เหมือนดาวคนละดวง...
(เรื่องสั้นของคน...เหงา)
สวัสดีค่ะ พี่ๆเพื่อนๆ วันนี้มีเรื่องสั้นมาฝากอีกแล้วค่ะ
ขอฝากด้วยนะคะ ^^
ใต้แสงดาว...ระยิบระยับพรับพราวพร่างฟ้า...
อยู่แห่งไหนหนอ..เดือนดาราฉันเฝ้าแหงนมองหา...
ท่ามกลางความเวิ้งว้างเดียวดายของท้องทะเลยามดึก แสงดาวระยิบระยับส่องแสงในค่ำคืนนี้สวยงามจับใจ จนทำให้ใครบางคนอดใจไม่ไหวต้องขึ้นมายืนอยู่บนดาดฟ้ามองดูดาวพราวระยิบอย่างเหงาใจ
ชายหนุ่มวัยสามสิบเศษในชุดกางเกงนอน เสื้อกล้ามสีขาวยืนรับลมพัทยา..สายลมประจำถิ่นที่พัดผ่านตามฤดูกาลของฝั่งอ่าวไทยในช่วงเดือนพฤษภาคมบนชั้นสูงสุดของดาดฟ้าเรือนนอนเหม่อมองไปบนฟ้ากว้าง แสงดาวระยิบนั้นจะส่องแสงไกลไปหาใครที่อยู่ไกลจากเขากว่าหนึ่งพันกิโลเมตรได้หรือไม่
วิศวกรฝ่ายผลิตแท่นขุดเจาะก๊าซที่ใหญ่ที่สุดในแถบภูมิภาคเอเซีย อาชีพหนึ่งซึ่งหลายคนใฝ่ฝันและอยากเป็น อาชีพซึ่งทำเงินมหาศาลในแต่ละวัน เดือน ปี มีไม่กี่คนที่จะรู้ว่าอาชีพนั้นต้องแลกมาด้วยความทุ่มเท และเหน็บหนาวในหัวใจมากมายเพียงใด
ที.เจ คือชื่อย่อที่เพื่อนร่วมงานใช้เรียกขาน ที.ย่อมาจากชื่อจริง เจ.ย่อมาจากนามสกุล ที่นี่เขาเรียกกันแบบนี้ การทำงานที่มีคนจำนวนไม่มากที่รู้ว่าเป็นอย่างไรทำงานกันอย่างไร เริ่มขึ้นในทุกสิบห้าวัน และพักผ่อนในทุกสิบห้าวันเช่นกัน วนเวียนอย่างนี้ตลอดนานนับปี นับหลายปี...
การทำงานบนแท่นขุดเจาะแยกก๊าซธรรมชาติ มีอัตราความเสี่ยงสูงกว่าอาชีพทั่วไป เพราะต้องเดินทางไกลเกือบหนึ่งพันกิโลเมตรในแต่ละครั้งจากบนฝั่งแผ่นดินเพื่อจะไปยังแท่นขุดเจาะที่อยู่กลางทะเลลึก กฎข้อห้ามก่อนขึ้นเครื่องไปทำงานคือ 'ห้าม' ดื่มแอลกอฮอล์ ถ้าตรวจเจอปริมาณแอลกอฮอล์ก็คือเป็นอันไม่ต้องไปทำงาน แถมยังถูกเพ่งเล็งเป็นของแถม เผลอๆจะโดนตัดแต้มเอาดื้อๆ สภาพร่างกายต้องพร้อมเสมอ ไม่เจ็บไม่ป่วย ไม่มีคำว่ามาสาย เพราะถ้าสายหมายความว่าคุณไม่ต้องไป การเช็คสภาพความพร้อมของร่างกายต้องปฏิบัติเป็นประจำทุกสิบห้าวัน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มปฏิบัติงานในทันทีที่ไปถึง ระยะเวลากว่าสองชั่วโมงบนเฮลิคอปเตอร์ประสิทธิภาพสูงลำใหญ่จึงเป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนนอนหลับที่แท้จริง ก่อนจะถึงคราวที่ทำงานหนักตลอดระยะเวลาอีกสิบสี่วัน
