ผมกับแฟนคบกันมาได้ประมานปีนึงคับ เราทำงานที่เดียวกันแต่อยุ่คนละส่วน เรารุ้จักกันเพราะผมเคยทำงานปิดเคสแขกต่างชาติให้เค้า
ความรักเรารักกันมากครับ มีความสุขมากทั้งสองคน ไม่ว่าผมจะเลิกงานดึกแค่ไหนเพราะทำงานเปนกะ แต่เธอก็จะรอเสมอ แม้บางครั้งเราอาจทะเลาะกันจนเธอไล่ผมไปแล้วบอกเลิกผม แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่มีอะไร ดีกับผมเพราะผมรุ้ว่าเธอโกรธ ผมกับเธอเราคิดตรงกันว่าอยากใช้ชีวิตอยุ่ด้วยกันตลอดและแต่งงานกันไปในวันที่เราพร้อม ความรักครั้งนี้ทุกคนรุ้ครับ คนในองค์กรไม่มีใครคัดค้าน ผมจะ30แล้ว อยากให้เรารักกันไปจนแต่งงาน
จนกระทั่งวันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ระหว่างที่ผมเป็นไข้ เธอยังโทรมา เฟสไทม์และไลน์ปรกติ จนถึงวันที่ผมหายดี คืนนั้นเธอไปงานวันเกิดเพื่อน ผมงอนเธอเพราะอยากให้เธอมาหา แต่ไม่ได้พูดเพราะเราไม่ได้เจอกันเลย วันรุ่งขึ้นผมไปทำงานได้แล้ว เธอเจอผมและเรียกผม ผมกลับไม่หันไปหาเธอเพราะความโกรธและงอน จนเธอออกเท้าเดินไปผมถึงหันไปมองเห็นแต่หลังของเธอ ระหว่างวันผมทำเป็นตอบไลน์บ้างไม่ตอบบ้างเพราะว่ายังโกรธและอยากเรียกร้องให้เธอสนใจผม
มีคืนนึงผมโทรคุยกับเธอปรกติ เธอถามผมว่าทำไมวันนั้นผมไม่หันไปทำไมไม่ตอบไลน์ ผมบอกไปว่าผมโกรธ อยากให้มาหาผมแทนที่จะไปไหนกับใคร เธอถามว่าเธอผิดอะไรนักหนา ถึงกับขั้นไม่สนใจ สิ่งนี้เองทำให้ผมกับเธอเปลี่ยนไป ผมขอโทษเธอพร้อมอธิบายเหตุผลข้างต้น แต่เธอบอกว่าความรุ้สึกเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ว่าผมพุดขอโทษยังไงก้อเหมือนเดิม ผมพยายามอธิบายอะไรก็ไม่เป็นผล ผมโทรไปคุยขอคืนดี เธอบอกว่าไม่อยากพูดแล้วพูดไปก็เหมือนเดิม
ผมส่งคำพูดขอโทษและความในใจทางไลน์ไป เธอบอกว่าเพิ่งมาคิดได้เมื่อวันที่จะเสียกันไป ผมเปลี่ยนรูปให้เป็นรูปคู่ เธอบอกเมื่อก่อนไม่เห็นเคยทำแบบนี้ ผมเสียใจมากครับทั้งๆที่ทุกคนรุ้มาตลอดว่าเรารักกัน และผมไม่ได้มีใครเลย เราอยุ่ด้วยกันตลอด ผมเปลี่ยนรูปคุ่เพื่อให้เธอรุ้ว่า เธอสำคัญกับผมเหมือนเดิมแต่กลายเปนสิ่งที่ต้องผิดใจกัน เรื่องของเราไม่ว่าผมจะพยายามเท่าไรแต่กลับทำให้แย่ลงเท่านั้น ผมส่งเมล์ที่ผมเขียนไว้ซักพักแล้วให้เธอ อยากใช้ในวันแต่งงานเป็นภาษาอังกฤษ ส่วนท่อนภาษาไทยผมเติมขึ้นทีหลังเพื่อขอโทษเธอ แต่เธอไม่เชื่อว่าผมเขียนไว้ซักพักแล้ว
