กลัวแมลงสาบมาก ตั้งแต่เล็กจนโต กลัวจนร้องไห้ผิดหรอค่ะ?

ไม่แปลกหรอกค่ะ มันคือ สิ่งที่กลัวฝังใจเรา

ของคุณกลัวสัตว์ ตัวเป็นๆ ของเราไม่ยิ่งโรคจิตกว่าเหรอคะ

เรากลัวภาพ หรือ อะไรที่ตามที่อยู่รวมกันเป็น จุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จุดเยอะๆ อะค่ะ

พิมพ์ไปนึกภาพไป ยังขนลุกเลยค่ะ ของเราเกิดจากตอนป.๒ เพื่อนผู้ชายคนนึง เค้าเป็นอะไรก็ไม่รู้
(จำไม่ได้แล้วอะค่ะ)

รู้สึกว่าจะเป็นฝี (มั้ง) แล้วคนสมัยก่อน อาม่าเค้าก็เอายาจีนดำๆ มาโปะไว้บนแขนของเพื่อนคนนั้น

ในก้อนดำๆ มันก็มีเม็ดๆๆๆๆๆ สีน้ำตาลเล็กๆ ฝังอยู่เต็มไปหมด เหมือนเม็ดฝรั่ง

เราก็นั่งเรียนไป นั่งมองก้อนดำๆ ของเพื่อนไป (จำได้เลยว่า ชื่อ ธเนศ แค้นเค้ามาจนทุกวันนี้อะค่ะ)

มองๆๆๆๆ ไป ก็เริ่มจะจิตตก เริ่มแหยงๆ อิตาธเนศก็หันมาเจอเรา ว่าเรามองก้อนดำๆ อยู่ เค้าก็ตวัดแขนเค้าใส่หน้าเรา แต่ไม่โดนนะคะ

เราก็กลัว ขนหัวลุก (พิมพ์ไป ขนหัวยังลุกอยู่เลยค่ะ) วิ่งหนี ทีนี้ ธเนศก็วิ่งไล่ เอาแขนข้างนั้นอะ วิ่งไล่เรา เหมือนจะให้ก้อนดำๆ โดนเราให้ได้อะค่ะ

เราก็วิ่งหนีไป ร้องไห้ไป จนตอนหลัง ขาไม่มีแรง นั่งร้องไห้มันตรงนั้นเลยอะค่ะ

ตั้งแต่นั้นมา เราก็กลัวทุกอย่างที่เป็นจุดๆๆๆๆๆๆ รวมกันเยอะๆ ค่ะ เห็นแล้วแขนขาไม่มีแรง ขนแขน ขนหัวลุกไปหมดเลยค่ะ

มองๆ ไป อาเจียนได้เลยนะคะ


นายธเนศ ถ้านายได้บังเอิญเข้ามาอ่าน และคุ้นๆ กับเหตุการณ์นี้ ชั้นอยากบอกนายว่า นายมันแย่มาก!!!!


เนี่ย คือ ตัวอย่างที่เราแสนกลัว (อุตส่าห์ใจกล้าไปหามาเลยนะคะ) แบบนี้ เรายิ่งประหลาดกว่ามั๊ยล่ะคะ อย่าคิดมากเลยนะคะ



Copy -> Paste ไป ขนลุกไป T.T