เมื่อถึงที่หมายซึ่งก็คือจุดจอดเฮลิคอปเตอร์บนจุดสูงสุดของฐานปฏิบัติการ ก็ได้เวลาเริ่มต้นทำงาน ที.เจ เข้าห้องนอนของตนที่เป็นเตียงสองชั้น ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำมีเพียงโทรทัศน์เครื่องเล็กๆเครื่องหนึ่ง และอุปกรณ์กู้ชีพที่เผื่อเอาไว้สำหรับกรณีฉุกเฉินเท่านั้น ส่วนมากมักจะไม่มีเหตุการณ์อะไรหนักหนา เวลาเจอพายุก็เพียงแค่อพยพขึ้นฝั่ง ถ้าจำนวนคนเยอะก็ใช้เวลาเดินทางทางเรือประมาณหนึ่งคืนเต็มๆจึงเห็นฝั่ง แต่สำหรับ ทีเจแล้ว เขาคือหนึ่งในจำนวนพนักงานชุดสุดท้ายของฐานปฏิบัติการ ที่จะสามารถสละฐานขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับฝั่งได้ยามเมื่อพายุใหญ่เคลื่อนมาถึงตัวเท่านั้น
เมื่อเปลี่ยนชุดพร้อมทำงาน รองเท้าสั่งตัดพิเศษ หมวกกันภัยอย่างดี ก็ได้เวลาเตรียมพร้อมสู่การทำงาน บ้างที่ตำแหน่งสูงก็จะได้อยู่ในห้องแอร์ที่เรียกว่าคอนโทรลรูม บ้างก็อยู่ฝ่ายปฏิบัติงานต้องนั่งเรือไปยังทุ่นที่อยู่ไม่ไกลเรียกว่ารีโมท
ยังดีที่สวัสดิการดี อาหารพร้อมสรรพจากพ่อครัวชั้นยอด อาหารไทย จีน ฝรั่ง ไอศกรีมรสเลิศยี่ห้อดังก็มีไม่ได้ขาด ระบบสันทนาการก็ไม่บกพร่อง วันๆต้องทำงาน พักก็ทานข้าว เย็นก็สันทนาการ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นกีฬา อินเตอร์เนต มีพร้อมสรรพ การทำงานเป็นอยู่อย่างนี้ตั้งแต่หกโมงเช้าถึงหกโมงเย็นไม่เว้นวันหยุดจนครบสิบห้าวันถึงจะเป็นไทแก่ตัว ได้กลับบ้าน ขึ้นฝั่ง กลับไปหาครอบครัว
ภายใต้การทำงานที่พร้อมสรรพ ฐานะการเงินที่มั่นคง จะมีใครรู้ว่าภายในหัวใจเปลี่ยวเหงาขนาดไหน จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากคนนั้นไม่เป็นคนขี้เหงา และคนขี้เหงาอย่าง ที.เจ ก็ต้องอาศัยดาดฟ้า เฝ้ารอคอยมองเดือนดารา แสงดาวระยิบให้คอยเป็นเพื่อนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
วันแล้ว วันเล่า หนึ่งวัน สองวัน สามวัน เป็นอย่างนี้เรื่อยไปจนครบสิบห้าวัน เพราะนั่นคืออาชีพ คืองานที่เขาเลือกแล้ว งานที่ไม่ใช่ใครก็เป็นก็ทำได้
แล้วจะเหงาทำไม ในเมื่องานดีเงินดีขนาดนั้น ใครไม่เหงาไม่รู้หรอก ร่างกายเหงาไม่เท่าใจเหงา การอยู่ท่ามกลางทะเล คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล นั้นเหงาอย่างไร
ภายใต้ท้องฟ้ามืดมิดกลางทะเลกว้างเวิ้งไกลสุดลูกหูลูกตา..
ใครบางคนเฝ้ามองเดือนดาราอย่างเปลี่ยวเหงา...
แสงดาวระยิบระยับใหญ่น้อยส่องแสงพราว..
สุดแสนเปลี่ยวเหงาใจไร้เธอเคียง...
