ต่อจากกระทู้เดิม
http://pantip.com/topic/30456161 ขออภัยน่ะคะเราใส่ลิ้งไม่เป็น ^^"
เมื่อวานนี้ 14/5/13
มาชิจากไปอย่างสงบที่บ้านของเราตอน 6 โมงกว่าๆ ตอนนั้นเรายังนั่งปั่นงานหูตูบ คุณแม่ต้องไปงานศพของพ่อเพื่อนที่ทำงาน ** ซึ่งเราทั้งคู่ ยังไม่ทราบเรื่อง จนเดินทางใกล้จะถึงบ้าน (4 ทุ่มกว่าๆ) อีก 3 ป้ายรถเมลล์ แม่โทรมาหา บอกว่า "น้องไปแล้วน่ะ พ่อโทมาบอกแม่เมื่อกี้เอง"
.............. ในสมองเราเกิดความเงียบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
แม่พูดสายกับเรา " กลับบ้านไปดูน้องน่ะ แม่ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ไม่เป็นไรน่ะลูก"
เราได้แต่ "ค่ะแม่"
ก้าวแรกที่เข้ามาถึงบ้าน คุณพ่อตาแดงๆ แล้วบอกกับเราว่า
"พ่ออาบน้ำเช็ดตัวให้น้องแล้วน่ะ"
"ตอนนี้น้องหลับตาแล้ว"
เราคิดไว้น่ะว่าไม่ร้องให้แล้ว ทำใจได้แล้ว แต่พอเข้าไปใกล้ๆ คือ ... น้ำตามีเท่าไหร่มันไหลออกมาหมดเลย
มาชิรอพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆเหรอ เมื่อเช้าพี่ยังป้อนอาหารเสริม เช็ดอึให้ ยังเอาพาดไหลบอกรักกันอยู่เลย นู๋ไปแล้วจริงๆเหรอ
ถ้าจะบอกว่าหัวใจสลายแบบที่ใครๆบอก เราเป็นแบบนั้นจริงๆ ในเวลานั้นแม่กลับมาถึงบ้านจัดแจงเก็บของทุกอย่างของน้อง ห่อผ้าน้องเอาไว้
แม่บอกกับเราว่า คุณหมอที่รพ.ต้องการศึกษาน้อง แม่อยากให้น้องเป็นอาจารย์ใหญ่จะได้ต่อชีวิตกระต่ายตัวอื่นๆต่อไป
เราเห็นด้วยกับแม่และพ่อ จึงเดินทางไปรพ. ทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด ตอนนี้หมอรับศพน้องไปเราทำใจไม่ได้จริงๆ T^T
จบแล้วเหรอ เรื่องราวที่อบอุ่นตลอด 8 ปี จบแล้วจริงๆเหรอ?
ตอนนี้ที่บ้านไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างเงียบสงัดๆ มุมบ้านของมาชิว่างเปล่าตอนกลางคืนก็ไม่ได้เดินชนบ้านของมาชิแล้ว ไม่มีอาหารไม่มีขนมไม่มีเสียงชามกระเบื้องโครมครามฝีมือมาชิอีกต่อไป
หลับให้สบายน่ะมาชิ นู๋ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานกับสิ่งที่ต้องเจออีกต่อไป ขอให้ได้เกิดในภพภูมิที่ดีมีแต่ความสุข
พี่และครอบครัวจะไม่ลืมมาชิเลย รักมาชิและรักตลอดไป
จากครอบครัวเล็กๆที่รักกระต่ายตัวนึง
16/5/13
วันนี้ได้ฟังเพลงๆนึง ทำให้เรารู้สึกรักเขามากเพลงนี้มันคือเรา คือครอบครัวเรา
ตอนนี้ เป็นห่วงความรู้สึกของพ่อกับแม่ ท่านไม่ร้องให้ ให้เราเห็น แต่เรารู้เลยว่าทั้งสองคนผูกพันแค่ไหน พ่อจะเป็นคนที่อยู่กับมาชิตลอดในวันที่เรากับแม่ไปทำงานข้างนอก กลับมาแม่จะนอนกับมาชิตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มป่วยเมื่อ 1 ปีก่อน เราช่วยกันดูแลโดยไม่บ่นเลย เวลาเห็นเขาแข็งแรงที่บ้านก็จะหัวเราะ เป็นเวลาที่มีความสุขจริงๆ
หลังจากน้องไปแล้วท่านได้แต่พูดถึงเรื่องราวเก่าๆเรื่องราวที่มีแต่ความสุข แต่น้ำเสียงเหมือนจะร้องให้ทุกที
ทุกเช้ามาชิจะวิ่งมาหาพ่อกับแม่ เพื่อจะให้ลูบหัวให้ พอเราตื่นมาชิก็จะวิ่งมาหา เบียดก้นน้อยๆให้เราลูบหัวให้เหมือนกัน .... ต่อจากนี้ ไม่มีอีกแล้ว
