จนถึงตอนนี้ข้าวโพดก็ยังไม่กลับมา 2 อาทิตย์แล้วที่เรายังรอข้าวโพดอยู่
จริงๆเราหยุดตามหาข้าวโพดตั้งแต่เราตั้งกระทู้เรื่องที่ข้าวโพดหายไปครั้งที่ 2 แล้ว เพราะว่าพอเราไปตะโกนเรียกข้าวโพดที่ทางเข้าสวนร้างนั้น
พอเราเข้าบ้านเราสังเกตุว่าลูกๆเราจะซึม เพราะเวลาที่เราเรียกข้าวโพดลูกๆเค้าจะมานั่งออกันที่หน้าต่าง คอยชะเง้อมองตามเสียงเรา
เราเห็นอาการของลูกๆแล้วเราก็เลยหยุดเรียกข้าวโพด แฟนเราก็บอกว่าเลิกเรียกหาข้าวโพดเถอะ ลูกๆเศร้ากันมากโดยเฉพาะเจ้าทอง มันซึมมาก
ไม่กินข้าว ไม่เล่น เอาแต่นอนมองออกไปนอกหน้าต่างตรงทางเข้าป่าทุกคืน เราเห็นอย่างนั้นก็น้ำตาตกใน ร้องไห้ไม่ได้ จะเศร้าก็ไม่ได้ เพราะเจ้าทองเค้ารับรู้ความรู้สึกเราได้ เราก็ได้แต่กอดเจ้าทองไว้ บอกเค้าว่า "พี่ข้าวโพดเค้าไปอยู่บนฟ้าแล้ว พี่เค้าจะมองเราอยู่บนฟ้านะ ทองก็อย่าเศร้านะ
ถ้าทองเศร้าเดี๋ยวพี่ข้าวโพดเป็นห่วง"
เราคิดว่า ทองเค้าคงรับรู้ในสิ่งที่รับบอกกับเค้า ตั้งแต่นั้นมาเค้าก็เริ่มกินข้าว เริ่มเล่นบ้างนิดหน่อย จนตอนนี้วันนี้ เจ้าทองเค้ากินข้าวมากขึ้น
จนเริ่มกลับมาอ้วนเหมือนเดิม(ทองเค้าตรอมใจจนผอมไปหน่อยนึง) เล่นกับพี่ๆน้องๆมากขึ้น มีวิ่งไล่กัน เล่นไม้ตกแมวที่แฟนเราเอามาล่อ แวว
ตาก็แจ่มใสขึ้น กลางคืนก็มานอนกับเราเหมือนเดิม แต่มีบ้างบางครั้งเหมือนกับพอเค้านึกได้ว่าข้าวโพดยังไม่กลับมา เค้าก็จะไปนั่งมองที่ริม
หน้าต่าง มองสักพักใหญ่ๆเค้าก็มานอนเป็นอย่างนี้ทุกวัน
ส่วนลูกๆตัวอื่นๆแรกๆก็มีซึมบ้างแต่เค้าก็กลับมาเหมือนเดิมใช้ชีวิตเหมือนกับตอนที่ยังมีข้าวโพดอยู่ อาการตรอมใจก้ไม่มากเท่าเจ้าทอง
ส่วนเรา แรกๆยอมรับว่ายังทำใจไม่ได้ เห็นรูปข้าวโพดไม่ได้น้ำตาจะไหล และยอมรับตรงๆเลยว่า ตอนที่ข้าวโพดหายไปแรกๆ เราไม่สนใจลูกๆ
เลย แค่ให้ข้าวให้น้ำ เก็บอึ้พอ เราไม่เล่น ไม่คุยไม่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับลูกเหมือนก่อน รู้เลยว่าตอนนั้นบ้านเงียบมาก คนก็ซึมแมวก็ซึม
จนแฟนเราบอกว่าบ้านตอนนี้บรรยากาศมันเศร้ามาก เค้าลองไปเอาไม้ตกแมวมาเล่นกับลูก ก็มีเล่นกันนะแต่เจ้าทองไม่เล่นเอาแต่นั่งมอง
ซึ่งปกติทองจะชอบเล่นไม้ตกแมวมาก
เวลาผ่านไปอีก2-3วัน เราก็ยังซึม ยังไม่เล่นกับลูก จนแฟนบอกกับเราว่า อย่าเศร้าเรื่องข้าวโพดเลย มันเป็นธรรมดาของโลก แล้วเค้าก็สอนธรรมะ
