ไม่ได้คิดอะไร คิดว่ามันคงไปเล่นน้ำคลองมาอีก จึงรีบขึ้นรถไปเรียนค่ะ ไม่คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่เห็นน้องเค้าค่ะ
พอเย็นวันนั้น พ่อมาบอกว่าเผือกกวนไปดีแล้วนะ มันโดนแกงค์หมารุมมา โดนกัดเต็มตัวเลย ได้ยินแบบนั้น ช็อคเลยค่ะ
เพราะเมื่อเช้าไม่ได้ยินเสียงหมากัดกันเลย มันคงไปกัดกันไกลมาก ไม่งั้นก็คงเอะใจบ้าง
วันนั้นร้องไห้ฟูมฟาย เพราะผูกพันกับมันมาก และเป็นหมาตัวเดียวที่เคยเก็บมาเลี้ยงเอง
คือเมื่อเช้ามันคงมาลาไม่ก็มาขอความช่วยเหลือ จนทุกวันนี้ก็ยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าเราไม่เก็บมันมาเลี้ยง มันอาจจะไม่ตาย
หรือ ถ้าเช้าวันนั้นเราเอะใจซักนิด เราก็คงช่วยมันทัน ฝังใจจริงๆค่ะ โทษตัวเองจนบัดนี้
อยากฝากไว้เป็นอุทธาหรณ์นะคะ ว่าให้สังเกตสัตว์เลี้ยงให้ดี เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นเราย้อนเวลากลับไปช่วยมันไม่ได้
คุณอาจเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยมันได้ และคนสุดท้ายที่อยากเจอหน้าค่ะ
ขอให้ไปสู่สุขคตินะเผือกกวน รักและระลึกถึงเสมอ แม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม