ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยให้ผ่านไป แต่อ่านๆ ไปแล้วเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ
มีหลายๆ อย่างไม่กระจ่างเลยจะลองโพสต์กระทู้ดูเพื่อเรียบเรียงความคิด
วันนี้หลายคนคงอารมณ์เสียกับความยืดของเรื่องราว, ความเวิ่นเว้อของกรองแก้ว
แม้จะมีฉากจบสวยๆ ฟินๆ (แต่แสนสั้น) ก็ยังไม่ทำให้ความขุ่นมัวในใจนั้นหายไป
เราเลยอยากจะบอกว่า...
ในส่วนข้อดีเราขอยกให้ลิงน้อย เจมส์ จิรายุ ตั้งศรีสุข
น้องเล่นได้ดี คนอื่นอาจว่าน้องหน้าเด็ก แต่พี่คิดว่าน้องวางบุคลิกได้ดูขรึม ดูไม่ใช่เด็กสิบเก้า
รู้ป่าวว่าตอนแรกที่บ้าหาประวัติเจมส์ เรางงมากที่รู้ว่าเจมส์เด็กขนาดนั้น เพราะในละครเจมส์ดูไม่เด็กเลย
ในส่วนข้อเสียที่ประดังไปหาเบลล่านั้น เราอยากให้ความเป็นธรรมนิดนึง
คือเบลล่าเป็นนักแสดงซึ่งต้องแสดงไปตามบทบาทที่ได้รับมา
นักแสดงไม่ได้ใหญ่กว่าผู้กำกับและผู้เขียนบท ว่ากันตรงๆ คือนักแสดงก็คือนกแก้ว ต้องท่องให้เป๊ะ
จากนั้นก็ใส่อารมณ์เข้าไปให้คนเชื่อกับบทบาทนั้นๆ
เพราะฉะนั้นที่ว่านางโง่อย่างนั้นอย่างนี้ เวิ่นเว้ออะไรก็ตาม ก็เป็นเพราะ "บท" นั่นเอง
ในส่วนของการแสดง เราว่านางทำได้ดีแล้ว เวลานางร้องไห้ หรือขอร้อง เราน้ำตาซึมเลยนะ ชอบจริงๆ
คราวนี้มามองที่ “บท” ลองค่อยๆ นึกตามข้อเท็จจริง
การที่เด็กมัธยมปลายต่างจังหวัดคนหนึ่งในปี 2502-2503 (ถูกป่าว?)
ไม่เคยแต่งสวย ไม่เคยมาพระนคร ไม่เคยขึ้นเวที
จับพลัดจับผลูได้เป็นนางสาวศรีสยาม แต่ก็ได้รู้ในวันเดียวกันนั้นเองว่าจะถูกส่งไปเป็นนางบำเรอ
เป็นคุณจะทำอย่างไร
เราว่าคงไม่สามารถวางแผนอะไรได้หรอก นอกจากแผนโง่เฉพาะหน้านี่แหละ
ทำตัวเองเป็นแผล, แกล้งปวดท้อง, โวยวายเพื่อยืดเวลาออกจากโรงพยาบาลซึ่งเห็นได้ชัดว่ากลายเป็นที่หลบภัยหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ นอกจากนี้ก็คงคิดอะไรไม่ออกแล้ว
จะโทรไปฟ้องพ่อให้พ่อช่วยรึ พ่อก็ป่วย บ้านก็ไม่มีโทรศัพท์ คนที่รู้จักในพระนครก็ไม่มีสักคน
เราอยู่ในยุคที่สะดวกสบายจนลืมไปว่า ถ้าเราอยู่ในยุคที่ไม่มีมือถือ เราจะทำยังไง
คุณหมอก็เพิ่งรู้จักกันวันเดียว และก็ดูจะไม่แคร์เธอเสียด้วย เอาแต่ดุว่า เล่าไปจะช่วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ท่าน” ก็ทรงอิทธิพลเหลือเกิน วางคนไว้รวบตัวเธอทั่วโรงพยาบาล
ใครจะรู้ เล่าไปเธออาจโดนส่งไป “วิมาน” ไวกว่าที่คิดก็ได้
ความสับสนจึงต้องเกิดขึ้นแน่นอน เพราะตอนนี้มีเพียงตัวเองเท่านั้นไว้ใจได้
ร่ายมายาว เราก็ไม่เคยอ่านนิยายหรอกนะ แค่คิดไปตามท้องเรื่องว่าตัวละครน่าจะคิดยังไง
เราคิดว่าวันนี้มันแสดงให้เห็นความสับสนและการพยายามแก้ปัญหาแบบผิดๆ ของนางเอก
ที่คลี่คลายได้ด้วยดีเพราะความช่วยเหลือแบบฉลาดๆ ของพระเอก บวกกับความกล้าที่ไม่กลัวอิทธิพลของ “ท่าน”
ซึ่งภายหลังจะกลายเป็นความรักที่เราจะได้ฟินกันทั่วหน้า
คนเราไม่ได้ฉลาด หัวไว แก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ทุกคนฉันใด
ละครก็สะท้อนให้เห็น “มุมโง่ๆ งงๆ” ของคนเมื่อเจอเหตุคับขันเหมือนกัน
แค่หวังว่าเมื่อเราเจอใครเดือดร้อน จะ “ฉลาดและกล้าหาญ” เหมือนคุณหมอพุฒิภัทร
นั่นคงทำให้สังคมน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ
เอวัง ด้วยประการฉะนี้
วันนี้ฟิน พรุ่งนี้ฟิน มะรืนนี้ฟินละกัน ไม่ได้ติดละครเรื่องไหนมานานมากละ ตั้งแต่วนิดา
คนที่รมณ์เสียเรื่องความยืดของคุณชายพุฒิภัทรอยากให้อ่านกันนะ แล้วคิดยังไงค่อยว่ากัน...