เกือบสิบเอ็ดโมงใกล้ได้เวลาอาหารเที่ยง ท้องเริ่มร้องดังอย่างโหยหิว อะไรไม่เท่าหัวใจที่กำลังโลดแล่นจนลืมความหิว ทันทีที่มองเห็นฝั่งรำไร ปากน้ำป่าชายเลนยามสายให้ความรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้มอง
ใกล้ได้เวลาเครื่องแล่นลงแตะรันเวย์ของสนามบินเล็กของกองทัพแล้ว หัวใจกำลังโลดแล่นโบยบินหาครอบครัวที่มีใครบางคน และหลายคนรออยู่ ที.เจ กระชับกระเป๋าเป้สะพายหลังที่ไม่มีแม้แต่โลโก้บริษัท เพราะสุ่มเสี่ยงต่ออะไรบางอย่าง ชายหนุ่มกระชับหูฟังป้องกันเสียงดังของเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ไว้มั่นก่อนจะถอดมันออกเพื่อก้าวลงจากเครื่อง
ทันทีที่สองเท้าก้าวเหยียบลงบนรันเวย์ บนผืนแผ่นดินใหญ่ หัวใจของ ที.เจ ก็พองโตอย่างที่เคยเป็นประจำยามที่ได้กลับบ้าน ทันทีที่ก้าวออกจากที่นี่ อย่างแรกที่ต้องทำก็คือต่อรถเข้าไปยังสนามบินประจำจังหวัด แล้วก็ขึ้นเครื่องบินกลับไปยังจังหวัดบ้านเกิดอีกครั้ง แต่ยามเมื่อหัวใจมีความสุข ต่อให้ต้องขึ้นเครื่องลงเครื่องอีกกี่ครั้งก็ไม่หนักหนาอะไรเลย
เพราะรู้ว่าค่ำคืนนี้ เขาจะได้กลับบ้าน บ้านที่มีเธอคนนั้น คนที่เป็นครอบครัวของเขารออยู่ ภายใต้ท้องฟ้าผืนเดียวกัน ใต้แสงดาวดวงเดียวกัน ภายใต้หลังคาเดียวกัน และภายใต้ผืนแผ่นดินที่เหยียบยืนเดียวกัน
คืนนี้ และอีกสิบสี่วันที่เหลือบนผืนแผ่นดิน
ที.เจ คงจะไม่เหงาอีกต่อไป...
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^
เหงาๆ ไม่มีอะไรมาลงเลยเอาตะพาบใต้แสงดาวมาฝากค่ะ
มีเพลงคนเหงามาฝากแล้ว แต่เพลงคนรอยังนึกไม่ออก แหะๆ
เหมือนดาวคนละดวง (เรื่องสั้นของคนเหงา)
(เรื่องสั้นของคน...เหงา)
สวัสดีค่ะ พี่ๆเพื่อนๆ วันนี้มีเรื่องสั้นมาฝากอีกแล้วค่ะ
ขอฝากด้วยนะคะ ^^
ใต้แสงดาว...ระยิบระยับพรับพราวพร่างฟ้า...
อยู่แห่งไหนหนอ..เดือนดาราฉันเฝ้าแหงนมองหา...
ท่ามกลางความเวิ้งว้างเดียวดายของท้องทะเลยามดึก แสงดาวระยิบระยับส่องแสงในค่ำคืนนี้สวยงามจับใจ จนทำให้ใครบางคนอดใจไม่ไหวต้องขึ้นมายืนอยู่บนดาดฟ้ามองดูดาวพราวระยิบอย่างเหงาใจ
ชายหนุ่มวัยสามสิบเศษในชุดกางเกงนอน เสื้อกล้ามสีขาวยืนรับลมพัทยา..สายลมประจำถิ่นที่พัดผ่านตามฤดูกาลของฝั่งอ่าวไทยในช่วงเดือนพฤษภาคมบนชั้นสูงสุดของดาดฟ้าเรือนนอนเหม่อมองไปบนฟ้ากว้าง แสงดาวระยิบนั้นจะส่องแสงไกลไปหาใครที่อยู่ไกลจากเขากว่าหนึ่งพันกิโลเมตรได้หรือไม่
วิศวกรฝ่ายผลิตแท่นขุดเจาะก๊าซที่ใหญ่ที่สุดในแถบภูมิภาคเอเซีย อาชีพหนึ่งซึ่งหลายคนใฝ่ฝันและอยากเป็น อาชีพซึ่งทำเงินมหาศาลในแต่ละวัน เดือน ปี มีไม่กี่คนที่จะรู้ว่าอาชีพนั้นต้องแลกมาด้วยความทุ่มเท และเหน็บหนาวในหัวใจมากมายเพียงใด
ที.เจ คือชื่อย่อที่เพื่อนร่วมงานใช้เรียกขาน ที.ย่อมาจากชื่อจริง เจ.ย่อมาจากนามสกุล ที่นี่เขาเรียกกันแบบนี้ การทำงานที่มีคนจำนวนไม่มากที่รู้ว่าเป็นอย่างไรทำงานกันอย่างไร เริ่มขึ้นในทุกสิบห้าวัน และพักผ่อนในทุกสิบห้าวันเช่นกัน วนเวียนอย่างนี้ตลอดนานนับปี นับหลายปี...
