จขกท อายุ 21 กำลังจะขึ้นปีสี่ เรียนอักษรฯ ค่ะ เรียนในระดับปานกลาง
เดิมโลกของจขกท สวยงามมาก อยากเรียนจบไวๆ อยากทำงาน อยากหาเงินเอง
ยิ่งช่วงแรกที่หาเงินเองได้ ภูมิใจในตัวเองมาก และชอปปิงเก่งตามเงินที่หาเก่งด้วยค่ะ
แต่พอขายของที่เป็นรายได้เสริมเดือนละหมื่นนี่มาครบปี เริ่มไม่ขายดีแบบช่วงแรก เหลือเดือนละห้าพันบ้าง หกพันบ้าง
หนูจิตตกเลยค่ะ เครียด แต่ก็เป็นบทเรียนให้รู้ว่าเงินเริ่มหายาก เราก็ใช้จ่ายยากเช่นกัน
ตอนนี้คิดแต่จะทำไงให้เก็บเงินเพิ่มได้ จขกท มีเงินเก็บจากรายได้เสริมที่ทำมาปีนึง 75000 เองค่ะ
ซึ่งถ้าไม่หลงระเริงไปกับการหาเงินเองและชอปปิงเก่ง หรือไปทำเลเซอร์ คงมีเก็บเยอะกว่านี้
หนูควรจะเอาเงินไปลงทุนทำอะไรให้งอกเงยดีคะ
ที่สำคัญพอปิดเทอมนี้ หนูรู้สึกว่าโลกมันไม่สวยงามและไม่น่าอยู่อย่างที่คิด
จขกท ไปฝึกงานที่สายการบินชื่อดัง ตอนเข้าไปฝึกภูมิใจมาก เพราะต้องไปสอบแข่งเข้าไป ทั้งสัมภาษณ์และข้อเขียน
แต่พอไปทำได้สัปดาห์เดียว ไม่อยากไปเลย ไม่อยากโต ไม่อยากทำงาน
เพราะรู้สึกว่าชีวิตการทำงาน มันไม่สนุกแบบที่คิด ...
หนูโดนด่า ในเรื่องที่หนูมั่นใจว่าไม่ผิด แต่เป็นเด็กฝึกงาน เถียงไม่ได้
และเห็นพี่ๆที่ทำงานเขาก็นินทาเพื่อนร่วมงานกันสนุกปาก แต่พอต่อหน้าคนที่เขานินทา ก็คุยกันดี๊ดี
เราเป็นเด็กฝึกงานงี้เห็นหมดเลยค่ะ คิดในใจว่าเราโตมาจะต้องเจอแบบนี้ใช่ไหม
กลับมาบอกพ่อแม่ ท่านก็บอกว่า สังคมมันก็แบบนี้แหละ ใส่หน้ากากหากันทั้งนั้น
และถ้าเราโดนด่าต้องอดทน แม่บอกว่าเด็กสมัยนี้โดนด่านิดเดียวก็ไม่รู้จักอดทน -.-
จขกท แค่อยากมาระบายว่า ตอนนี้ฝันดับค่ะ
การทำงานสายการบินเป็นสิ่งที่จขกท ใฝ่ฝันมาตลอด แต่พอไปทำจริง ไปโดนด่า ไปเห็นสังคมแบบนั้น เราไม่อยากทำเลยค่ะ
ต่อให้รักงานแค่ไหน แต่ถ้าต้องมาเจอเพื่อนร่วมงานแบบนี้ หนูจะมีความสุขในการทำงานได้อย่างไร
เรารู้สึกเวิ้งว้างบอกไม่ถูก อีกปีเดียวก็จบแล้ว อนาคตจะทำอาชีพอะไรยังไม่รู้เลยค่ะ
เหมือนเรามีปมในใจด้วยว่าเพื่อนที่เขาเรียนเก่งมากๆ เขาเหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ อนาคตเขาดีแน่ๆ เพราะเขารักในสิ่งที่เขาเรียน
แต่เราเรียนไปแบบท่องๆๆ สอบเสร็จก็เสร็จ ไม่มีใจรักขนาดมานั่งฝึกทักษะฟัง พูด อ่าน เขียน เอง
ถ้าเราคิดอยากเป็นล่าม เป็นนักแปล เราก็ไม่มั่นใจในความสามารถตัวเองเลยว่าเขาจะรับเราทำงานเหรอ เราไม่ใช่คนเก่ง
ผู้ที่มาอ่านกระทู้อาจบอกเราว่าแล้วทำไมไม่พัฒนาตัวเองให้เก่งล่ะ ... เราก็บอกได้แค่ว่า เราไม่ได้รักในสิ่งที่เรียนจริงๆค่ะ
เรายังหาตัวเองไม่เจอว่าชอบทำอะไร เลือกเรียนอักษรเพราะหัวท่องจำดี และเห็นว่าเป็นภาษา ยังไงก็มีประโยชน์ แต่พอมาเรียนจริง โดนเพื่อนที่เก่งๆและข้อสอบกดดันให้เราอ่านเยอะๆ ท่องหนักๆ ทีนี้พอเหลือเวลาว่าง เราขออยู่เฉยๆเลยค่ะ เหมือนต่อต้านการอ่านเองเลย
เดิมเคยคิดว่างานสายการบินนี่แหละ เราอยากทำ เป็นเป้าหมายของเรา แต่พอไปทำจริง เราปรับตัวกับสังคมไม่ได้อีก เศร้าค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
จขกท ขอระบาย เพราะคิดว่าปัญหาคงเกิดจากเราไม่ยอมปรับตัวให้รู้จักโตสักที
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจนะคะ
และเป็นกำลังใจให้คนที่ประสบปัญหาเดียวกับเราอยุ่เช่นกันค่ะ : )
