แนะนำตัวก่อนนะคะ "เงาที่หายไป" ค่ะ ชื่อเล่นจริงๆ >> ออมค่ะ
เป็นมือใหม่อยากเขียนค่ะ อยากฝากให้เพื่อนๆ พี่ๆ ช่วยติชม ให้คำแนะนำน้องใหม่คนนี้ด้วยนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งจบค่ะ เพราะเป็นเรื่องสั้น ส่วนนิยายยังดองไว้อีก 2 เรื่องค่ะ
เรื่องนี้เขียนจากจินตนาการเบสออนเรื่องจริงหน่อยๆ ค่ะ ฝากด้วยนะคะ
‘เมื่อไรแกจะแต่งงานกับภพสักทีอะอร พวกเราอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาวจะแย่แล้ว’
‘เนี่ยจะได้เตรียมตัดชุดรอ’
‘แกบอกล่วงหน้า 3 เดือนนะอร ไม่งั้นฉันลดความอ้วนไม่ทัน’
สารพัดสารเพข้อความที่ส่งเข้ามาหาฉันทุกครั้งที่มีคนโพสเรื่องแต่งงานในกรุ๊ปไลน์
ของเพื่อนกลุ่มมัธยมทำเอาฉันต้องเก็บมาคิดทุกครั้งไป แต่ก็ไม่แปลกที่เพื่อนๆ พยายามจะถามฉัน
ทุกครั้งว่าเมื่อไรจะแต่งงานกับภพหรือภาคภูมิแฟนของฉัน ก็เพราะเราคบกันมาได้ 11 ปีแล้วนะสิ
ที่สำคัญปีหน้าฉันจะอายุเต็ม 30 ปีแล้ว สำหรับผู้หญิงนี่มันเกินอายุที่สมควรจะมีครอบครัวได้แล้ว
คิดดู...กว่าจะแต่งงาน กว่าจะมีลูก นอกจากฉันจะแก่เกินไปที่จะมีลูก ลูกที่เกิดมาอาจจะเอ๋อก็ได้นะ
น่ากลุ้มชะมัด!!!
เพื่อนๆ ของเราทุกคนคอยลุ้นให้เราแต่งงานกันมาตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรี ตอนนั้นเรารู้ตัวเองว่า
ยังไม่พร้อมเพราะอยากมีหลักมีฐานที่มั่นคงก่อนที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน แต่นี่มันนานเกินไปแล้ว!!
ตอนนี้ฉันจบปริญญาโทพร้อมกับทำงานในองค์กรเอกชน เงินเดือนรึก็มากพอถ้าใช้อย่างประหยัด
ซึ่งฉันก็ไม่ได้เป็นคนฟุ่มเฟือยอะไร ข้าวก็ทานง่ายๆ ของใช้ก็ไม่ต้องแบรนด์เนม ของธรรมดาที่มีคุณภาพ
ก็ใช่ว่าจะต้องราคาแพงเสมอไป ฉันน่ะประหยัดอะไรได้ก็ประหยัด ส่วนภพก็ออกมาทำงานอิสระหลังจาก
ทำงานประจำอยู่กว่า 5 ปี เขาคิดว่าอยากหารายได้และมีเวลามากกว่าการเป็นลูกจ้างประจำ ซึ่งเขาก็ทำได้ดี
เงินเก็บเขามากกว่าฉันเสียอีก ก็ใช่ว่าจะแอบดูอะไรหรอกนะ แต่เขาเล่นวางสมุดบัญชีเอาไว้กลางห้องส่วนตัว
ในคอนโดฯเขาประจำ ฉันก็เห็นหมดน่ะสิ
และในเมื่อเราต่างก็พร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่กันแล้ว ทำไมภพถึงไม่ขอฉันแต่งงานสักที เอ๊ะหรือว่าเขาไม่อยากแต่งงาน
เขาไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับฉัน ไม่นะ ไม่ ม่ายยยยยยยยย เขาคงไม่เสียเวลาคบกับฉันมาเป็นสิบปีเพื่อจะเลิกกัน
ตอนฉันจะอายุ 30 หรอกนะ ไม่งั้นฉันขึ้นคานแน่ แต่จะให้ฉันไปขอเขาแต่งงานมันก็ไม่ใช่เรื่อง จริงไหม??
ฉันออกจะเรียบร้อยเป็นกุลสตรีขนาดนี้
ล่าสุดเพื่อนสมัยมัธยมกำลังจะแต่งงานอีกคนหนึ่งแล้ว นับไปนับมานี่เป็นคู่ที่ 15 ของรุ่นแล้วนะ
แล้วรุ่นของฉันน่ะมีนักเรียนอยู่ 256 คน เป็นโรงเรียนใหญ่ที่มีจำนวนนักเรียนน้อยสมกับการเป็นโรงเรียนเอกชน
ที่แพงหูฉี่และเน้นคุณภาพมากทีเดียว แล้ว 14 คู่ที่แต่งงานไปแล้วก็มีลูกกันเกือบหมดแล้วด้วย
แต่ในจำนวน 14 คู่นั่นน่ะ ไม่มีใครที่คบกันมานานเหมือนคู่ของฉันกับภพสักคู่เดียว ส่วนใหญ่จะเจอกันใน
มหาวิทยาลัยหรือที่ทำงานทั้งนั้น แต่ฉันสิคบกับภพมาตั้งแต่มัธยม จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว
เราเป็นแฟนกันตอนงานปัจฉิมนิเทศตอนม. 6 ต่างหาก เมื่อนึกย้อนไปฉันก็ออกจะขัดเขินไม่น้อยทีเดียว
เรื่องมันเริ่มมานานแล้วล่ะตั้งแต่ม. 4 โน่น...
