" เป็นอะไรคะ ทำไมตาแดงๆ"
" อ่อ ไปว่ายน้ำมาหน่ะครับ"
สี่ทุ่มครึ่งแล้วแต่ผมเพิ่งกลับถึงบ้าน หมดแรงกายแรงใจเช่นเคย อาบน้ำ เตรียมตัวเข้านอนเพียงเพื่อจะตื่นไปทำเหมือนสิ่งที่เพิ่งทำไปวันนี้ เหมือนเมื่อวาน เหมือนวานซืน และก็เหมือนวันก่อนๆ
หยิบ tablet มาเล่น อ่านข่าว อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน รีไทร์ แวบแรก ตลก ไม่เชื่อ อ่านต่อไปต้องยอมรับความจริง มึนๆ ชาๆ ไม่เป็นไร ก็ถึงเวลาแล้ว 72 ปีแล้วนี่
ปิดไฟแล้วแต่นอนไม่หลับ สักพักแปลกใจ ทำไมน้ำตาไหลออกมาเอง เสียใจ? ไม่น่าใช่ จริงๆแล้วพักหลังผมห่างเหินจากการติดตามแมนยูมานานพอสมควร ชีวิตจริงไม่เคยง่ายอยู่แล้ว สิ่งที่ควรต้องทำคือ ทำงาน เอาตัวรอด หาเงินให้มากที่สุด อาจได้ดูบ้างถ้ามีเวลาว่าง แต่พอมีเวลาว่างจริงกลับทุ่มเทไปกับการศึกษาการลงทุนในตลาดหุ้นแทน
หรือเป็นน้ำตาแห่งความโหยหาอดีตแบบ nostalgia? ผมยังมีอดีตอะไรให้โหยหาหรือ อดีตมักทำร้ายผมมากกว่าทำให้มีความสุขเสมอ ลองนึกย้อนกลับไป แม้ชีวิตวัยเด็กจะเรียกไม่ได้ว่าลำบาก แต่ก็ยากที่จะพูดว่าเพียบพร้อมสมบูรณ์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงภาวะจิตใจ ผมแทบจะนับนิ้วได้ถ้าเป็นเรื่องการมีความสุข เมื่อมองกลับไป ความทรงจำที่่เด่นชัดคือ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ผมเติบโตมาพร้อมกับการเชียร์และคลั่งไคล้ทีม ภาพวินาทีต่างๆที่เคยลืมไปแล้ว ในคืนนี้มันกลับย้อนมาอีกครั้ง วินาทีที่คันโตน่ายิงจุดโทษลูกนั้น ในวันแห่งการ
กลับมาอันยิ่งใหญ่ อีกวินาทีกับการถอยหลังยิงลูกมหัศจรรย์ ใน FA cup นัดชิง วินาทีที่กิกซ์ลากค่อนสนามไปยิงทีมปืนใหญ่ วินาทีประวัตศาสตร์ที่คัมนู ผมเกือบลืมไปแล้วว่าตอนนั้นผมมีความสุขขนาดไหน
น้ำตายังคงไหลอยู่ แต่ผมแน่ใจแล้วว่ามันไม่ใช่เพราะความเสียใจ ตรงกันข้าม มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ ผมดีใจจริงๆ ที่ได้มีความทรงจำกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ดีใจที่ได้เชียร์ทีมนี้ ความทรงจำเหล่านี้ที่ผมแทบลืมไปหมดแล้ว จริงๆมันยังซ่อนตัวอยู่ลึกๆ เพียงเพื่อรอวันที่ผมจะคิดถึงมันอีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าข่าวการเลิกของเซอร์อเล็กซ์ ได้ขุดความทรงจำนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
เหมือนหลายอย่างๆในชีวิต กว่าเราจะรู้ตัวว่ารักมากขนาดไหน ก็เมื่อถึงวันที่ต้องลาจาก ผมเพิ่งรู้ตัวจริงๆว่าผมรักคนคนนี้มาก
" เซอร์ อเล็กซ์ แชปแมน เฟอร์กูสัน"
ขอบคุณจริงๆ ไม่ใช่แค่สำหรับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่มีอย่างต่อเนื่อง แต่ยังสำหรับที่ทำให้ชีวิตคนคนนึงได้มีความทรงจำที่มีความสุขและมีค่า
ภาพผู้ชายนอนร้องไห้เหมือนเด็กอนุบาล คงดูไม่จืดเท่าไหร่ แต่ผมคงไม่ต้องกังวลมาก ไม่มีใครจะมาเห็นอยู่แล้วนี่ครับ น่าแปลกที่หลังการร้องไห้แบบสุดๆแล้ว เรามักจะรู้สึกดีขึ้นเสมอ
" เป็นอะไรคะ ทำไมตาแดงๆ" เสียงเพื่อนร่วมงานถาม
ผมไม่กล้าตอบอยู่ดีว่าผมนอนร้องไห้ทั้งคืน เพราะไม่ว่ายังไงผู้ชายก็ไม่ควรร้องไห้. ใช่หรือเปล่า