ให้เราฟัง(เค้าเอามาจากตอนที่เค้าไปบวชมา) เราก็คิดได้นะ(นิดนึง) ก็ทำใจได้บ้าง เริ่มกลับมากอดลูก เล่นกับลูก ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเหมือนเดิม รู้ได้เลยว่า พอเรากลับมาเหมือนเดิมเจ้าทองก็ดีขึ้น กลับมาเล่นเหมือนเดิม
จนตอนนี้เราสามารถกลับมาเล่นไม้ตกแมวกับลูกๆได้โดยไม่มีภาพข้าวโพดซ้อนขึ้นมา มองที่ๆข้าวโพดชอบนอนได้แล้ว ไม่ตื่นมาตอนตี3ครึ่ง
เพื่อมานั่งมองหาข้าวโพดอีกแล้ว (เวลานี้เป็นเวลาที่ข้าวโพดมาปลุกเราให้เทข้าวให้เค้า) เราเล่น เราหัวเราะกับลูกๆได้แล้ว เจ้าทองก็กลับมา
ร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว
สรุปแล้วชีวิตเราตอนนี้เริ่มรับได้กลับการที่ไม่มีข้าวโพด เรารู้แล้วว่าถ้าเราไม่เข้มแข็ง ยังจมอยู่กับความเสียใจ มันก็จะส่งผลถึงลูกๆของเรา
ถ้าเราเศร้าลูกเราก็จะเศร้า ถ้าเราหัวเราะลูกเราก็จะร่าเริง
เฮ้อ..........มาถึงตรงนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะบอกกล่าวอะไรอีกเพราะไม่รู้ว่าจะบอกอะไร ถึงแม้ใจจะยอมรับได้แต่มันก็ยังตื้อๆในอก เอาเป็นว่า ตอนนี้
เราเข้มแข็งขึ้นแล้วและจะดูแลลูกๆให้ดีที่สุด จะไม่ละเลยเค้าอีกแล้ว
----- 2 สัปดาห์แล้ว กับการหายตัวไปของข้าวโพด -----
จริงๆเราหยุดตามหาข้าวโพดตั้งแต่เราตั้งกระทู้เรื่องที่ข้าวโพดหายไปครั้งที่ 2 แล้ว เพราะว่าพอเราไปตะโกนเรียกข้าวโพดที่ทางเข้าสวนร้างนั้น
พอเราเข้าบ้านเราสังเกตุว่าลูกๆเราจะซึม เพราะเวลาที่เราเรียกข้าวโพดลูกๆเค้าจะมานั่งออกันที่หน้าต่าง คอยชะเง้อมองตามเสียงเรา
เราเห็นอาการของลูกๆแล้วเราก็เลยหยุดเรียกข้าวโพด แฟนเราก็บอกว่าเลิกเรียกหาข้าวโพดเถอะ ลูกๆเศร้ากันมากโดยเฉพาะเจ้าทอง มันซึมมาก
ไม่กินข้าว ไม่เล่น เอาแต่นอนมองออกไปนอกหน้าต่างตรงทางเข้าป่าทุกคืน เราเห็นอย่างนั้นก็น้ำตาตกใน ร้องไห้ไม่ได้ จะเศร้าก็ไม่ได้ เพราะเจ้าทองเค้ารับรู้ความรู้สึกเราได้ เราก็ได้แต่กอดเจ้าทองไว้ บอกเค้าว่า "พี่ข้าวโพดเค้าไปอยู่บนฟ้าแล้ว พี่เค้าจะมองเราอยู่บนฟ้านะ ทองก็อย่าเศร้านะ
ถ้าทองเศร้าเดี๋ยวพี่ข้าวโพดเป็นห่วง"
เราคิดว่า ทองเค้าคงรับรู้ในสิ่งที่รับบอกกับเค้า ตั้งแต่นั้นมาเค้าก็เริ่มกินข้าว เริ่มเล่นบ้างนิดหน่อย จนตอนนี้วันนี้ เจ้าทองเค้ากินข้าวมากขึ้น
จนเริ่มกลับมาอ้วนเหมือนเดิม(ทองเค้าตรอมใจจนผอมไปหน่อยนึง) เล่นกับพี่ๆน้องๆมากขึ้น มีวิ่งไล่กัน เล่นไม้ตกแมวที่แฟนเราเอามาล่อ แวว