ขอพื้นที่มาระบายความในใจของวัยรุ่นที่ไม่อยากเป็นผู้ใหญ่ทีค่ะ T^T
เดิมโลกของจขกท สวยงามมาก อยากเรียนจบไวๆ อยากทำงาน อยากหาเงินเอง
ยิ่งช่วงแรกที่หาเงินเองได้ ภูมิใจในตัวเองมาก และชอปปิงเก่งตามเงินที่หาเก่งด้วยค่ะ
แต่พอขายของที่เป็นรายได้เสริมเดือนละหมื่นนี่มาครบปี เริ่มไม่ขายดีแบบช่วงแรก เหลือเดือนละห้าพันบ้าง หกพันบ้าง
หนูจิตตกเลยค่ะ เครียด แต่ก็เป็นบทเรียนให้รู้ว่าเงินเริ่มหายาก เราก็ใช้จ่ายยากเช่นกัน
ตอนนี้คิดแต่จะทำไงให้เก็บเงินเพิ่มได้ จขกท มีเงินเก็บจากรายได้เสริมที่ทำมาปีนึง 75000 เองค่ะ
ซึ่งถ้าไม่หลงระเริงไปกับการหาเงินเองและชอปปิงเก่ง หรือไปทำเลเซอร์ คงมีเก็บเยอะกว่านี้
หนูควรจะเอาเงินไปลงทุนทำอะไรให้งอกเงยดีคะ
ที่สำคัญพอปิดเทอมนี้ หนูรู้สึกว่าโลกมันไม่สวยงามและไม่น่าอยู่อย่างที่คิด
จขกท ไปฝึกงานที่สายการบินชื่อดัง ตอนเข้าไปฝึกภูมิใจมาก เพราะต้องไปสอบแข่งเข้าไป ทั้งสัมภาษณ์และข้อเขียน
แต่พอไปทำได้สัปดาห์เดียว ไม่อยากไปเลย ไม่อยากโต ไม่อยากทำงาน
เพราะรู้สึกว่าชีวิตการทำงาน มันไม่สนุกแบบที่คิด ...
หนูโดนด่า ในเรื่องที่หนูมั่นใจว่าไม่ผิด แต่เป็นเด็กฝึกงาน เถียงไม่ได้
และเห็นพี่ๆที่ทำงานเขาก็นินทาเพื่อนร่วมงานกันสนุกปาก แต่พอต่อหน้าคนที่เขานินทา ก็คุยกันดี๊ดี
เราเป็นเด็กฝึกงานงี้เห็นหมดเลยค่ะ คิดในใจว่าเราโตมาจะต้องเจอแบบนี้ใช่ไหม
กลับมาบอกพ่อแม่ ท่านก็บอกว่า สังคมมันก็แบบนี้แหละ ใส่หน้ากากหากันทั้งนั้น
และถ้าเราโดนด่าต้องอดทน แม่บอกว่าเด็กสมัยนี้โดนด่านิดเดียวก็ไม่รู้จักอดทน -.-
จขกท แค่อยากมาระบายว่า ตอนนี้ฝันดับค่ะ
การทำงานสายการบินเป็นสิ่งที่จขกท ใฝ่ฝันมาตลอด แต่พอไปทำจริง ไปโดนด่า ไปเห็นสังคมแบบนั้น เราไม่อยากทำเลยค่ะ
ต่อให้รักงานแค่ไหน แต่ถ้าต้องมาเจอเพื่อนร่วมงานแบบนี้ หนูจะมีความสุขในการทำงานได้อย่างไร
เรารู้สึกเวิ้งว้างบอกไม่ถูก อีกปีเดียวก็จบแล้ว อนาคตจะทำอาชีพอะไรยังไม่รู้เลยค่ะ
เหมือนเรามีปมในใจด้วยว่าเพื่อนที่เขาเรียนเก่งมากๆ เขาเหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ อนาคตเขาดีแน่ๆ เพราะเขารักในสิ่งที่เขาเรียน
แต่เราเรียนไปแบบท่องๆๆ สอบเสร็จก็เสร็จ ไม่มีใจรักขนาดมานั่งฝึกทักษะฟัง พูด อ่าน เขียน เอง
ถ้าเราคิดอยากเป็นล่าม เป็นนักแปล เราก็ไม่มั่นใจในความสามารถตัวเองเลยว่าเขาจะรับเราทำงานเหรอ เราไม่ใช่คนเก่ง
ผู้ที่มาอ่านกระทู้อาจบอกเราว่าแล้วทำไมไม่พัฒนาตัวเองให้เก่งล่ะ ... เราก็บอกได้แค่ว่า เราไม่ได้รักในสิ่งที่เรียนจริงๆค่ะ
เรายังหาตัวเองไม่เจอว่าชอบทำอะไร เลือกเรียนอักษรเพราะหัวท่องจำดี และเห็นว่าเป็นภาษา ยังไงก็มีประโยชน์ แต่พอมาเรียนจริง โดนเพื่อนที่เก่งๆและข้อสอบกดดันให้เราอ่านเยอะๆ ท่องหนักๆ ทีนี้พอเหลือเวลาว่าง เราขออยู่เฉยๆเลยค่ะ เหมือนต่อต้านการอ่านเองเลย
เดิมเคยคิดว่างานสายการบินนี่แหละ เราอยากทำ เป็นเป้าหมายของเรา แต่พอไปทำจริง เราปรับตัวกับสังคมไม่ได้อีก เศร้าค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
จขกท ขอระบาย เพราะคิดว่าปัญหาคงเกิดจากเราไม่ยอมปรับตัวให้รู้จักโตสักที
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจนะคะ
และเป็นกำลังใจให้คนที่ประสบปัญหาเดียวกับเราอยุ่เช่นกันค่ะ : )