คนอื่นเขาลำบากตั้งเยอะ กว่าจะได้เงินมา
คนอื่นเขาเดินทางวันละ3-4ชั่วโมงเพื่อจะได้มาอยู่กับพ่อกับแม่
คนอื่นเขาต้องเครียดกับภาระงาน ที่กดดันตลอดเวลา การแข่งขันที่สูงในสายงาน
คนอื่นเขาต้องทำงานให้ได้ตามเป้า ต้องเจอกับเจ้านายที่ทำตัวเหมือนไม่เคยเป็นลูกน้องมาก่อน
คนอื่นเขาคิดแล้วคิดอีก กว่าจะกินอาหารดีๆซักมื้อ กว่าจะคิดจะเริ่มผ่อนรถซักคัน
คนอื่นเขาต้องฝืนยิ้มตลอดเวลา ทั้งๆที่ในใจมันเหนื่อยและเบื่อเต็มแก่ เพราะไม่อยากให้ลูกค้าต้องขุ่นข้องหมองใจ
คนอื่นเขาอยากได้งานมากขึ้น อยากมีรายได้มากขึ้น ทำโอเพื่อแลกกับเงินเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยอม......
ผม...อาจโชคดีที่อะไรหลายๆอย่างในชีวิต เหมือนมีฟ้าบันดาล...
แม่...ที่คอยให้กำลังใจเสมอ และจ้ำจี้จ้ำไช ให้เรียนอ่านหนังสือเยอะ รวมถึง เรียนพิเศษ
รุ่นพี่ที่นับถือ...ที่คอยติวหนังสือ จนเราสอบเข้า โรงเรียนดังๆได้
เพื่อน ที่คอยช่วยกระตุ้น ให้กระตือรือร้น ให้ไม่นอนตื่นสาย ให้เรียนให้จบ...
อาจารย์ ที่ให้โอกาส แม้จะเคยสอบตกซ้ำชั้น ในสถาบันที่เราต้องการมาต่อยอด...แต่ท่านก็ยินดีรับ เพราะมองว่า เรามีการปรับปรุงตัว และมี potential...
จบมา....ผมเหมือนลืมตัว คิดว่าเราจบสูง มีดีกว่าคนอื่น ทำงานตามใจตัวเอง มาสาย กลับเร็ว...ขี้บ่น ขี้โมโห ไม่พัฒนาตัวเอง คิดว่าตัวเองดีนักดีหนา....สุดท้าย พอเจอ feedback จากคนไข้ และเพื่อนร่วมงานที่รู้จักเราและหวังดีกับเราจริงๆ.....เราถึงพึ่งรู้ตัวว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราคิดถึงแต่ตัวเองจริงๆ......และลืมไปว่า เราโชคดีกว่าคนอื่นแค่ไหนแล้ว.....ที่ได้มาอยู่ ณ จุดนี้ ได้กลับมาเป็น เป็นที่พึ่งของบ้าน ของเพื่อน ของญาติ และคนไข้ที่ตอนเราไปเรียนต่อ เขาเฝ้ารอการกลับมาของเราอย่างใจจดใจจ่อ....
ผมเป็นคนไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่เจอคนด่า หรือประสบการณ์แย่ๆกับตัวเองก็ไม่รู้สึก.....แต่การได้มาอ่านกระทู้หลายๆกระทู้ใน pantip และค้นพบชีวิตของผู้คนหลากหลายอาชีพ ได้เปิดมุมมอง ของกบในกะลา ที่มีชีวิตอยู่แค่ใน รพ. กับ บ้าน.....ได้ค้นพบว่า คนอื่นลำบากกว่าเราไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า เหนื่อยและสู้ชีวิตกว่าเราอีกมากมาย......แล้วผมก็มองกลับมาดูตัวเองว่า...เราแทบไม่ได้ลำบากอะไรเท่าไหร่เลย....แต่เราแค่คิดว่าเราลำบากต่างหากล่ะ...นั่นคือปัญหา!!!!
ผมอยากบอกว่า...ผมคิดได้แล้วครับ แล้วจะปรับปรุงตัวเสียใหม่......เพราะในความเป็นจริง อาชีพนี้เป็นอาชีพที่เสียสละ และต้องคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง....เหมือนที่ผ่านๆมา....ผมขอโทษนะครับ....ผมจะปรับปรุงตัวครับ.....
ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง...แต่จากนี้ไปผมจะดีขึ้นครับ!!!
คนอื่นเขาเดินทางวันละ3-4ชั่วโมงเพื่อจะได้มาอยู่กับพ่อกับแม่
คนอื่นเขาต้องเครียดกับภาระงาน ที่กดดันตลอดเวลา การแข่งขันที่สูงในสายงาน
คนอื่นเขาต้องทำงานให้ได้ตามเป้า ต้องเจอกับเจ้านายที่ทำตัวเหมือนไม่เคยเป็นลูกน้องมาก่อน
คนอื่นเขาคิดแล้วคิดอีก กว่าจะกินอาหารดีๆซักมื้อ กว่าจะคิดจะเริ่มผ่อนรถซักคัน
คนอื่นเขาต้องฝืนยิ้มตลอดเวลา ทั้งๆที่ในใจมันเหนื่อยและเบื่อเต็มแก่ เพราะไม่อยากให้ลูกค้าต้องขุ่นข้องหมองใจ
คนอื่นเขาอยากได้งานมากขึ้น อยากมีรายได้มากขึ้น ทำโอเพื่อแลกกับเงินเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยอม......
ผม...อาจโชคดีที่อะไรหลายๆอย่างในชีวิต เหมือนมีฟ้าบันดาล...
แม่...ที่คอยให้กำลังใจเสมอ และจ้ำจี้จ้ำไช ให้เรียนอ่านหนังสือเยอะ รวมถึง เรียนพิเศษ
รุ่นพี่ที่นับถือ...ที่คอยติวหนังสือ จนเราสอบเข้า โรงเรียนดังๆได้
เพื่อน ที่คอยช่วยกระตุ้น ให้กระตือรือร้น ให้ไม่นอนตื่นสาย ให้เรียนให้จบ...
อาจารย์ ที่ให้โอกาส แม้จะเคยสอบตกซ้ำชั้น ในสถาบันที่เราต้องการมาต่อยอด...แต่ท่านก็ยินดีรับ เพราะมองว่า เรามีการปรับปรุงตัว และมี potential...
จบมา....ผมเหมือนลืมตัว คิดว่าเราจบสูง มีดีกว่าคนอื่น ทำงานตามใจตัวเอง มาสาย กลับเร็ว...ขี้บ่น ขี้โมโห ไม่พัฒนาตัวเอง คิดว่าตัวเองดีนักดีหนา....สุดท้าย พอเจอ feedback จากคนไข้ และเพื่อนร่วมงานที่รู้จักเราและหวังดีกับเราจริงๆ.....เราถึงพึ่งรู้ตัวว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราคิดถึงแต่ตัวเองจริงๆ......และลืมไปว่า เราโชคดีกว่าคนอื่นแค่ไหนแล้ว.....ที่ได้มาอยู่ ณ จุดนี้ ได้กลับมาเป็น เป็นที่พึ่งของบ้าน ของเพื่อน ของญาติ และคนไข้ที่ตอนเราไปเรียนต่อ เขาเฝ้ารอการกลับมาของเราอย่างใจจดใจจ่อ....
ผมเป็นคนไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่เจอคนด่า หรือประสบการณ์แย่ๆกับตัวเองก็ไม่รู้สึก.....แต่การได้มาอ่านกระทู้หลายๆกระทู้ใน pantip และค้นพบชีวิตของผู้คนหลากหลายอาชีพ ได้เปิดมุมมอง ของกบในกะลา ที่มีชีวิตอยู่แค่ใน รพ. กับ บ้าน.....ได้ค้นพบว่า คนอื่นลำบากกว่าเราไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า เหนื่อยและสู้ชีวิตกว่าเราอีกมากมาย......แล้วผมก็มองกลับมาดูตัวเองว่า...เราแทบไม่ได้ลำบากอะไรเท่าไหร่เลย....แต่เราแค่คิดว่าเราลำบากต่างหากล่ะ...นั่นคือปัญหา!!!!
ผมอยากบอกว่า...ผมคิดได้แล้วครับ แล้วจะปรับปรุงตัวเสียใหม่......เพราะในความเป็นจริง อาชีพนี้เป็นอาชีพที่เสียสละ และต้องคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง....เหมือนที่ผ่านๆมา....ผมขอโทษนะครับ....ผมจะปรับปรุงตัวครับ.....