[เรื่องสั้น] ความหวัง...การแต่งงาน
เป็นมือใหม่อยากเขียนค่ะ อยากฝากให้เพื่อนๆ พี่ๆ ช่วยติชม ให้คำแนะนำน้องใหม่คนนี้ด้วยนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งจบค่ะ เพราะเป็นเรื่องสั้น ส่วนนิยายยังดองไว้อีก 2 เรื่องค่ะ
เรื่องนี้เขียนจากจินตนาการเบสออนเรื่องจริงหน่อยๆ ค่ะ ฝากด้วยนะคะ
‘เมื่อไรแกจะแต่งงานกับภพสักทีอะอร พวกเราอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาวจะแย่แล้ว’
‘เนี่ยจะได้เตรียมตัดชุดรอ’
‘แกบอกล่วงหน้า 3 เดือนนะอร ไม่งั้นฉันลดความอ้วนไม่ทัน’
สารพัดสารเพข้อความที่ส่งเข้ามาหาฉันทุกครั้งที่มีคนโพสเรื่องแต่งงานในกรุ๊ปไลน์
ของเพื่อนกลุ่มมัธยมทำเอาฉันต้องเก็บมาคิดทุกครั้งไป แต่ก็ไม่แปลกที่เพื่อนๆ พยายามจะถามฉัน
ทุกครั้งว่าเมื่อไรจะแต่งงานกับภพหรือภาคภูมิแฟนของฉัน ก็เพราะเราคบกันมาได้ 11 ปีแล้วนะสิ
ที่สำคัญปีหน้าฉันจะอายุเต็ม 30 ปีแล้ว สำหรับผู้หญิงนี่มันเกินอายุที่สมควรจะมีครอบครัวได้แล้ว
คิดดู...กว่าจะแต่งงาน กว่าจะมีลูก นอกจากฉันจะแก่เกินไปที่จะมีลูก ลูกที่เกิดมาอาจจะเอ๋อก็ได้นะ
น่ากลุ้มชะมัด!!!
เพื่อนๆ ของเราทุกคนคอยลุ้นให้เราแต่งงานกันมาตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรี ตอนนั้นเรารู้ตัวเองว่า
ยังไม่พร้อมเพราะอยากมีหลักมีฐานที่มั่นคงก่อนที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน แต่นี่มันนานเกินไปแล้ว!!
ตอนนี้ฉันจบปริญญาโทพร้อมกับทำงานในองค์กรเอกชน เงินเดือนรึก็มากพอถ้าใช้อย่างประหยัด
ซึ่งฉันก็ไม่ได้เป็นคนฟุ่มเฟือยอะไร ข้าวก็ทานง่ายๆ ของใช้ก็ไม่ต้องแบรนด์เนม ของธรรมดาที่มีคุณภาพ
ก็ใช่ว่าจะต้องราคาแพงเสมอไป ฉันน่ะประหยัดอะไรได้ก็ประหยัด ส่วนภพก็ออกมาทำงานอิสระหลังจาก
ทำงานประจำอยู่กว่า 5 ปี เขาคิดว่าอยากหารายได้และมีเวลามากกว่าการเป็นลูกจ้างประจำ ซึ่งเขาก็ทำได้ดี
เงินเก็บเขามากกว่าฉันเสียอีก ก็ใช่ว่าจะแอบดูอะไรหรอกนะ แต่เขาเล่นวางสมุดบัญชีเอาไว้กลางห้องส่วนตัว
ในคอนโดฯเขาประจำ ฉันก็เห็นหมดน่ะสิ
และในเมื่อเราต่างก็พร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่กันแล้ว ทำไมภพถึงไม่ขอฉันแต่งงานสักที เอ๊ะหรือว่าเขาไม่อยากแต่งงาน
เขาไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับฉัน ไม่นะ ไม่ ม่ายยยยยยยยย เขาคงไม่เสียเวลาคบกับฉันมาเป็นสิบปีเพื่อจะเลิกกัน
ตอนฉันจะอายุ 30 หรอกนะ ไม่งั้นฉันขึ้นคานแน่ แต่จะให้ฉันไปขอเขาแต่งงานมันก็ไม่ใช่เรื่อง จริงไหม??
ฉันออกจะเรียบร้อยเป็นกุลสตรีขนาดนี้
ล่าสุดเพื่อนสมัยมัธยมกำลังจะแต่งงานอีกคนหนึ่งแล้ว นับไปนับมานี่เป็นคู่ที่ 15 ของรุ่นแล้วนะ
แล้วรุ่นของฉันน่ะมีนักเรียนอยู่ 256 คน เป็นโรงเรียนใหญ่ที่มีจำนวนนักเรียนน้อยสมกับการเป็นโรงเรียนเอกชน
ที่แพงหูฉี่และเน้นคุณภาพมากทีเดียว แล้ว 14 คู่ที่แต่งงานไปแล้วก็มีลูกกันเกือบหมดแล้วด้วย
แต่ในจำนวน 14 คู่นั่นน่ะ ไม่มีใครที่คบกันมานานเหมือนคู่ของฉันกับภพสักคู่เดียว ส่วนใหญ่จะเจอกันใน
มหาวิทยาลัยหรือที่ทำงานทั้งนั้น แต่ฉันสิคบกับภพมาตั้งแต่มัธยม จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว
เราเป็นแฟนกันตอนงานปัจฉิมนิเทศตอนม. 6 ต่างหาก เมื่อนึกย้อนไปฉันก็ออกจะขัดเขินไม่น้อยทีเดียว
เรื่องมันเริ่มมานานแล้วล่ะตั้งแต่ม. 4 โน่น...