ตาก็แจ่มใสขึ้น กลางคืนก็มานอนกับเราเหมือนเดิม แต่มีบ้างบางครั้งเหมือนกับพอเค้านึกได้ว่าข้าวโพดยังไม่กลับมา เค้าก็จะไปนั่งมองที่ริม
หน้าต่าง มองสักพักใหญ่ๆเค้าก็มานอนเป็นอย่างนี้ทุกวัน
ส่วนลูกๆตัวอื่นๆแรกๆก็มีซึมบ้างแต่เค้าก็กลับมาเหมือนเดิมใช้ชีวิตเหมือนกับตอนที่ยังมีข้าวโพดอยู่ อาการตรอมใจก้ไม่มากเท่าเจ้าทอง
ส่วนเรา แรกๆยอมรับว่ายังทำใจไม่ได้ เห็นรูปข้าวโพดไม่ได้น้ำตาจะไหล และยอมรับตรงๆเลยว่า ตอนที่ข้าวโพดหายไปแรกๆ เราไม่สนใจลูกๆ
เลย แค่ให้ข้าวให้น้ำ เก็บอึ้พอ เราไม่เล่น ไม่คุยไม่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับลูกเหมือนก่อน รู้เลยว่าตอนนั้นบ้านเงียบมาก คนก็ซึมแมวก็ซึม
จนแฟนเราบอกว่าบ้านตอนนี้บรรยากาศมันเศร้ามาก เค้าลองไปเอาไม้ตกแมวมาเล่นกับลูก ก็มีเล่นกันนะแต่เจ้าทองไม่เล่นเอาแต่นั่งมอง
ซึ่งปกติทองจะชอบเล่นไม้ตกแมวมาก
เวลาผ่านไปอีก2-3วัน เราก็ยังซึม ยังไม่เล่นกับลูก จนแฟนบอกกับเราว่า อย่าเศร้าเรื่องข้าวโพดเลย มันเป็นธรรมดาของโลก แล้วเค้าก็สอนธรรมะ
ให้เราฟัง(เค้าเอามาจากตอนที่เค้าไปบวชมา) เราก็คิดได้นะ(นิดนึง) ก็ทำใจได้บ้าง เริ่มกลับมากอดลูก เล่นกับลูก ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเหมือนเดิม รู้ได้เลยว่า พอเรากลับมาเหมือนเดิมเจ้าทองก็ดีขึ้น กลับมาเล่นเหมือนเดิม
จนตอนนี้เราสามารถกลับมาเล่นไม้ตกแมวกับลูกๆได้โดยไม่มีภาพข้าวโพดซ้อนขึ้นมา มองที่ๆข้าวโพดชอบนอนได้แล้ว ไม่ตื่นมาตอนตี3ครึ่ง
เพื่อมานั่งมองหาข้าวโพดอีกแล้ว (เวลานี้เป็นเวลาที่ข้าวโพดมาปลุกเราให้เทข้าวให้เค้า) เราเล่น เราหัวเราะกับลูกๆได้แล้ว เจ้าทองก็กลับมา
ร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว
สรุปแล้วชีวิตเราตอนนี้เริ่มรับได้กลับการที่ไม่มีข้าวโพด เรารู้แล้วว่าถ้าเราไม่เข้มแข็ง ยังจมอยู่กับความเสียใจ มันก็จะส่งผลถึงลูกๆของเรา
ถ้าเราเศร้าลูกเราก็จะเศร้า ถ้าเราหัวเราะลูกเราก็จะร่าเริง
เฮ้อ..........มาถึงตรงนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะบอกกล่าวอะไรอีกเพราะไม่รู้ว่าจะบอกอะไร ถึงแม้ใจจะยอมรับได้แต่มันก็ยังตื้อๆในอก เอาเป็นว่า ตอนนี้
เราเข้มแข็งขึ้นแล้วและจะดูแลลูกๆให้ดีที่สุด จะไม่ละเลยเค้าอีกแล้ว