มีหลายๆ อย่างไม่กระจ่างเลยจะลองโพสต์กระทู้ดูเพื่อเรียบเรียงความคิด
วันนี้หลายคนคงอารมณ์เสียกับความยืดของเรื่องราว, ความเวิ่นเว้อของกรองแก้ว
แม้จะมีฉากจบสวยๆ ฟินๆ (แต่แสนสั้น) ก็ยังไม่ทำให้ความขุ่นมัวในใจนั้นหายไป
เราเลยอยากจะบอกว่า...
ในส่วนข้อดีเราขอยกให้ลิงน้อย เจมส์ จิรายุ ตั้งศรีสุข
น้องเล่นได้ดี คนอื่นอาจว่าน้องหน้าเด็ก แต่พี่คิดว่าน้องวางบุคลิกได้ดูขรึม ดูไม่ใช่เด็กสิบเก้า
รู้ป่าวว่าตอนแรกที่บ้าหาประวัติเจมส์ เรางงมากที่รู้ว่าเจมส์เด็กขนาดนั้น เพราะในละครเจมส์ดูไม่เด็กเลย
ในส่วนข้อเสียที่ประดังไปหาเบลล่านั้น เราอยากให้ความเป็นธรรมนิดนึง
คือเบลล่าเป็นนักแสดงซึ่งต้องแสดงไปตามบทบาทที่ได้รับมา
นักแสดงไม่ได้ใหญ่กว่าผู้กำกับและผู้เขียนบท ว่ากันตรงๆ คือนักแสดงก็คือนกแก้ว ต้องท่องให้เป๊ะ
จากนั้นก็ใส่อารมณ์เข้าไปให้คนเชื่อกับบทบาทนั้นๆ
เพราะฉะนั้นที่ว่านางโง่อย่างนั้นอย่างนี้ เวิ่นเว้ออะไรก็ตาม ก็เป็นเพราะ "บท" นั่นเอง
ในส่วนของการแสดง เราว่านางทำได้ดีแล้ว เวลานางร้องไห้ หรือขอร้อง เราน้ำตาซึมเลยนะ ชอบจริงๆ
คราวนี้มามองที่ “บท” ลองค่อยๆ นึกตามข้อเท็จจริง
การที่เด็กมัธยมปลายต่างจังหวัดคนหนึ่งในปี 2502-2503 (ถูกป่าว?)
ไม่เคยแต่งสวย ไม่เคยมาพระนคร ไม่เคยขึ้นเวที
จับพลัดจับผลูได้เป็นนางสาวศรีสยาม แต่ก็ได้รู้ในวันเดียวกันนั้นเองว่าจะถูกส่งไปเป็นนางบำเรอ
เป็นคุณจะทำอย่างไร
เราว่าคงไม่สามารถวางแผนอะไรได้หรอก นอกจากแผนโง่เฉพาะหน้านี่แหละ
ทำตัวเองเป็นแผล, แกล้งปวดท้อง, โวยวายเพื่อยืดเวลาออกจากโรงพยาบาลซึ่งเห็นได้ชัดว่ากลายเป็นที่หลบภัยหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ นอกจากนี้ก็คงคิดอะไรไม่ออกแล้ว
จะโทรไปฟ้องพ่อให้พ่อช่วยรึ พ่อก็ป่วย บ้านก็ไม่มีโทรศัพท์ คนที่รู้จักในพระนครก็ไม่มีสักคน
เราอยู่ในยุคที่สะดวกสบายจนลืมไปว่า ถ้าเราอยู่ในยุคที่ไม่มีมือถือ เราจะทำยังไง
คุณหมอก็เพิ่งรู้จักกันวันเดียว และก็ดูจะไม่แคร์เธอเสียด้วย เอาแต่ดุว่า เล่าไปจะช่วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ท่าน” ก็ทรงอิทธิพลเหลือเกิน วางคนไว้รวบตัวเธอทั่วโรงพยาบาล
ใครจะรู้ เล่าไปเธออาจโดนส่งไป “วิมาน” ไวกว่าที่คิดก็ได้
ความสับสนจึงต้องเกิดขึ้นแน่นอน เพราะตอนนี้มีเพียงตัวเองเท่านั้นไว้ใจได้
ร่ายมายาว เราก็ไม่เคยอ่านนิยายหรอกนะ แค่คิดไปตามท้องเรื่องว่าตัวละครน่าจะคิดยังไง
เราคิดว่าวันนี้มันแสดงให้เห็นความสับสนและการพยายามแก้ปัญหาแบบผิดๆ ของนางเอก
ที่คลี่คลายได้ด้วยดีเพราะความช่วยเหลือแบบฉลาดๆ ของพระเอก บวกกับความกล้าที่ไม่กลัวอิทธิพลของ “ท่าน”
ซึ่งภายหลังจะกลายเป็นความรักที่เราจะได้ฟินกันทั่วหน้า
คนเราไม่ได้ฉลาด หัวไว แก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ทุกคนฉันใด
ละครก็สะท้อนให้เห็น “มุมโง่ๆ งงๆ” ของคนเมื่อเจอเหตุคับขันเหมือนกัน
แค่หวังว่าเมื่อเราเจอใครเดือดร้อน จะ “ฉลาดและกล้าหาญ” เหมือนคุณหมอพุฒิภัทร
นั่นคงทำให้สังคมน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ
เอวัง ด้วยประการฉะนี้
วันนี้ฟิน พรุ่งนี้ฟิน มะรืนนี้ฟินละกัน ไม่ได้ติดละครเรื่องไหนมานานมากละ ตั้งแต่วนิดา