ตอนนี้เพิ่งสอบติดคณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งค่ะ
แต่รู้สึกไม่มีความสุขเลยค่ะ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบเรียน หรือชอบทำอะไรกันแน่
จากที่เคยคิดว่าชอบเรียนภาษา แล้วก็ใช้ภาษาที่3สอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่วันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะ ทรมานมากๆเวลาเรียนภาษาที่3 จะเรียนเอกภาษาอังกฤษไป(ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าเอก) ก็ไม่แน่ใจตัวเองอีกว่าจะชอบจริงหรือเปล่า แล้วอีกอย่างนึงคือ จบเอกอังกฤษมา ถ้าพูดตรงๆก็ถือว่าหางานยากกว่าจบเอกภาษาที่3มาแน่นอน กังวลถึงอนาคตข้างหน้าค่ะ เป็นลูกคนเดียว มีพ่อแม่ต้องดูแล อยากทำงานที่มั่นคง ให้ครอบครัวอยู่สบาย แต่อีกใจนึงก็อยากทำงานในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ยังหาไม่เจอเลยค่ะว่าชอบอะไร
ก่อนหน้านี้ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย ก็สับสนไปหมดว่าจะเรียนคณะอะไรกันแน่ ทั้งอักษร นิเทศ นิติ รัฐศาสตร์ เพราะไม่เคยมีเป้าหมายเลยว่าอยากทำงานอะไร แต่เรียนสายศิลป์-ภาษามา พ่อแม่ก็บังคับให้เรียนภาษาต่อ ก็บังคับเราให้เลือกเรียนคณะนั้นๆ มหาวิทยาลัยนั้นๆ ไม่ว่าเราจะพูดว่าเราไม่อยากเรียนคณะนี้ หรือมหาวิทยาลัยนี้ พ่อแม่ก็จะขัดเราตลอด เราเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เป้าหมายเราก็ไม่มี พ่อแม่เราก็ไม่สามารถปรึกษาได้ เพราะเขาปักธงลงในใจแล้วว่าจะให้เราเป็นอย่างที่เค้าอยากให้เป็น เขาเห็นว่าเราสอบคะแนนค่อนข้างดี เค้าก็เลือกให้เลยว่าเราต้องเรียนมหาวิทยาลัยนี้ แต่ใจเราไม่อยากเลย เราเบื่อการแข่งขัน เบื่อที่จะมาฟาดฟันกันให้ตายไปข้างนึง เบื่อกับการที่จะต้องมานั่งเครียด เปรียบเทียบเกรดเรากับคนอื่น ที่คนรอบข้างล้วนเป็นพวกหัวกะทิกันทั้งนั้น
เราจะทำยังไงดีคะ เรายังหาตัวเองไม่เจอเลยว่าเราชอบอะไรกันแน่ ที่แน่ใจมากๆคือเราชอบเขียน ชอบอ่าน ไม่เคยเบื่อเลยกับ2อย่างนี้ อย่างน้อยเราก็ยังอยากค้นพบตัวเอง แต่ถ้าเรารู้ว่าเราชอบอะไร อยากเป็นอะไรแล้ว ก็ต้องไปไฟต์กับพ่อแม่เราอีกอยู่ดีถ้าเราจะซิ่วไปคณะอื่น สับสนไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต เรื่องรายได้ก็จำเป็น อยากทำงานที่ชอบก็อยากทำ ตราบใดที่เรายังไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ก็เหมือนไม่มีประโยชน์จะคิดอะไรต่อเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่มีความสุขกับการเรียนเลยค่ะ
แต่รู้สึกไม่มีความสุขเลยค่ะ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบเรียน หรือชอบทำอะไรกันแน่
จากที่เคยคิดว่าชอบเรียนภาษา แล้วก็ใช้ภาษาที่3สอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่วันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะ ทรมานมากๆเวลาเรียนภาษาที่3 จะเรียนเอกภาษาอังกฤษไป(ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าเอก) ก็ไม่แน่ใจตัวเองอีกว่าจะชอบจริงหรือเปล่า แล้วอีกอย่างนึงคือ จบเอกอังกฤษมา ถ้าพูดตรงๆก็ถือว่าหางานยากกว่าจบเอกภาษาที่3มาแน่นอน กังวลถึงอนาคตข้างหน้าค่ะ เป็นลูกคนเดียว มีพ่อแม่ต้องดูแล อยากทำงานที่มั่นคง ให้ครอบครัวอยู่สบาย แต่อีกใจนึงก็อยากทำงานในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ยังหาไม่เจอเลยค่ะว่าชอบอะไร
ก่อนหน้านี้ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย ก็สับสนไปหมดว่าจะเรียนคณะอะไรกันแน่ ทั้งอักษร นิเทศ นิติ รัฐศาสตร์ เพราะไม่เคยมีเป้าหมายเลยว่าอยากทำงานอะไร แต่เรียนสายศิลป์-ภาษามา พ่อแม่ก็บังคับให้เรียนภาษาต่อ ก็บังคับเราให้เลือกเรียนคณะนั้นๆ มหาวิทยาลัยนั้นๆ ไม่ว่าเราจะพูดว่าเราไม่อยากเรียนคณะนี้ หรือมหาวิทยาลัยนี้ พ่อแม่ก็จะขัดเราตลอด เราเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เป้าหมายเราก็ไม่มี พ่อแม่เราก็ไม่สามารถปรึกษาได้ เพราะเขาปักธงลงในใจแล้วว่าจะให้เราเป็นอย่างที่เค้าอยากให้เป็น เขาเห็นว่าเราสอบคะแนนค่อนข้างดี เค้าก็เลือกให้เลยว่าเราต้องเรียนมหาวิทยาลัยนี้ แต่ใจเราไม่อยากเลย เราเบื่อการแข่งขัน เบื่อที่จะมาฟาดฟันกันให้ตายไปข้างนึง เบื่อกับการที่จะต้องมานั่งเครียด เปรียบเทียบเกรดเรากับคนอื่น ที่คนรอบข้างล้วนเป็นพวกหัวกะทิกันทั้งนั้น
เราจะทำยังไงดีคะ เรายังหาตัวเองไม่เจอเลยว่าเราชอบอะไรกันแน่ ที่แน่ใจมากๆคือเราชอบเขียน ชอบอ่าน ไม่เคยเบื่อเลยกับ2อย่างนี้ อย่างน้อยเราก็ยังอยากค้นพบตัวเอง แต่ถ้าเรารู้ว่าเราชอบอะไร อยากเป็นอะไรแล้ว ก็ต้องไปไฟต์กับพ่อแม่เราอีกอยู่ดีถ้าเราจะซิ่วไปคณะอื่น สับสนไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต เรื่องรายได้ก็จำเป็น อยากทำงานที่ชอบก็อยากทำ ตราบใดที่เรายังไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ก็เหมือนไม่มีประโยชน์จะคิดอะไรต่อเลยค่ะ