ปกติไม่ดูละครไทยเลยแต่ก็จะบังเอิญได้ดูเวลาไปเล่น fitness แล้วคนเค้าเปิดเอาไว้ หรือระหว่างพาแมวไปหาหมอ ละครไทย (บางเรื่อง) วันนี้กับสิบห้าปีที่แล้วก็แทบไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะ

มุมกล้อง ภาพ หรือเนื้อหาที่ยังวนเวียนเกี่ยวกับเรื่องเดิมๆ จะต่างไปก็ตรงที่ดาราบางคนแก่ลงและมีดาราหน้าใหม่เพิ่มขึ้น ในขณะที่ Series ของฝรั่งไปไกลมากแล้ว ทั้งเรื่องราว concept ของตัวละครที่ไม่ต้องเกี่ยวกับเรื่องเมียน้อย แม่สามี หรือนางเอก/พระเอกใจดีที่ดันไปเกิดในครอบครัวคนจน เสมอไป

เรื่องเทคนิคการแต่งหน้า เสื้อผ้า มุมกล้องและความสวยของภาพยิ่งไปกันใหญ่ Series หนังฝรั่งอย่างเช่น Game Of Thrones แค่เสื้อผ้าและฉากมันก็เป็นงานศิลปะแล้ว หรือเรื่องปกติธรรมดาๆ ที่ไม่ได้ย้อนยุคอะไร Stylist เค้าก็เก๋และเลือกชุดหรือสั่งตัดให้นักแสดงได้เก๋มาก ส่วนเราก็ไปยืมชุดมาจากประตูน้ำบ้าง ร้านนู้นร้านนี้บ้าง มันดูละเอียดน้อยกว่าเยอะมากๆ เลย ส่วนเรื่องแต่งหน้าบางทีหนวดปลอมอาจจะแต่งให้มันสมจริงมากกว่านี้ก็ได้

เรื่องการแสดงไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่า เราเน้นการแสดงออกทางสีหน้าแบบเวอร์มาก ไม่ว่าจะหงุดหงิด เหวี่ยง โมโห หรือไม่พอใจ?

ละครบ้านเราทุนไม่มากพอ หรือจริงๆแล้วที่เป็นอยู่แบบนี้มันก็ตอบโจทย์ความต้องการของคนดูบ้านเราอยู่แล้ว? ขืนไปทำละครให้ต้องใช้จินตนาการหรือความคิดมากๆ อาจจะแป๊กก็ได้ หรือเปล่าครับ?