สวัสดีค่ะทุกๆคน
นานๆทีจะได้เข้ามาเล่นห้องชานเรือนนะคะ ตอนนี้มีเรื่องไม่สบายใจ
อยากหาที่ระบายและรับฟังความเห็นหรือคำแนะนำของเพื่อนๆพี่ๆทุกคนค่ะ
ปัญหาที่ทำให้เราไม่สบายใจเลยในช่วงชีวิตตอนนี้ก็คือ ความใจดี มีน้ำใจมากๆของแฟนเราค่ะ
ความจริงการมีน้ำใจก็เป็นสิ่งที่ดีและถูกต้องแล้วล่ะค่ะ
แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้เรารู้สึกลำบากใจได้มากขนาดนี้
ขอเล่าเรื่องโดยย่อๆนะคะ แฟนเราแต่ก่อนเคยทำงานบริษัทแห่งนึง
เงินเดือนดีพอประมาณแต่งานหนักมาก เค้าจึงหันมาเปิดร้านขายขนมเป็นธุรกิจส่วนตัว
เพราะอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง ตอนนั้นเราก็ปรึกษากันแล้วว่าจะทำเป็นของตัวเอง
ไม่ผูกพันกับครอบครัว เพราะไม่อยากมีปัญหากัน ซึ่งแฟนเราก็เห็นด้วยค่ะ
แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับกลายเป็นความผูกพันซับซ้อนแบบธุรกิจครอบครัวไปได้ค่ะ
เนื่องจากพี่สาวของแฟนก็ทำธุรกิจนี้อยู่ก่อนและเป็นคนชักชวนให้แฟนเรามาทำบ้างค่ะ
แต่คนละร้านกันนะคะ จึงไม่ได้มีปัญหากันที่เรื่องเงินค่ะ
แต่ความหนักใจของเราเริ่มเกิดขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากแต่ก่อนแฟนทำงานบริษัทก็จะมีวันหยุดเสาร์อาทิตย์บ้าง
แม้จะงานยุ่งแต่ก็มีเวลาตอนเลิกงานได้พักผ่อน แต่ตอนนี้พอแฟนเรามาเปิดร้านขนมก็ทำให้มีเวลาส่วนตัวน้อยลง
วันหยุดก็นานๆทีค่ะ (ประมาณเดือนละ 3ครั้ง) การค้าขายมีร้านของตัวเองทำให้แฟนเราต้องทุ่มเทเวลาทั้งหมด
ตั้งแต่เช้าจนเกือบ3ทุ่มไปกับการขาย (ไม่มีลูกจ้าง ต้องล้างเองเก็บเองขายเอง)
และรีบกลับมารับของที่จะใช้ขายในวันต่อๆไปทุกวันค่ะ มันอาจจะดูราบรื่นดีนะคะ
แต่เราเริ่มเห็นว่าพี่สาวของแฟนมักจะติดธุระบ่อย เช่น ไปเที่ยวบ้าง ไปงานแต่ง หรือธุระอื่นๆ
จากที่เคยตกลงกันว่าจะแบ่งกันไปเอาของตอนเย็นเพื่อมาขายวันรุ่งขึ้น
(ต้องไปสองที่น่ะค่ะ เลยแยกกันไป เป็นการตกลงกันแล้วของทั้งคู่)
ทำให้ภาระทั้งหมดตกมาอยู่ที่แฟนเรา บางครั้งกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ห้าทุ่มเที่ยงคืน
แถมยังต้องมาเตรียมของขายอีกค่ะ (ทั้งของๆแฟนเราและของพี่ค่ะ)
เราเห็นแล้วหดหู่และเศร้าใจมากๆ ก็พยายามช่วยเท่าที่เราช่วยได้
แต่บางครั้งในใจมันก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมแฟนเราก็ถึงใจดีขนาดนี้
น้อยครั้งมากที่แฟนเราจะปฏิเสธค่ะ ยอมทนเหนื่อยเองตลอด
เราอยากให้เค้าได้พักผ่อนสบายๆบ้าง คือยอมรับว่ามันก็ต้องมีบ้าง
ที่คนเราจะติดธุระและต้องไหว้วานขอความช่วยเหลือกัน
แต่เหตุผลที่พี่สาวเค้าไม่ว่างบางทีมันก็ออกจะไร้สาระไปหน่อยสำหรับเราอ่าค่ะ
เราไม่รู้ว่าควรหาทางทำแบบไหนให้แฟนเรารู้จักปฏิเสธคนอื่นบ้าง
คือไม่นับเฉพาะกับพี่เค้านะคะ เค้าใจดี ช่วยเหลือทุกคนตลอด
จนเราอดคิดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมเค้าไม่เป็นห่วงตัวเองหรืออย่างน้อย
ก็เห็นใจเราบ้างที่ต้องมาคอยเป็นห่วงเค้าตลอด
เรื่องแบบนี้ทำให้เราทะเลาะกับเค้าบ่อยมากๆ เพราะเราเคยหลุดปากบอกแฟนไปว่า
พี่เค้าชอบเอาเปรียบ ไม่เกรงใจเค้าบ้าง ทำไมไม่เห็นใจว่าทำอาชีพเดียวกันมันก็เหนื่อย
แฟนเราขายเองไม่มีลูกจ้าง แต่พี่เค้ามีลูกจ้าง ทำไมยังโยนภาระมาให้ ก็เลยเกิดมีปากเสียงทะเลาะกัน
แล้วเค้าก็พูดให้เรารู้สึกแย่ไปเลยว่า เค้ายอมทำทุกอย่างเพื่อพี่เค้าได้ แม้แต่ยอมตายแทนก็ตาม....