หลับให้สบายน่ะค่ะ คุณปู่มาชิ T^T เขาไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้วค่ะ
เมื่อวานนี้ 14/5/13
มาชิจากไปอย่างสงบที่บ้านของเราตอน 6 โมงกว่าๆ ตอนนั้นเรายังนั่งปั่นงานหูตูบ คุณแม่ต้องไปงานศพของพ่อเพื่อนที่ทำงาน ** ซึ่งเราทั้งคู่ ยังไม่ทราบเรื่อง จนเดินทางใกล้จะถึงบ้าน (4 ทุ่มกว่าๆ) อีก 3 ป้ายรถเมลล์ แม่โทรมาหา บอกว่า "น้องไปแล้วน่ะ พ่อโทมาบอกแม่เมื่อกี้เอง"
.............. ในสมองเราเกิดความเงียบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
แม่พูดสายกับเรา " กลับบ้านไปดูน้องน่ะ แม่ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ไม่เป็นไรน่ะลูก"
เราได้แต่ "ค่ะแม่"
ก้าวแรกที่เข้ามาถึงบ้าน คุณพ่อตาแดงๆ แล้วบอกกับเราว่า
"พ่ออาบน้ำเช็ดตัวให้น้องแล้วน่ะ"
"ตอนนี้น้องหลับตาแล้ว"
เราคิดไว้น่ะว่าไม่ร้องให้แล้ว ทำใจได้แล้ว แต่พอเข้าไปใกล้ๆ คือ ... น้ำตามีเท่าไหร่มันไหลออกมาหมดเลย
มาชิรอพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆเหรอ เมื่อเช้าพี่ยังป้อนอาหารเสริม เช็ดอึให้ ยังเอาพาดไหลบอกรักกันอยู่เลย นู๋ไปแล้วจริงๆเหรอ
ถ้าจะบอกว่าหัวใจสลายแบบที่ใครๆบอก เราเป็นแบบนั้นจริงๆ ในเวลานั้นแม่กลับมาถึงบ้านจัดแจงเก็บของทุกอย่างของน้อง ห่อผ้าน้องเอาไว้
แม่บอกกับเราว่า คุณหมอที่รพ.ต้องการศึกษาน้อง แม่อยากให้น้องเป็นอาจารย์ใหญ่จะได้ต่อชีวิตกระต่ายตัวอื่นๆต่อไป
เราเห็นด้วยกับแม่และพ่อ จึงเดินทางไปรพ. ทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด ตอนนี้หมอรับศพน้องไปเราทำใจไม่ได้จริงๆ T^T
จบแล้วเหรอ เรื่องราวที่อบอุ่นตลอด 8 ปี จบแล้วจริงๆเหรอ?
ตอนนี้ที่บ้านไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างเงียบสงัดๆ มุมบ้านของมาชิว่างเปล่าตอนกลางคืนก็ไม่ได้เดินชนบ้านของมาชิแล้ว ไม่มีอาหารไม่มีขนมไม่มีเสียงชามกระเบื้องโครมครามฝีมือมาชิอีกต่อไป
หลับให้สบายน่ะมาชิ นู๋ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานกับสิ่งที่ต้องเจออีกต่อไป ขอให้ได้เกิดในภพภูมิที่ดีมีแต่ความสุข
พี่และครอบครัวจะไม่ลืมมาชิเลย รักมาชิและรักตลอดไป
จากครอบครัวเล็กๆที่รักกระต่ายตัวนึง
16/5/13
วันนี้ได้ฟังเพลงๆนึง ทำให้เรารู้สึกรักเขามากเพลงนี้มันคือเรา คือครอบครัวเรา
ตอนนี้ เป็นห่วงความรู้สึกของพ่อกับแม่ ท่านไม่ร้องให้ ให้เราเห็น แต่เรารู้เลยว่าทั้งสองคนผูกพันแค่ไหน พ่อจะเป็นคนที่อยู่กับมาชิตลอดในวันที่เรากับแม่ไปทำงานข้างนอก กลับมาแม่จะนอนกับมาชิตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มป่วยเมื่อ 1 ปีก่อน เราช่วยกันดูแลโดยไม่บ่นเลย เวลาเห็นเขาแข็งแรงที่บ้านก็จะหัวเราะ เป็นเวลาที่มีความสุขจริงๆ
หลังจากน้องไปแล้วท่านได้แต่พูดถึงเรื่องราวเก่าๆเรื่องราวที่มีแต่ความสุข แต่น้ำเสียงเหมือนจะร้องให้ทุกที