กลอน "คอย"

สวัสดีค่ะ  วันนี้ลองเอากลอนที่เคยเขียนไว้นานๆแล้วแหล่ะ  มาลงลองดูค่ะ  ติชมกันได้นะคะ จะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ  ขอบคุณค่ะ

****คอย****
*โอ้จอมใจใยลืมสิ้นถิ่นท้องทุ่ง     หลงกลิ่นกรุงเสียแล้วแก้วตาเอ๋ย
หลายปีห่างร้างไกลไม่หวนเลย     ปล่อยคนเคยคอยเจ้าให้เฝ้ารอ
คูณหน้าบ้านบานรับกลับท้อก่อน   ทิ้งกลีบอ่อนล่อนแห้งเพราะแล้งหนอ
แล้งฤดูแล้งฝนจนเกินพอ            ยังแล้งต่อโหยไห้น้ำใจนาง
ครั้นวสันต์สั่นเศร้าเหงาจับจิต       พี่ทนพิษคิดถึงซึ่งความหลัง
ยามเม็ดฝนหล่นมาฟ้าร้องดัง        แว่วว่ายังทดท้อด้วยรอนาน
ดูดอกจานบานแล้วแถวท้ายทุ่ง     เจ้าอยู่กรุงคงลืมแน่แม่จอมขวัญ
ลมหนาวเยือนเตือนใจให้ร้าวราน   ยังรอวันเจ้านั้นหันคืนนา
กลับมาเถิดสาวน้อยพี่คอยอยู่       หลับมาคู่เคียงขวัญคงหรรษา
แม้นมีความเจ็บช้ำหรือน้ำตา        ขออาสาซับให้ได้บรรเทา
ฤดูเคลื่อนเลื่อนลาหาหยุดไม่        ในสายลมพริ้วไหวคล้ายแจ้งข่าว
ว่าน้องนางคงมิหวนคืนบ้านเรา      ด้วยว่าเจ้าลืมสิ้นถิ่นท้องนา.

พอดีได้แรงบันดาลมาจากตอนช่วงสงกรานต์ 2-3 ปีก่อน ไม่ได้กลับบ้าน แล้วน้องชายโทรมาด่าค่ะ  เลยเขียนกลอนบทนี้ขึ้นมา  ฝากอ่านและติชมก้นด้วยนะค้ะ ขอบคุณคร่าาาา