ผมแค่รู้สึกว่าตั้งแต่เราเกิดจนตายถ้าเทียบเป็นปริมาณหน่วยต่อหน่วยในการให้สิ่งต่างๆ กับเราแล้วผมกลับคิดว่าบรรดานักวิทยาศ่สตร์ต่างๆ ตั้งแต่อดีตเป็นต้นมาใด้ทิ้งสิ่งดีๆให้กับเรามากมาย  ผมไม่กล้าเอามาเปรียบเทียบกับพ่อแม่ครูบาอาจารย์นะ แต่แค่คิดออกมาเป็นหน่วยต่อหน่วยเล่นๆ  บวก ลบ คูณ หาร แล้วผมกลับคิกต่างว่านักวิทยาศาสตร์ให้เราเยอะที่สุด  

เอาตั้งแต่เราตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัว ขับรถออกจากบ้าน ไปทำงานพักเที่ยง ตอกบัตรกลับบ้าน กินข้าวอาบน้ำ นอน  แทบจะเกี่ยวข้องกับวิทยาการแทบทุกวินาที มันทำให้เราแตกต่างจากสัตว์ทั่วๆ ไปอย่างสิ้งเชิง

คือผมแค่คิดและแปลกใจเล่นๆว่า ทำไมคนส่วนใหญ่ของโลกเลยก็ว่าใด้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่มีบุญคุณกับเราหรือสิ่งที่เราควรจะเคารพนับถือ  อันดับต้นๆ ก็จะเป็น สาสดา พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ซึ่งไม่ผิดหรอกผมเองก็นับถือ พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ เช่นกัน    

แต่นักวิทยสาสตร์แทบจะไม่ติดอันดับในเรื่องความรู้สำนึกบุญคุณ ที่เราควรจะนึกถึงหรือยืนเคารพเพื่อนึกถึงบุญคุณเดือนละครั้งก็ยังดี

หรืออาจเป็นเพราะว่านักวิทยาสาสตร์เป็นบุคลสามัญธรรมดา หรือมีมากเกินไปจนเราโฟกัสเป็นสัญลักษณ์ไมใด้  หรือความเป็นจริงเขาไม่ใช่ผู้เสียสระที่แท้จริงกันแน่


เปรียบเทียบหากผมเดินหลงป่ามีทางเลือกแค่สองทาง  ทางที่ 1 ผมเดินไปผมตายแน่ๆ เพราะมีสัตว์ร้ายมากมาย   แต่ ทางที่ 2 ผมจะเดินไปสู่แหล่งน้ำอย่างปลอดภัย
ขณะที่ผมตัดสินใจเลือกทางเดิน  พ่อแม่ผมคอยให้ข้าวให้น้ำผมตลอดทาง ผมมีกำลังใจตลอดทางจากคำสอนของสาสดาที่ผมนับถือ และไม่ลืมบุญคุณครูบาอาจารย์ที่สอนผมใช่ชีวิตในป่า   แต่ถึงอย่างไรผมก็มีโอกาสตาย  50%  หากผมเดินไปทางที่1    

แต่นักวิทยาศาสตร์เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฟันธงให้ผมเดินทางที่สองเท่านั้นเพราะเขาบอกผมว่ามันคือ                    ........ Fact........