เธอคิดเรื่องที่ผมทำผิดมาตลอด มีวันนึงผมกับเธอไปงานแต่งเพื่อน แล้วเธออยากไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ ผมได้แต่งอนเธอเพราะวันรุ่งขึ้นผมเข้างานเช้า หลังจากงานแต่งเลิก ผมตัดสินใจว่าจะไปต่อแต่ผมไม่รู้ทาง ผมขับรถตามไปแล้วหลง เธอเสียใจและบอกกลับบ้านเลยไม่ไปแล้ว ผมไม่ได้แกล้งหลง แต่เธอคิดว่าผมแกล้ง ผมขอโทษเธอและยืนยันว่าจะไป แต่เธอโกรธแล้วบอกไม่ไปแล้ว เราจึงกลับบ้าน วันนั้นผมขอโทษเธอตลอดทาง
ผมเปนคนคิดมากแล้วก็จะไม่สบาย ส่วนเธอไม่ชอบคนคิดมาก เธอไม่อยากรับรุ้อะไร
ผมกลายเป็นคนที่โกหกที่สุดในสายตาเธอ ผมทำทุกอย่างเมื่อสาย
ทุกวันนี้ผมได้แต่คิดว่าผมจะทำยังไงให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม ยังคิดถึงเรื่องเก่าๆที่เธอพุดว่าผมเปนคนที่ดีคนนึง ผมอยากให้เธอได้อ่านและรู้ว่าผมคนนี้ยังรักอยุ่เสมอ จะทำสิ่งดีๆให้เธอได้อีก ก็จะพยายามทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเก่าจนกว่าใจของเธอจะไม่มีผมอยุ่แม้ว่าจะทำให้สิ่งต่างๆแย่ลงแค่ไหนก็ตาม
อยากให้เธอได้รู้ว่าผมยังคงอยู่ตรงนี้ แต้เธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไร ผมเลย ไม่รู้จะทำๆงดี
รบกวนหน่อยคับ ผมควรทำไงกับควมรักนี้ดี
ความรักเรารักกันมากครับ มีความสุขมากทั้งสองคน ไม่ว่าผมจะเลิกงานดึกแค่ไหนเพราะทำงานเปนกะ แต่เธอก็จะรอเสมอ แม้บางครั้งเราอาจทะเลาะกันจนเธอไล่ผมไปแล้วบอกเลิกผม แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่มีอะไร ดีกับผมเพราะผมรุ้ว่าเธอโกรธ ผมกับเธอเราคิดตรงกันว่าอยากใช้ชีวิตอยุ่ด้วยกันตลอดและแต่งงานกันไปในวันที่เราพร้อม ความรักครั้งนี้ทุกคนรุ้ครับ คนในองค์กรไม่มีใครคัดค้าน ผมจะ30แล้ว อยากให้เรารักกันไปจนแต่งงาน
จนกระทั่งวันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ระหว่างที่ผมเป็นไข้ เธอยังโทรมา เฟสไทม์และไลน์ปรกติ จนถึงวันที่ผมหายดี คืนนั้นเธอไปงานวันเกิดเพื่อน ผมงอนเธอเพราะอยากให้เธอมาหา แต่ไม่ได้พูดเพราะเราไม่ได้เจอกันเลย วันรุ่งขึ้นผมไปทำงานได้แล้ว เธอเจอผมและเรียกผม ผมกลับไม่หันไปหาเธอเพราะความโกรธและงอน จนเธอออกเท้าเดินไปผมถึงหันไปมองเห็นแต่หลังของเธอ ระหว่างวันผมทำเป็นตอบไลน์บ้างไม่ตอบบ้างเพราะว่ายังโกรธและอยากเรียกร้องให้เธอสนใจผม
