บินกลับมาจากฮาเนดะถึงเคเอลครับ รูทนี้ผู้โดยสารส่วนใหญ่จะเป็นคนมาเลย์กับคนญี่ปุ่น คนไทยก็เห็นเยอะพอสมควร ออสเตเรียก็พอมี แต่ผมซวยครับที่มีลุงแขกอินเดียมานั่งข้างๆ นอกจากกลิ่นน้ำหอมอันเย้ายวนจมูกแล้ว ตอนแรกๆก็ไม่อะไรครับ ผมเอาหน้ากากอนามัยมาใส่ ปกตินั่งเครื่องบินจะใส่ตลอดเพระาถ้าไม่ใส่จะแสบจมูก แต่นี่มีกลิ่นมาด้วยถือว่าได้ประโยชน์อีกต่อนึง พอเครื่องขึ้นจนถึงแจกอาหารกินกันเสร็จก็เตรียมตัวนอน ไฟก็ดับลงจนมืดเลย ผมก็ง่วงจะหลับไป ผมนั่งริมทางเดิน พี่อินเดียเค้านั่งตรงกลางอีกฝั่งนึงเป็นคนญี่ปุ่นชิ่งหลับนานแล้ว ข้าวก็ไม่กิน ที่นั่งมันแคบแต่ผมก็พยายามทำตัวให้ห่างมากที่สุด คือแขนขาจะไม่ไปโดนกับพี่อินเดียเค้า เพราะรู้ว่านี่นั่งตรงกลางมันแคบ ผมก็หลับไปได้พักนึง พี่อินเดียก็ยุกยิกๆ หยิบโน่นหยิบนี่จนตัวมาโดนผมตลอด แล้วอยู่ดีๆก็เปิดไฟอ่านหนังสือครับ แต่ไม่ได้อ่านหนังสือ เปิดไฟไว้ส่องมือถือซะงั้น มือถือมันก็มีไฟบนจออยู่แล้วจะเปิดไฟอ่านหนังสือทำไม แล้วท่านั่งพี่แกใหญ่คับโลกมาก เอาสอกเกยโดนพุงผม จนผมเอามือต้องพลักออกไป จนพี่เค้าปิดไฟ ปิดมือถือ ขยับตัวจะเอียงหลังพิงไปทางคนญี่ปุ่น แล้วหันเข่ามาทางผมโดนน่องผมอีก ผมก็สะดุ้งตื่น ท่านอนทุเรศมาก นี่เครื่องบินน่ะไม่ใช่โซฟาที่บ้าน จนผมต้องยันเข่าพี่แกให้เอนไปทางอื่น ตอนนี้ผมก็นอนไม่ค่อยหลับแล้ว หลับๆได้แป๊ปเดียวพี่แกก็จะขยับมาถูกตัวจนรู้สึกตัวตื่นอยู่ ซักพักพี่แกหยิบมือถือขึ้นมาอีก ทีนี้ดูหนังเลยครับ ยกมือถือมาอยู่ในระดับสายตา แสงสว่างแยงตาน่ารำคาญมาก จนผมทนไม่ไหว หยิบไอแพดขึ้นมาเปิดคอนเสิดดูให้มันจ้ากว่าไปเลย พี่แกก็หายใจฟึดฟัดๆ ทำเป็นไม่พอใจ แต่พี่ก็ยังดูหนังต่อไปอยู่ดี ผมดูไปได้ซักพัก ยอมแพ้ครับ แสบตาซ่ะเอง เลยหรี่ไฟหน้าจอลง 555 จนเครื่องลงเพลียมากเลยครับ ต่อเครื่องจากเคเอลถึงกรุงเทพผมหลับตั้งแต่เครื่องขึ้นจนเครื่องลงถึงกรุงเทพเลยครับ

จะว่าผมเหยียดเชื้อชาติก็ได้น่ะครับ แต่เข้าใจเลยคนพวกนี้ไปที่ไหนก็ไม่ค่อยมีใครต้อนรับ ไม่มีมรายาทในการอยู่ที่ส่วนรวม