[ความใน .... ของใจที่โกหก...]

มิถุนายน 2553...ฝนเทกระหน่ำราวกับจะปลิดใบจามจุรีบนต้นใหญ่ให้ร่วงหมดต้น...พื้นคอนกรีต เต็มไปน้ำชื้นแฉะ..แพรพาร่างของเธอฝ่าร่างของเธอเข้าไปหลบในร้านกาแฟเล็ก ๆ ริมประตูรั้วมหาวิทยาลัย....ละอองน้ำที่สาดเข้ามา ไม่ได้รบกวนสมาธิของชายหนุ่มโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านชีทในมือเลย เขาท่องพึมพำ....'จะเนิร์ดไปไหน เหลืออีกตั้งหลายวันกว่าจะสอบกลางภาค'....หญิงสาวคิด


ก่อนจะเอา Textbook เล่มหนาที่ยืมจากหอสมุดกลางออกมาอ่านบ้าง 'ทำไมรายละเอียดมันมากมายขนาดนี้ ฉันจำไม่ไหวนะ' แพรพักสายเหลือบออกไปมองหยดน้ำที่ร่วงตามใบไม้ หยดลงบนพื้นไม้...ร้านกาแฟแห่งนี้ร่มรื่น แม้จะตั้งอยู่ใจกลางเมือง ต้นไม้รกครื้ม ไม้ประดับในกระถางผลิใบเขียวสดหนา "เราคงแก่เกินไปกว่าที่จำอะไรพวกนี้ได้หมดสินะ' เธอลงสายตาจากต้นไม้ด้านนอก หันมามองฝั่งตรงข้าม หนุ่มหน้าตี๋คิ้วเข้มคนนั้น มองมาทางเธอ แล้วรีบหลบสายตาลงก้มหน้าก้มตาอ่านถ้อยคำในกระดาษเอสี่ปึกนั้นต่อไป...ผมทรงเกาหลีของเขายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง หยดน้ำเปียกแขนเสื้อเชิ้ตยาวสีขาวที่พับทบขึ้นไปเลยศอก...แพรจำได้ว่าวันนั้นมีเขาและเธอสองคน...มันจะมีใครกันนะจะมานั่งอ่านหนังสือในที่ที่ฝนสาดแบบนี้...