การทำงานบนแท่นขุดเจาะแยกก๊าซธรรมชาติ มีอัตราความเสี่ยงสูงกว่าอาชีพทั่วไป เพราะต้องเดินทางไกลเกือบหนึ่งพันกิโลเมตรในแต่ละครั้งจากบนฝั่งแผ่นดินเพื่อจะไปยังแท่นขุดเจาะที่อยู่กลางทะเลลึก กฎข้อห้ามก่อนขึ้นเครื่องไปทำงานคือ 'ห้าม' ดื่มแอลกอฮอล์ ถ้าตรวจเจอปริมาณแอลกอฮอล์ก็คือเป็นอันไม่ต้องไปทำงาน แถมยังถูกเพ่งเล็งเป็นของแถม เผลอๆจะโดนตัดแต้มเอาดื้อๆ สภาพร่างกายต้องพร้อมเสมอ ไม่เจ็บไม่ป่วย ไม่มีคำว่ามาสาย เพราะถ้าสายหมายความว่าคุณไม่ต้องไป การเช็คสภาพความพร้อมของร่างกายต้องปฏิบัติเป็นประจำทุกสิบห้าวัน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มปฏิบัติงานในทันทีที่ไปถึง ระยะเวลากว่าสองชั่วโมงบนเฮลิคอปเตอร์ประสิทธิภาพสูงลำใหญ่จึงเป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนนอนหลับที่แท้จริง ก่อนจะถึงคราวที่ทำงานหนักตลอดระยะเวลาอีกสิบสี่วัน
เมื่อถึงที่หมายซึ่งก็คือจุดจอดเฮลิคอปเตอร์บนจุดสูงสุดของฐานปฏิบัติการ ก็ได้เวลาเริ่มต้นทำงาน ที.เจ เข้าห้องนอนของตนที่เป็นเตียงสองชั้น ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำมีเพียงโทรทัศน์เครื่องเล็กๆเครื่องหนึ่ง และอุปกรณ์กู้ชีพที่เผื่อเอาไว้สำหรับกรณีฉุกเฉินเท่านั้น ส่วนมากมักจะไม่มีเหตุการณ์อะไรหนักหนา เวลาเจอพายุก็เพียงแค่อพยพขึ้นฝั่ง ถ้าจำนวนคนเยอะก็ใช้เวลาเดินทางทางเรือประมาณหนึ่งคืนเต็มๆจึงเห็นฝั่ง แต่สำหรับ ทีเจแล้ว เขาคือหนึ่งในจำนวนพนักงานชุดสุดท้ายของฐานปฏิบัติการ ที่จะสามารถสละฐานขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับฝั่งได้ยามเมื่อพายุใหญ่เคลื่อนมาถึงตัวเท่านั้น
เมื่อเปลี่ยนชุดพร้อมทำงาน รองเท้าสั่งตัดพิเศษ หมวกกันภัยอย่างดี ก็ได้เวลาเตรียมพร้อมสู่การทำงาน บ้างที่ตำแหน่งสูงก็จะได้อยู่ในห้องแอร์ที่เรียกว่าคอนโทรลรูม บ้างก็อยู่ฝ่ายปฏิบัติงานต้องนั่งเรือไปยังทุ่นที่อยู่ไม่ไกลเรียกว่ารีโมท
ยังดีที่สวัสดิการดี อาหารพร้อมสรรพจากพ่อครัวชั้นยอด อาหารไทย จีน ฝรั่ง ไอศกรีมรสเลิศยี่ห้อดังก็มีไม่ได้ขาด ระบบสันทนาการก็ไม่บกพร่อง วันๆต้องทำงาน พักก็ทานข้าว เย็นก็สันทนาการ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นกีฬา อินเตอร์เนต มีพร้อมสรรพ การทำงานเป็นอยู่อย่างนี้ตั้งแต่หกโมงเช้าถึงหกโมงเย็นไม่เว้นวันหยุดจนครบสิบห้าวันถึงจะเป็นไทแก่ตัว ได้กลับบ้าน ขึ้นฝั่ง กลับไปหาครอบครัว