มีคืนนึงผมโทรคุยกับเธอปรกติ เธอถามผมว่าทำไมวันนั้นผมไม่หันไปทำไมไม่ตอบไลน์ ผมบอกไปว่าผมโกรธ อยากให้มาหาผมแทนที่จะไปไหนกับใคร เธอถามว่าเธอผิดอะไรนักหนา ถึงกับขั้นไม่สนใจ สิ่งนี้เองทำให้ผมกับเธอเปลี่ยนไป ผมขอโทษเธอพร้อมอธิบายเหตุผลข้างต้น แต่เธอบอกว่าความรุ้สึกเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ว่าผมพุดขอโทษยังไงก้อเหมือนเดิม ผมพยายามอธิบายอะไรก็ไม่เป็นผล ผมโทรไปคุยขอคืนดี เธอบอกว่าไม่อยากพูดแล้วพูดไปก็เหมือนเดิม
ผมส่งคำพูดขอโทษและความในใจทางไลน์ไป เธอบอกว่าเพิ่งมาคิดได้เมื่อวันที่จะเสียกันไป ผมเปลี่ยนรูปให้เป็นรูปคู่ เธอบอกเมื่อก่อนไม่เห็นเคยทำแบบนี้ ผมเสียใจมากครับทั้งๆที่ทุกคนรุ้มาตลอดว่าเรารักกัน และผมไม่ได้มีใครเลย เราอยุ่ด้วยกันตลอด ผมเปลี่ยนรูปคุ่เพื่อให้เธอรุ้ว่า เธอสำคัญกับผมเหมือนเดิมแต่กลายเปนสิ่งที่ต้องผิดใจกัน เรื่องของเราไม่ว่าผมจะพยายามเท่าไรแต่กลับทำให้แย่ลงเท่านั้น ผมส่งเมล์ที่ผมเขียนไว้ซักพักแล้วให้เธอ อยากใช้ในวันแต่งงานเป็นภาษาอังกฤษ ส่วนท่อนภาษาไทยผมเติมขึ้นทีหลังเพื่อขอโทษเธอ แต่เธอไม่เชื่อว่าผมเขียนไว้ซักพักแล้ว
เธอคิดเรื่องที่ผมทำผิดมาตลอด มีวันนึงผมกับเธอไปงานแต่งเพื่อน แล้วเธออยากไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ ผมได้แต่งอนเธอเพราะวันรุ่งขึ้นผมเข้างานเช้า หลังจากงานแต่งเลิก ผมตัดสินใจว่าจะไปต่อแต่ผมไม่รู้ทาง ผมขับรถตามไปแล้วหลง เธอเสียใจและบอกกลับบ้านเลยไม่ไปแล้ว ผมไม่ได้แกล้งหลง แต่เธอคิดว่าผมแกล้ง ผมขอโทษเธอและยืนยันว่าจะไป แต่เธอโกรธแล้วบอกไม่ไปแล้ว เราจึงกลับบ้าน วันนั้นผมขอโทษเธอตลอดทาง
ผมเปนคนคิดมากแล้วก็จะไม่สบาย ส่วนเธอไม่ชอบคนคิดมาก เธอไม่อยากรับรุ้อะไร
ผมกลายเป็นคนที่โกหกที่สุดในสายตาเธอ ผมทำทุกอย่างเมื่อสาย
ทุกวันนี้ผมได้แต่คิดว่าผมจะทำยังไงให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม ยังคิดถึงเรื่องเก่าๆที่เธอพุดว่าผมเปนคนที่ดีคนนึง ผมอยากให้เธอได้อ่านและรู้ว่าผมคนนี้ยังรักอยุ่เสมอ จะทำสิ่งดีๆให้เธอได้อีก ก็จะพยายามทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเก่าจนกว่าใจของเธอจะไม่มีผมอยุ่แม้ว่าจะทำให้สิ่งต่างๆแย่ลงแค่ไหนก็ตาม
อยากให้เธอได้รู้ว่าผมยังคงอยู่ตรงนี้ แต้เธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไร ผมเลย ไม่รู้จะทำๆงดี