เราอึ้งและทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ทุกวันนี้เราได้แต่อดทนยอมรับในสิ่งที่เค้าทำ
แต่ในใจเราอึดอัดมากๆ ไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวยังไง พูดยังไง เวลาที่เราเคยได้จากแฟนมันหายไปเยอะมาก
เราเองก็พยายามปรับตัวและทำใจยอมรับมันนะคะ แต่เราเสียใจที่ความหวังดีที่เรามีต่อเค้า
กลายเป็นสิ่งที่ดูไม่มีความหมาย มันทำให้เราทุกข์และน้ำตาตกใจตลอดเวลาจริงๆค่ะ
เราควรทำยังไงดีคะ ปล่อยวาง ปล่อยให้แฟนเราทำตามใจ ช่วยเหลือพี่และคนอื่นๆ
ทั้งๆที่ตัวเองก็เหนื่อยแทบตายอย่างนั้นเหรอคะ แล้วชีวิตคู่ของเรามันต้องเดินไปตามเส้นทางไหนกันแน่? TT
เราเองก็จนปัญญาแล้วล่ะค่ะ.....
ทะเลาะกันบ่อยเพราะความใจดีของแฟน
นานๆทีจะได้เข้ามาเล่นห้องชานเรือนนะคะ ตอนนี้มีเรื่องไม่สบายใจ
อยากหาที่ระบายและรับฟังความเห็นหรือคำแนะนำของเพื่อนๆพี่ๆทุกคนค่ะ
ปัญหาที่ทำให้เราไม่สบายใจเลยในช่วงชีวิตตอนนี้ก็คือ ความใจดี มีน้ำใจมากๆของแฟนเราค่ะ
ความจริงการมีน้ำใจก็เป็นสิ่งที่ดีและถูกต้องแล้วล่ะค่ะ
แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้เรารู้สึกลำบากใจได้มากขนาดนี้
ขอเล่าเรื่องโดยย่อๆนะคะ แฟนเราแต่ก่อนเคยทำงานบริษัทแห่งนึง
เงินเดือนดีพอประมาณแต่งานหนักมาก เค้าจึงหันมาเปิดร้านขายขนมเป็นธุรกิจส่วนตัว
เพราะอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง ตอนนั้นเราก็ปรึกษากันแล้วว่าจะทำเป็นของตัวเอง
ไม่ผูกพันกับครอบครัว เพราะไม่อยากมีปัญหากัน ซึ่งแฟนเราก็เห็นด้วยค่ะ
แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับกลายเป็นความผูกพันซับซ้อนแบบธุรกิจครอบครัวไปได้ค่ะ
เนื่องจากพี่สาวของแฟนก็ทำธุรกิจนี้อยู่ก่อนและเป็นคนชักชวนให้แฟนเรามาทำบ้างค่ะ
แต่คนละร้านกันนะคะ จึงไม่ได้มีปัญหากันที่เรื่องเงินค่ะ
แต่ความหนักใจของเราเริ่มเกิดขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากแต่ก่อนแฟนทำงานบริษัทก็จะมีวันหยุดเสาร์อาทิตย์บ้าง
แม้จะงานยุ่งแต่ก็มีเวลาตอนเลิกงานได้พักผ่อน แต่ตอนนี้พอแฟนเรามาเปิดร้านขนมก็ทำให้มีเวลาส่วนตัวน้อยลง
วันหยุดก็นานๆทีค่ะ (ประมาณเดือนละ 3ครั้ง) การค้าขายมีร้านของตัวเองทำให้แฟนเราต้องทุ่มเทเวลาทั้งหมด
ตั้งแต่เช้าจนเกือบ3ทุ่มไปกับการขาย (ไม่มีลูกจ้าง ต้องล้างเองเก็บเองขายเอง)
และรีบกลับมารับของที่จะใช้ขายในวันต่อๆไปทุกวันค่ะ มันอาจจะดูราบรื่นดีนะคะ