คุณคือความสุขของผม "อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน"
" อ่อ ไปว่ายน้ำมาหน่ะครับ"
สี่ทุ่มครึ่งแล้วแต่ผมเพิ่งกลับถึงบ้าน หมดแรงกายแรงใจเช่นเคย อาบน้ำ เตรียมตัวเข้านอนเพียงเพื่อจะตื่นไปทำเหมือนสิ่งที่เพิ่งทำไปวันนี้ เหมือนเมื่อวาน เหมือนวานซืน และก็เหมือนวันก่อนๆ
หยิบ tablet มาเล่น อ่านข่าว อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน รีไทร์ แวบแรก ตลก ไม่เชื่อ อ่านต่อไปต้องยอมรับความจริง มึนๆ ชาๆ ไม่เป็นไร ก็ถึงเวลาแล้ว 72 ปีแล้วนี่
ปิดไฟแล้วแต่นอนไม่หลับ สักพักแปลกใจ ทำไมน้ำตาไหลออกมาเอง เสียใจ? ไม่น่าใช่ จริงๆแล้วพักหลังผมห่างเหินจากการติดตามแมนยูมานานพอสมควร ชีวิตจริงไม่เคยง่ายอยู่แล้ว สิ่งที่ควรต้องทำคือ ทำงาน เอาตัวรอด หาเงินให้มากที่สุด อาจได้ดูบ้างถ้ามีเวลาว่าง แต่พอมีเวลาว่างจริงกลับทุ่มเทไปกับการศึกษาการลงทุนในตลาดหุ้นแทน
หรือเป็นน้ำตาแห่งความโหยหาอดีตแบบ nostalgia? ผมยังมีอดีตอะไรให้โหยหาหรือ อดีตมักทำร้ายผมมากกว่าทำให้มีความสุขเสมอ ลองนึกย้อนกลับไป แม้ชีวิตวัยเด็กจะเรียกไม่ได้ว่าลำบาก แต่ก็ยากที่จะพูดว่าเพียบพร้อมสมบูรณ์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงภาวะจิตใจ ผมแทบจะนับนิ้วได้ถ้าเป็นเรื่องการมีความสุข เมื่อมองกลับไป ความทรงจำที่่เด่นชัดคือ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ผมเติบโตมาพร้อมกับการเชียร์และคลั่งไคล้ทีม ภาพวินาทีต่างๆที่เคยลืมไปแล้ว ในคืนนี้มันกลับย้อนมาอีกครั้ง วินาทีที่คันโตน่ายิงจุดโทษลูกนั้น ในวันแห่งการ
กลับมาอันยิ่งใหญ่ อีกวินาทีกับการถอยหลังยิงลูกมหัศจรรย์ ใน FA cup นัดชิง วินาทีที่กิกซ์ลากค่อนสนามไปยิงทีมปืนใหญ่ วินาทีประวัตศาสตร์ที่คัมนู ผมเกือบลืมไปแล้วว่าตอนนั้นผมมีความสุขขนาดไหน
น้ำตายังคงไหลอยู่ แต่ผมแน่ใจแล้วว่ามันไม่ใช่เพราะความเสียใจ ตรงกันข้าม มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ ผมดีใจจริงๆ ที่ได้มีความทรงจำกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ดีใจที่ได้เชียร์ทีมนี้ ความทรงจำเหล่านี้ที่ผมแทบลืมไปหมดแล้ว จริงๆมันยังซ่อนตัวอยู่ลึกๆ เพียงเพื่อรอวันที่ผมจะคิดถึงมันอีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าข่าวการเลิกของเซอร์อเล็กซ์ ได้ขุดความทรงจำนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
เหมือนหลายอย่างๆในชีวิต กว่าเราจะรู้ตัวว่ารักมากขนาดไหน ก็เมื่อถึงวันที่ต้องลาจาก ผมเพิ่งรู้ตัวจริงๆว่าผมรักคนคนนี้มาก
" เซอร์ อเล็กซ์ แชปแมน เฟอร์กูสัน"
ขอบคุณจริงๆ ไม่ใช่แค่สำหรับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่มีอย่างต่อเนื่อง แต่ยังสำหรับที่ทำให้ชีวิตคนคนนึงได้มีความทรงจำที่มีความสุขและมีค่า
ภาพผู้ชายนอนร้องไห้เหมือนเด็กอนุบาล คงดูไม่จืดเท่าไหร่ แต่ผมคงไม่ต้องกังวลมาก ไม่มีใครจะมาเห็นอยู่แล้วนี่ครับ น่าแปลกที่หลังการร้องไห้แบบสุดๆแล้ว เรามักจะรู้สึกดีขึ้นเสมอ
" เป็นอะไรคะ ทำไมตาแดงๆ" เสียงเพื่อนร่วมงานถาม
ผมไม่กล้าตอบอยู่ดีว่าผมนอนร้องไห้ทั้งคืน เพราะไม่ว่ายังไงผู้ชายก็ไม่ควรร้องไห้. ใช่หรือเปล่า