ภายใต้การทำงานที่พร้อมสรรพ ฐานะการเงินที่มั่นคง จะมีใครรู้ว่าภายในหัวใจเปลี่ยวเหงาขนาดไหน จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากคนนั้นไม่เป็นคนขี้เหงา และคนขี้เหงาอย่าง ที.เจ ก็ต้องอาศัยดาดฟ้า เฝ้ารอคอยมองเดือนดารา แสงดาวระยิบให้คอยเป็นเพื่อนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
วันแล้ว วันเล่า หนึ่งวัน สองวัน สามวัน เป็นอย่างนี้เรื่อยไปจนครบสิบห้าวัน เพราะนั่นคืออาชีพ คืองานที่เขาเลือกแล้ว งานที่ไม่ใช่ใครก็เป็นก็ทำได้
แล้วจะเหงาทำไม ในเมื่องานดีเงินดีขนาดนั้น ใครไม่เหงาไม่รู้หรอก ร่างกายเหงาไม่เท่าใจเหงา การอยู่ท่ามกลางทะเล คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล นั้นเหงาอย่างไร
ภายใต้ท้องฟ้ามืดมิดกลางทะเลกว้างเวิ้งไกลสุดลูกหูลูกตา..
ใครบางคนเฝ้ามองเดือนดาราอย่างเปลี่ยวเหงา...
แสงดาวระยิบระยับใหญ่น้อยส่องแสงพราว..
สุดแสนเปลี่ยวเหงาใจไร้เธอเคียง...
เกือบสิบเอ็ดโมงใกล้ได้เวลาอาหารเที่ยง ท้องเริ่มร้องดังอย่างโหยหิว อะไรไม่เท่าหัวใจที่กำลังโลดแล่นจนลืมความหิว ทันทีที่มองเห็นฝั่งรำไร ปากน้ำป่าชายเลนยามสายให้ความรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้มอง
ใกล้ได้เวลาเครื่องแล่นลงแตะรันเวย์ของสนามบินเล็กของกองทัพแล้ว หัวใจกำลังโลดแล่นโบยบินหาครอบครัวที่มีใครบางคน และหลายคนรออยู่ ที.เจ กระชับกระเป๋าเป้สะพายหลังที่ไม่มีแม้แต่โลโก้บริษัท เพราะสุ่มเสี่ยงต่ออะไรบางอย่าง ชายหนุ่มกระชับหูฟังป้องกันเสียงดังของเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ไว้มั่นก่อนจะถอดมันออกเพื่อก้าวลงจากเครื่อง
ทันทีที่สองเท้าก้าวเหยียบลงบนรันเวย์ บนผืนแผ่นดินใหญ่ หัวใจของ ที.เจ ก็พองโตอย่างที่เคยเป็นประจำยามที่ได้กลับบ้าน ทันทีที่ก้าวออกจากที่นี่ อย่างแรกที่ต้องทำก็คือต่อรถเข้าไปยังสนามบินประจำจังหวัด แล้วก็ขึ้นเครื่องบินกลับไปยังจังหวัดบ้านเกิดอีกครั้ง แต่ยามเมื่อหัวใจมีความสุข ต่อให้ต้องขึ้นเครื่องลงเครื่องอีกกี่ครั้งก็ไม่หนักหนาอะไรเลย
เพราะรู้ว่าค่ำคืนนี้ เขาจะได้กลับบ้าน บ้านที่มีเธอคนนั้น คนที่เป็นครอบครัวของเขารออยู่ ภายใต้ท้องฟ้าผืนเดียวกัน ใต้แสงดาวดวงเดียวกัน ภายใต้หลังคาเดียวกัน และภายใต้ผืนแผ่นดินที่เหยียบยืนเดียวกัน
คืนนี้ และอีกสิบสี่วันที่เหลือบนผืนแผ่นดิน
ที.เจ คงจะไม่เหงาอีกต่อไป...
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^
เหงาๆ ไม่มีอะไรมาลงเลยเอาตะพาบใต้แสงดาวมาฝากค่ะ
มีเพลงคนเหงามาฝากแล้ว แต่เพลงคนรอยังนึกไม่ออก แหะๆ