แต่เราเริ่มเห็นว่าพี่สาวของแฟนมักจะติดธุระบ่อย เช่น ไปเที่ยวบ้าง ไปงานแต่ง หรือธุระอื่นๆ
จากที่เคยตกลงกันว่าจะแบ่งกันไปเอาของตอนเย็นเพื่อมาขายวันรุ่งขึ้น
(ต้องไปสองที่น่ะค่ะ เลยแยกกันไป เป็นการตกลงกันแล้วของทั้งคู่)
ทำให้ภาระทั้งหมดตกมาอยู่ที่แฟนเรา บางครั้งกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ห้าทุ่มเที่ยงคืน
แถมยังต้องมาเตรียมของขายอีกค่ะ (ทั้งของๆแฟนเราและของพี่ค่ะ)
เราเห็นแล้วหดหู่และเศร้าใจมากๆ ก็พยายามช่วยเท่าที่เราช่วยได้
แต่บางครั้งในใจมันก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมแฟนเราก็ถึงใจดีขนาดนี้
น้อยครั้งมากที่แฟนเราจะปฏิเสธค่ะ ยอมทนเหนื่อยเองตลอด
เราอยากให้เค้าได้พักผ่อนสบายๆบ้าง คือยอมรับว่ามันก็ต้องมีบ้าง
ที่คนเราจะติดธุระและต้องไหว้วานขอความช่วยเหลือกัน
แต่เหตุผลที่พี่สาวเค้าไม่ว่างบางทีมันก็ออกจะไร้สาระไปหน่อยสำหรับเราอ่าค่ะ
เราไม่รู้ว่าควรหาทางทำแบบไหนให้แฟนเรารู้จักปฏิเสธคนอื่นบ้าง
คือไม่นับเฉพาะกับพี่เค้านะคะ เค้าใจดี ช่วยเหลือทุกคนตลอด
จนเราอดคิดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมเค้าไม่เป็นห่วงตัวเองหรืออย่างน้อย
ก็เห็นใจเราบ้างที่ต้องมาคอยเป็นห่วงเค้าตลอด
เรื่องแบบนี้ทำให้เราทะเลาะกับเค้าบ่อยมากๆ เพราะเราเคยหลุดปากบอกแฟนไปว่า
พี่เค้าชอบเอาเปรียบ ไม่เกรงใจเค้าบ้าง ทำไมไม่เห็นใจว่าทำอาชีพเดียวกันมันก็เหนื่อย
แฟนเราขายเองไม่มีลูกจ้าง แต่พี่เค้ามีลูกจ้าง ทำไมยังโยนภาระมาให้ ก็เลยเกิดมีปากเสียงทะเลาะกัน
แล้วเค้าก็พูดให้เรารู้สึกแย่ไปเลยว่า เค้ายอมทำทุกอย่างเพื่อพี่เค้าได้ แม้แต่ยอมตายแทนก็ตาม....
เราอึ้งและทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ทุกวันนี้เราได้แต่อดทนยอมรับในสิ่งที่เค้าทำ
แต่ในใจเราอึดอัดมากๆ ไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวยังไง พูดยังไง เวลาที่เราเคยได้จากแฟนมันหายไปเยอะมาก
เราเองก็พยายามปรับตัวและทำใจยอมรับมันนะคะ แต่เราเสียใจที่ความหวังดีที่เรามีต่อเค้า
กลายเป็นสิ่งที่ดูไม่มีความหมาย มันทำให้เราทุกข์และน้ำตาตกใจตลอดเวลาจริงๆค่ะ
เราควรทำยังไงดีคะ ปล่อยวาง ปล่อยให้แฟนเราทำตามใจ ช่วยเหลือพี่และคนอื่นๆ
ทั้งๆที่ตัวเองก็เหนื่อยแทบตายอย่างนั้นเหรอคะ แล้วชีวิตคู่ของเรามันต้องเดินไปตามเส้นทางไหนกันแน่? TT
เราเองก็จนปัญญาแล้วล่ะค่ะ.....